Τα 93α Όσκαρ στο μικροσκόπιο!
Συντάκτης: Πάρις Μνηματίδης
Ίσως και να πρόκειται για την πιο περίεργη συγκυρία για τα βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών & Επιστημών από την εποχή της έναρξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Βρισκόμαστε σε μια χρονική περίοδο που κατά τη διάρκεια της οποίας κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος βεβαιότητες που υποτίθεται πως έχουν καθιερωθεί εδώ και δεκαετίες κι έχουν απομυθοποιηθεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πρόσωπα και θεσμοί παγκοσμίως ελέω του χάους που έχει προκύψει με τα εκατομμύρια ανθρώπινων απωλειών και τις σπασμωδικές αντιδράσεις που προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ προστασίας της δημόσιας υγείας και διάσωσης της οικονομικής δραστηριότητας.
Εν μέσω μαζικών ακυρώσεων της κυκλοφορίας μεγάλων μπλοκμπάστερ στις αίθουσες, κυριαρχίας των πλατφορμών streaming και κλειστών κινηματογράφων, προέκυψε ωστόσο μια κάποια ετήσια σοδειά ταινιών που αξιολογήθηκε ανάλογα από την Ακαδημία, με αποτέλεσμα τις υποψηφιότητες που γνωρίζουμε από τον Μάρτιο. Και, όσο παράδοξο κι αν ακουστεί δεδομένων των πολύ παράξενων συνθηκών, κυκλοφόρησαν αρκετές αξιόλογες ταινίες όλο αυτό το διάστημα. Έχοντας μια παραπάνω δόση ανεξάρτητου σε σχέση τουλάχιστον με τις δύο προηγούμενες χρονιές, θυμίζοντας κάπως τις απονομές λίγο πριν διευρυνθεί η κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας, τα φετινά Όσκαρ έχουν να αντιμετωπίσουν πολλαπλές προκλήσεις, σε μια χρονιά που η μεγάλη μερίδα του κοινού στις ΗΠΑ αλλά και σε όλη την υφήλιο γενικότερα δεν είχε την πολυτέλεια να απολαύσει το σινεμά όπως θα ήθελε. Παρακάτω θα προχωρήσουμε σε μια ανάλυση σχετικά με τους πιθανούς νικητές όλων των κατηγοριών, πλην αυτών των ταινιών μικρού μήκους, παραθέτοντας παράλληλα και κάποιες προσωπικές προτιμήσεις. Και ξεκινάμε…
Καλύτερη Ταινία
Ο Πατέρας (The Father) – David Parfitt, Jean-Louis Livi, Philippe Carcassonne
Judas and the Black Messiah – Shaka King, Charles D. King, Ryan Coogler
Mank – Cean Chaffin, Eric Roth, Douglas Urbanski
Minari – Christina Oh
Η Χώρα των Νομάδων (Nomadland) – Frances McDormand, Peter Spears, Mollye Asher, Dan Janvey, Chloe Zhao
Promising Young Woman – Ben Browning, Ashley Fox, Emerald Fennell, Josey McNamara
Ήχος από Μέταλλο (Sound of Metal) – Bert Hamelinck, Sacha Ben Harroche
Η Δίκη των 7 του Σικάγου (The Trial of the Chicago 7) – Marc Platt, Stuart Besser
Η “Χώρα των Νομάδων” έχει σαρώσει σε τέτοιο βαθμό στα βραβεία που προετοιμάζουν το χαλί της Ακαδημίας (Χρυσές Σφαίρες, BAFTA, Σωματείο Παραγωγών), αλλά και στις ενώσεις κριτικών, που φαντάζει πολύ δύσκολο να μην είναι ο μεγάλος νικητής της κατηγορίας. Βέβαια πέρυσι τα ίδια λέγαμε για το “1917” και η συνέχεια είναι γνωστή… Απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ένα δείγμα ανεξάρτητου σινεμά που έχει σινεφίλ εκτόπισμα, είναι προσβάσιμο και ταυτόχρονα αποτελεί ουσιώδες δείγμα αυτού που ονομάζεται Americana, ιδωμένο μάλιστα υπό το δημιουργικό πρίσμα μιας γυναίκας που δεν γεννήθηκε στις ΗΠΑ, κι έχει κι αυτό τη σημασιολογία του. Επίσης, δεν βλάπτει ότι είναι μια πραγματικά σπουδαία ταινία. Στη γωνία όμως περιμένει η “Δίκη των 7 του Σικάγου“, όχι μονάχα επειδή είναι η πιο καθαρόαιμα χολιγουντιανή σε νοοτροπία από τις οκτώ που διαγωνίζονται για το ίδιο βραβείο, αλλά κι επειδή κουβαλάει ίσως το πιο επίκαιρο πολιτικό μήνυμα από όλες, με μια Αμερική διχασμένη εν μέσω πανδημίας και μετά το πέρας των πιο πολωτικών εκλογών που έζησε τις τελευταίες δεκαετίες, τη στιγμή που πολύ πρόσφατες νίκες σε αυτή την κατηγορία (“Moonlight“, “Η Μορφή του Νερού“) είχαν κι ένα ισχυρό νόημα τέτοιου χαρακτήρα. Ουσιαστικά πρόκειται για κούρσα μεταξύ αυτών των δύο τίτλων, με το φιλμ της Zhao να προηγείται και με κάποιες πιθανότητες να μπει ως σφήνα το “Promising Young Woman“, οι οποίες ωστόσο δεν είναι πάρα πολλές δεδομένου του ότι ήταν μια δημιουργία που δίχασε, και όσες ταινίες κερδίζουν το συγκεκριμένο Όσκαρ τείνουν να είναι τις περισσότερες φορές ευρείας αποδοχής (αυτό που ξεχνούν πολλές αναλύσεις που αναρωτιούνται γιατί κέρδισαν στις χρονιές τους το “Πράσινο Βιβλίο” και το “Crash“, για παράδειγμα).
Α’ Αντρικός Ρόλος
Riz Ahmed – Ήχος από Μέταλλο (Sound of Metal)
Chadwick Boseman – Η Θρυλική Μα Ρέινι (Ma Rainey’s Black Bottom)
Anthony Hopkins – Ο Πατέρας (The Father)
Gary Oldman – Mank
Steven Yeun – Minari
Από τα πιο σίγουρα στοιχήματα για τη βραδιά η μεταθανάτια νίκη του αδικοχαμένου Chadwick Boseman. Δίκαια, αν υπολογίσει κανείς την ποιότητα της ερμηνείας, που διαθέτει τη στόφα και την αυθεντικότητα ενός έξοχου θεατράνθρωπου, ακόμη κι αν είναι συζητήσιμο το αν ξεπερνάει ως καλλιτεχνικό επίτευγμα το σπαρακτικό πορτρέτο ενός άντρα με άνοια που κατορθώνει ο Anthony Hopkins στον “Πατέρα” ή τη νευρώδη ενέργεια του Riz Ahmed στο “Ήχος από Μέταλλο“, ο οποίος επιτυγχάνει επιδέξια να αποφύγει και τις υπερβολές που καραδοκούν ως παγίδα σε έναν ρόλο σαν τον συγκεκριμένο. Να σημειωθεί πως, ιστορικά, δεν έχει οδηγήσει κάθε μεταθανάτια υποψηφιότητα σε ερμηνευτική κατηγορία και σε νίκη στα Όσκαρ, δεδομένης όμως της εξαιρετικά μεγάλης απήχησης και δημοφιλίας του Boseman στην ποπ κουλτούρα και στο κοινό ελέω “Black Panther“, η βράβευσή του είναι σχεδόν βέβαιη. Από τους δύο προαναφερθέντες ανταγωνιστές του πρωταγωνιστή της “Θρυλικής Μα Ρέινι“, ο πρώτος ίσως τον πλησιάσει σε ψήφους, όμως δεδομένης της ευαίσθητης συνθήκης, η ανατροπή με ενδεχόμενη βράβευση του Hopkins φαντάζει εξαιρετικά απίθανη, και αν συνέβαινε ίσως θα έβαζε και τον βετεράνο ηθοποιό σε πάρα πολύ δύσκολη θέση.
Α’ Γυναικείος Ρόλος
Viola Davis – Η Θρυλική Μα Ρέινι (Ma Rainey’s Black Bottom)
Andra Day – The United States vs. Billie Holiday
Vanessa Kirby – Τα Θραύσματα μιας Γυναίκας (Pieces of a Woman)
Frances McDormand – Η Χώρα των Νομάδων (Nomadland)
Carey Mulligan – Promising Young Woman
Με φόβο να ακουστώ υπερβολικός, ίσως και να πρόκειται όχι μόνο για την πιο δυνατή ερμηνευτική πεντάδα για φέτος, αλλά και για την καλύτερη πεντάδα της συγκεκριμένης κατηγορίας εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Πραγματικά, κάθε υποψήφια επιτυγχάνει κάτι σπουδαίο και αξίζει τη θέση της εδώ και με το παραπάνω. Το ματς μάλλον θα κριθεί μεταξύ Davis και Mulligan, κι ενώ η ταινία της δεύτερης έκανε μεγαλύτερο γκελ στα διάφορα σωματεία και τις ενώσεις κριτικών, κάτι που ενδεχομένως ενισχύει και την υποψηφιότητά της, η πρώτη έχει το Σωματείο Ηθοποιών με το μέρος της, καθώς κι έναν ρόλο “μεγαλύτερο από τη ζωή” κι αβανταδόρικο, από αυτούς που αρέσουν και που καθιστούν τα επιτεύγματα μιας ερμηνείας πιο φανερά. Οριακά ίσως το πάρει η Viola Davis. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί η Day, παρά την περιορισμένη δυναμική του “The United States vs. Billie Holiday” σαν ταινία, επειδή υποδύεται βιογραφικό ρόλο υψηλής κλάσης, που ενέχει και το στοιχείο της μεταμόρφωσης όπως και στην περίπτωση της Davis, είναι βραβευμένη με Χρυσή Σφαίρα, ενώ έχει και το μπόνους πως ερμηνεύει η ίδια τα τραγούδια σε αντίθεση με το αντίπαλο δέος της στη “Θρυλική Μα Ρέινι“. Σίγουρα όμως μπροστά στο κύριο ντουέτο που μονομαχεί στην κατηγορία, συγκριτικά πρόκειται για αουτσάιντερ.
Β’ Αντρικός Ρόλος
Sacha Baron Cohen – Η Δίκη των 7 του Σικάγου (The Trial of the Chicago 7)
Daniel Kaluuya – Judas and the Black Messiah
Leslie Odom Jr. – One Night in Miami…
Paul Raci – Ήχος από Μέταλλο (Sound of Metal)
Lakeith Stanfield – Judas and the Black Messiah
Να σημειωθεί ότι πρόκειται για την κατηγορία με τους περισσότερους βιογραφικούς ρόλους για φέτος, τέσσερις στον αριθμό. Μάλλον εξίσου σίγουρο στοίχημα με το αντίστοιχο του Boseman η βράβευση εδώ του εξαιρετικού Daniel Kaluuya, σε μια ερμηνεία που φανερώνει ένα ταλέντο έτοιμο να πετύχει πολλά στο μέλλον και που είχε αναγνωριστεί από την Ακαδημία και στο “Τρέξε!” πριν κάποια χρόνια. Πρώιμα είχε φανεί μια προτίμηση από τις ενώσεις κριτικών στον πολύ αξιόλογο Leslie Odom Jr. ως Sam Cooke, αν και η δυναμική αυτής της τάσης μειώθηκε σε ένα βάθος χρόνου. Μάλλον μόνο ο Sacha Baron Cohen απειλεί σοβαρά τον Kaluuya (ειδικά στην περίπτωση που αποφασιστεί η “Δίκη των 7 του Σικάγου” να είναι ο μεγάλος νικητής της βραδιάς), όχι όμως αρκετά ώστε να μιλάμε για πραγματικό ντέρμπι μεταξύ των δύο.
Καλύτερος Β’ Γυναικείος Ρόλος
Maria Bakalova – Borat Subsequent Moviefilm
Glenn Close – Το Τραγούδι του Χιλμπίλη (Hillbilly Elegy)
Olivia Colman – Ο Πατέρας (The Father)
Amanda Seyfried – Mank
Yuh-jung Youn – Minari
Η πιο σύνθετη από τις ερμηνευτικές κατηγορίες φέτος. Φαινομενικά η θαυμάσια Yuh-Jung Youn, μάλλον η καλύτερη ερμηνεία της πεντάδας, έχει το προβάδισμα, όντας βραβευμένη από το Σωματείο Ηθοποιών κι από τα BAFTA, έχω όμως ένα προαίσθημα ότι το φαβορί είναι η χειμαρρώδης Maria Bakalova, τόσο λόγω πολιτικής βαρύτητας του ρόλου, όσο και λόγω του ότι αποτελεί τον πιο ευρέως πολυσυζητημένο ρόλο της πεντάδας. Ενδέχεται βέβαια μια βράβευση να προκαλέσει δυσάρεστες παρενέργειες στην καριέρα της ταλαντούχας ηθοποιού, λόγω του φόβου της τυποποίησης σε ανάλογους ξέφρενους κωμικούς ρόλους. Κυκλοφορεί και το σενάριο να ανταμειφθεί ύστερα από οκτώ υποψηφιότητες η Glenn Close στο “Τραγούδι του Χιλμπίλη“, όμως οι πολύ μέτριες κριτικές που έχει αποσπάσει το φιλμ καθιστούν κάπως μακρινή αυτή την πιθανότητα.
Καλύτερη Σκηνοθεσία
Thomas Vinterberg – Άσπρο Πάτο (Another Round)
David Fincher – Mank
Lee Isaac Chung – Minari
Chloe Zhao – Η Χώρα των Νομάδων (Nomadland)
Emerald Fennell – Promising Young Woman
Ακόμη κι αν όλα στραβώσουν στην πορεία και η “Χώρα των Νομάδων” τελικά δεν έχει την πορεία που αναμένεται στα βραβεία, είναι σχεδόν απόλυτα βέβαιο ότι η Zhao θα αποτελέσει τη δεύτερη γυναίκα νικήτρια στην κατηγορία της σκηνοθεσίας στην ιστορία του θεσμού. Με ένα όραμα που είναι κράμα καθαρόαιμου ανεξάρτητου αμερικάνικου δράματος και υπαρξιακού road-movie του Wenders, και μια όρεξη για μεγάλους ορίζοντες και αποστάσεις, πρόκειται για σκηνοθεσία με ισχυρή αίσθηση ταυτότητας, που αν βραβευθεί όπως περιμένουμε θα επιβεβαιώσει μια τάση της Ακαδημίας για πιο καλλιτεχνικά μονοπάτια στην κατηγορία αυτή, που παρατηρείται από τη δεύτερη βράβευση του Cuaron και μετά. Αν ο Fincher με το “Mank” υπέγραφε κάτι πιο “επίκαιρο” κινηματογραφικά, τότε ίσως και να κοντράριζε πιο άμεσα τη συνάδελφό του (και για να τα λέμε όλα, η σκηνοθεσία του μάλλον έχει ένα πιο έντονο στίγμα καλλιτεχνικού επιτεύγματος), και ίσως εξίσου διεκδικητικός να ήταν και ο Lee Isaac Chung σε ένα παράλληλο σύμπαν που το “Minari” θα είχε ακουστεί περισσότερο. Κι εδώ μπαίνει το κρίσιμο ερώτημα, που αφορούσε και την καλύτερη ταινία: αν αποφασιστεί το γυναικοκεντρικό σινεμά να ανταμειφθεί με το “Promising Young Woman” αντί της “Χώρας των Νομάδων“, κι αυτό συμπαρασύρει και την Emerald Fennell να πάρει το αγαλματίδιο της σκηνοθεσίας;
Αυθεντικό Σενάριο
Judas and the Black Messiah – Will Berson, Shaka King, Kenny Lucas, Keith Lucas
Minari – Lee Isaac Chung
Promising Young Woman – Emerald Fennell
Ήχος από Μέταλλο (Sound of Metal) – Darius Marder, Abraham Marder, Derek Cianfrance
Η Δίκη των 7 του Σικάγου (The Trial of the Chicago 7) – Aaron Sorkin
Ίσως το πιο σίγουρο ποντάρισμα του “Promising Young Woman” για να φύγει με κάποιο βραβείο από την τελετή, έχοντας “φορτωθεί” και από το Σωματείο Σεναριογράφων και από τα BAFTA, αλλά και τη στάμπα της πιο “ιστοριοκεντρικής” προσέγγισης από όλες τις υποψηφιότητες. Ο Sorkin θα παλέψει επί ίσοις όροις με τη Fennell έχοντας το ειδικό βάρος ενός σεναριογράφου με πολύ προσωπική υπογραφή στη δουλειά του, και μάλλον είναι η δεύτερη πιθανότερη επιλογή, ειδικά αν επιλεχθεί η γραμμή να δοθεί ένα βραβείο παρηγοριάς στη “Δίκη των 7 του Σικάγου” στην πολύ πιθανή περίπτωση που δεν θα “σηκώσει” την Καλύτερη Ταινία. Ας μην αποκλείσουμε και το “Minari” από την κούρσα, το οποίο ειδάλλως κινδυνεύει να μείνει με άδεια χέρια.
Διασκευασμένο Σενάριο
Borat Subsequent Moviefilm – Sacha Baron Cohen, Anthony Hines, Dan Swimer, Peter Baynham, Erica Rivinoja, Dan Mazer, Jena Friedman, Lee Kern, Nina Pedrad
Ο Πατέρας (The Father) – Christopher Hampton, Florian Zeller
Η Χώρα των Νομάδων (Nomadland) – Chloe Zhao
One Night in Miami… – Kemp Powers
Ο Λευκός Τίγρης (The White Tiger) – Ramin Bahrani
Επίσης διακρίνονται δύο ξεκάθαρα φαβορί, περισσότερο στην περίπτωση της “Χώρας των Νομάδων” και λιγότερο σε αυτήν του “Πατέρα“, κυρίως επειδή το πρώτο σενάριο είναι χτισμένο σε μια πολύ πιο κινηματογραφική λογική, και είναι τέτοιες δουλειές που συνήθως βραβεύονται στην κατηγορία. Αν ληφθεί υπόψιν και το γεγονός πως από τότε που αυξήθηκε ο αριθμός των υποψηφιοτήτων στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας δεν έχει βραβευτεί σενάριο φιλμ που δεν έχει προταθεί και για το συγκεκριμένο βραβείο, τότε η εικόνα γίνεται ακόμη πιο σαφής. Αν πάλι αποφασιστεί να γίνει φέτος για πρώτη φορά η εξαίρεση σε αυτόν τον άτυπο κανόνα που έχει θεσπιστεί από το 2010, τότε μπορούμε να πούμε ότι κάποιες πιθανότητες έχει και το “One Night in Miami“.
Φωτογραφία
Judas and the Black Messiah – Sean Bobbitt
Mank – Erik Messerschmidt
Του Κόσμου τα Νέα (News of the World) – Dariusz Wolski
Η Χώρα των Νομάδων (Nomadland) – Joshua James Richards
Η Δίκη των 7 του Σικάγου (The Trial of the Chicago 7) – Phedon Papamichael
Το προβάδισμα μοιάζει να έχει η “Χώρα των Νομάδων” και τα μελαγχολικά χρώματα με τα οποία ντύνει η φωτογραφία του Joshua James Richards τα πλατιά αμερικανικά τοπία. Σίγουρα όμως αποτελεί πολύ δελεαστική επιλογή και το εκπληκτικής ευκρίνειας και λεπτομέρειας ασπρόμαυρο του “Mank“, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι από τη στιγμή της κατάργησης του διαχωρισμού της κατηγορίας σε ασπρόμαυρη κι έγχρωμη κατηγορία, πολύ λίγες φορές έχει νικήσει δουλειά που ανήκει στο πρώτο στρατόπεδο. Οι άλλες τρεις υποψηφιότητες μάλλον είναι αρκετά πίσω όσον αφορά το ενδεχόμενο να διεκδικήσουν το βραβείο, σε μια χρονιά που από την εν λόγω κατηγορία έμειναν και φαβορί εκτός (όπως ο Hoyte van Hoytema για το “Tenet“).
Μοντάζ
Ο Πατέρας (The Father) – Γιώργος Λαμπρινός
Η Χώρα των Νομάδων (Nomadland) – Chloe Zhao
Promising Young Woman – Frederic Thoraval
Ήχος από Μέταλλο (Sound of Metal) – Mikkel E.G. Nielsen
Η Δίκη των 7 του Σικάγου (The Trial of the Chicago 7) – Alan Baumgarten
Ίσως η υποψηφιότητα με την περισσότερη ουσία κινηματογραφικά να είναι αυτή του Γιώργου Λαμπρινού για τον “Πατέρα“, που επιτυγχάνει μια εκπληκτική ρευστότητα στην κατάτμηση του χρόνου και του χώρου, μεταφέροντας τον θεατή στην κατάσταση του πρωταγωνιστή μοναδικά. Μάλλον όμως το φαβορί είναι ο Alan Baumgarten για τη “Δίκη των 7 του Σικάγου“, από αυτά τα μοντάζ ακριβείας με πολύ αποφασιστικό ρυθμό που αρέσουν συνήθως στην Ακαδημία, με επιλαχόντα τον συγκριτικά πιο χαμηλότονο και διακριτικό Mikkel E.G. Nielsen για το “Ήχος από Μέταλλο“.
Σκηνικά
Ο Πατέρας (The Father) – Peter Francis, Cathy Featherstone
Η Θρυλική Μα Ρέινι (Ma Rainey’s Black Bottom) – Mark Ricker, Karen O’Hara, Diana Stoughton
Mank – Donald Graham Burt, Jan Pascale
Του Κόσμου τα Νέα (News of the World) – David Crank, Elizabeth Keenan
Tenet – Nathan Crowley, Kathy Lucas
Και πάλι, η διακριτική και πολύ προσεκτική δουλειά που έχει γίνει στην καλλιτεχνική διεύθυνση στον “Πατέρα“, με τις στρατηγικές αναδιατάξεις του εσωτερικού χώρου στον οποίο εκτυλίσσεται η δράση, είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη, αλλά ίσως κριθεί πολύ “μινιμαλιστική” για το εκτόπισμα των Όσκαρ. Τα πλουσιοπάροχα ντεκόρ του “Mank” σίγουρα συμβαδίζουν πιο πολύ με την παραδοσιακή νοοτροπία περί σκηνογραφίας και φαντάζουν ως η προφανής επιλογή, αν και δεν είναι απίθανο να φτάσει κοντά στο βραβείο και η εξαιρετικά ρεαλιστική, “σκονισμένη” και λεπτομερή δουλειά που έχει γίνει στην αναπαράσταση της Άγριας Δύσης στο “Του Κόσμου τα Νέα“.
Κοστούμια
Έμμα. (Emma.) – Alexandra Byrne
Mank – Trish Summerville
Η Θρυλική Μα Ρέινι (Ma Rainey’s Black Bottom) – Ann Roth
Μουλάν (Mulan) – Bina Daigeler
Πινόκιο (Pinocchio) – Massimo Cantini Parrini
Έντονα ανταγωνιστική κατηγορία. Τα κοστούμια της “Θρυλικής Μα Ρέινι” από την Ann Roth συμβάλλουν καθοριστικά στο να “χτίσουν” ιδιότητες χαρακτήρων, όμως από άποψη οπτικής φαντασμαγορίας και ποσότητας, η ζυγαριά γέρνει περισσότερο προς τη μεριά του “Mank” και της “Έμμα.“, με το πρώτο μάλλον να έχει και τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει. Δεν πρέπει να παραβλεφθεί και το γεγονός πως η Ακαδημία εκτιμά και τα κοστούμια που έχουν και το ένα πόδι στο είδος της φαντασίας (είναι πολύ πρόσφατες οι νίκες του “Black Panther” και του “Φανταστικά Ζώα και Πού Βρίσκονται“), οπότε σίγουρα δεν ξεγράφεται και το ριμέικ της “Μουλάν“.
Ήχος
Greyhound: Η Μάχη του Ατλαντικού (Greyhound) – Warren Shaw, Michael Minkler, Beau Borders, David Wyman
Mank – Ren Klyce, Jeremy Molod, David Parker, Nathan Nance, Drew Kunin
Του Κόσμου τα Νέα (News of the World) – Oliver Tarney, Mike Prestwood Smith, William Miller, John Pritchett
Soul – Ren Klyce, Coya Elliott, David Parker
Ήχος από Μέταλλο (Sound of Metal) – Nicolas Becker, Jaime Baksht, Michelle Couttolenc, Carlos Cortes, Phillip Bladh
Συγχωνευμένα τα επιτεύγματα του μιξάζ και του μοντάζ στον συγκεκριμένο τομέα από φέτος, με την άκρως αφηγηματική και ουσιώδη για την ιστορία χρήση του στο “Ήχος από Μέταλλο“, που έχει και το προβάδισμα λόγω σχετικών βραβεύσεων, να ανταγωνίζεται κυρίως τη δουλειά που έχει γίνει στο “Mank” και που παραπέμπει στο ηχητικό design ταινιών της δεκαετίας του 1930 και του 1940. Μοναδική μπλοκμπαστερικής χροιάς υποψηφιότητα για φέτος αυτή του “Greyhound: Η Μάχη του Ατλαντικού“, στην κατηγορία που μαζί με αυτή των οπτικών εφέ έχει χτυπηθεί περισσότερο λόγω της πανδημίας.
Μακιγιάζ & Κομμώσεις
Έμμα. (Emma.) – Marese Langan, Laura Allen, Claudia Stolze
Το Τραγούδι του Χιλμπίλη (Hillbilly Elegy) – Eryn Krueger Mekash, Patricia Dehaney, Matthew Mungle
Η Θρυλική Μα Ρέινι (Ma Rainey’s Black Bottom) – Sergio Lopez-Rivera, Mia Neal, Jamika Wilson
Mank – Kimberley Spiteri, Gigi Williams, Colleen LaBaff
Πινόκιο (Pinocchio) – Mark Coulier, Dalia Colli, Francesco Pegoretti
Κατά την υποκειμενικότατη γνώμη μου, το αγαλματίδιο θα έπρεπε να πάει “καρφί” στον κατά Garrone “Πινόκιο” και να τελειώσει το θέμα εκεί. Μακράν η πιο πολυδιάστατη κι ευφάνταστη δουλειά της φετινής κατηγορίας. Έχω όμως την αίσθηση ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων θα σταθεί περισσότερο στη μεταμόρφωση της Glenn Close μέσω του μακιγιάζ στο “Τραγούδι του Χιλμπίλη” και θα κατευθυνθεί προς τα εκεί. Επίσης, αν αποφασιστεί σιωπηρά να μοιραστούν αλλού τα κοστούμια και τα σκηνικά, καλές πιθανότητες έχει και η “Θρυλική Μα Ρέινι“.
Μουσική
Da 5 Bloods – Terence Blanchard
Mank – Trent Reznor, Atticus Ross
Minari – Emile Mosseri
Του Κόσμου τα Νέα (News of the World) – James Newton Howard
Soul – Trent Reznor, Atticus Ross, Jon Batiste
Τρανταχτό κι απόλυτα δίκαιο φαβορί το ντουέτο των Trent Reznor και Atticus Ross με τον Jon Batiste από δίπλα για την εκπληκτική μουσική επένδυση του “Soul“, που πηγαινοέρχεται με εκπληκτική άνεση από μια κλασική ορχηστρική προσέγγιση στην τζαζ και από εκεί στους ηλεκτρονικούς ήχους, παράγοντας ένα αποτέλεσμα με πολύ έντονη προσωπικότητα. Όμορφη όμως είναι και η δουλειά που έχει γίνει από τον Emile Mosseri στο “Minari“, που ενδέχεται να ζορίσει το “νούμερο ένα” της κούρσας, ειδικά αν αποδειχτεί πως το φιλμ του Lee Isaac Chung έχει δυναμικούς υποστηρικτές ανάμεσα στους ψηφοφόρους. Μπορεί να παίξει κι ένας διαμοιρασμός ψήφων με το “Mank“, του οποίου το σάουντρακ έχουν αναλάβει επίσης οι Reznor και Ross…
Τραγούδι
“Fight for You” – Judas and the Black Messiah | Σύνθεση: H.E.R., Dernst Emile II, Στοίχοι: H.E.R., Tiara Thomas
“Hear My Voice” – Η Δίκη των 7 του Σικάγου (The Trial of the Chicago 7) | Σύνθεση: Daniel Pemberton, Στοίχοι: Daniel Pemberton, Celeste Waite
“Husavik” – Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision: Η Ιστορία των Fire Saga (Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga) | Σύνθεση & Στοίχοι: Savan Kotecha, Fat Max Gsus, Rickard Goransson
“Io Si (Seen)” – Η Ζωή Μπροστά σου (La Vita Davanti a Se) | Σύνθεση: Diane Warren, Στοίχοι: Diane Warren, Laura Pausini
“Speak Now” – One Night in Miami… | Σύνθεση & Στοίχοι: Leslie Odom, Jr., Sam Ashworth
Θα υπάρξουν αρκετοί που ελέω μη βράβευσης της Diane Warren ύστερα από τόσες υποψηφιότητες θα θελήσουν να επιλέξουν το τραγούδι του “Η Ζωή Μπροστά σου“, όμως για να πω την αλήθεια μού φάνηκε το πλέον αδιάφορο από τα ακούσματα της κατηγορίας, και γενικά θαρρώ πως δεν διαθέτει αυτό το “κάτι” στην ενορχήστρωση ή στη φωνητική ερμηνεία που θα μπορούσε να το αναδείξει ως πιθανότερο νικητή. Προσωπική μου προτίμηση το πληθωρικά soul και funky “Fight for You” από το “Judas and the Black Messiah“, αλλά πιο ρεαλιστικά μάλλον θα κονταροχτυπηθούν το “Husavik”, που από παρουσία-έκπληξη φαίνεται να ανεβαίνει ολοένα και περισσότερο στα προγνωστικά, και το “Speak Now” που έχει κι έντονο πολιτικό μήνυμα.
Ειδικά Εφέ
Έρωτας και Τέρατα (Love and Monsters) – Matt Sloan, Genevieve Camilleri, Matt Everitt, Brian Cox
Ο Ουρανός του Μεσονυχτίου (The Midnight Sky) – Matthew Kasmir, Christopher Lawrence, Max Solomon, David Watkins
Μουλάν (Mulan) – Sean Faden, Anders Langlands, Seth Maury, Steve Ingram
Ο Ένας και Μοναδικός Ιβάν (The One and Only Ivan) – Nick Davis, Greg Fisher, Ben Jones, Santiago Colomo Martinez
Tenet – Andrew Jackson, David Lee, Andrew Lockley, Scott Fisher
Πόσο φαίνεται ότι έλειψε το μπλοκμπάστερ από τη χρονιά που έφυγε… Το “Tenet” σίγουρα είναι ο πιθανότερος νικητής, και ίσως και να μονοπωλεί την κατηγορία, παρότι δεν έχει την ίδια πληθώρα εφέ σε σχέση με άλλους συνυποψηφίους (ας θυμηθούμε και τις σχετικά απρόσμενες νίκες των διακριτικών δουλειών στα “1917” και “Ο Πρώτος Άνθρωπος“), τόσο γιατί ο συγκεκριμένος τομέας είναι πιο στενά συνδεδεμένος με το σενάριο όσο και γιατί η βράβευση αυτή θα κουβαλάει και τον συμβολισμό της προσμονής της επιστροφής στην κανονικότητα των αιθουσών που επιχείρησε ο Nolan με τη μη αναβολή της κυκλοφορίας της ταινίας του.
Ντοκιμαντέρ
Κολέκτιβ (Collective) (Magnolia Pictures and Participant)
Crip Camp: Καλοκαίρι για Όλους (Crip Camp) (Netflix)
Μυστικός Πράκτορας (The Mole Agent) (Gravitas Ventures)
Ο Δάσκαλος μου, το Χταπόδι (My Octopus Teacher) (Netflix)
Time (Amazon Studios)
Πάρα πολύ ανταγωνιστική η φετινή κατηγορία (όλοι στην καραντίνα το έριξαν στα ντοκιμαντέρ!), με σωρεία τίτλων που είχαν πιθανότητες να βρίσκονται εντός τελικά να μην τα καταφέρνουν. Ενισχυμένο φαίνεται να είναι το “Ο Δάσκαλος μου, το Χταπόδι“, που προτιμήθηκε και από το Σωματείο Παραγωγών και τα BAFTA, μάλλον βρίσκεται μπροστά στον συγκεκριμένο αγώνα δρόμου, ενώ οι πιο σοβαρές απειλές ίσως είναι το “Time” που είναι και η πιο “καλλιτεχνίζουσα” από τις υποψηφιότητες αλλά και το “Κολέκτιβ“, που μπορεί και να είχε βραβευτεί από χθες αν μιλούσε αγγλικά.
Ταινία Κινουμένων Σχεδίων
Φύγαμε (Onward) (Pixar)
Φεγγάρι, σου ‘Ρχομαι (Over the Moon) (Netflix)
Σον το Πρόβατο Ταινία: Φαρμαγεδών (A Shaun the Sheep Movie: Farmageddon) (Netflix)
Soul (Pixar)
Wolfwalkers (Apple TV Plus/GKIDS)
Για πρώτη χρονιά εδώ και πολύ καιρό, δεν υπάρχει “ενήλικου ενδιαφέροντος” animation στην πεντάδα, σίγουρα λόγω εξαιρετικών περιστάσεων της χρονικής περιόδου. Το “Soul” πολύ απλά δεν χάνει με τίποτα, και θα ήταν περίεργο να μη συνέβαινε αυτό με μια από τις καλύτερες στιγμές της Pixar εν γένει, σε μια χρονιά κιόλας που με το ζόρι συμπληρώθηκε πεντάδα για τη συγκεκριμένη κατηγορία. Κρίμα που το “Wolfwalkers” βρέθηκε απέναντι σε έναν τόσο ισχυρό ανταγωνιστή, σε μια άλλη περίσταση μπορεί και να κέρδιζε, που θα το άξιζε.
Διεθνής Ταινία
Άσπρο Πάτο (Another Round) (Δανία)
Better Days (Χονγκ Κονγκ)
Κολέκτιβ (Collective) (Ρουμανία)
Ο Άνθρωπος που Πούλησε το Δέρμα του (The Man Who Sold His Skin) (Τυνησία)
Quo Vadis, Aida? (Βοσνία & Ερζεγοβίνη)
Είναι άραγε τόσο ανεμπόδιστη η διαφαινόμενη νίκη του “Άσπρο Πάτο“; Είναι η ταινία της κατηγορίας που έχει ακουστεί περισσότερο, περιλαμβάνει και αυτό το φινάλε που έχει αποκτήσει μια δική του σημασία στην εποχή της πανδημίας, προσωπικά όμως βλέπω μια ισχυρή απειλή στο πρόσωπο του “Quo Vadis, Aida?” που και πολύ δυνατό θέμα έχει και πανανθρώπινο μήνυμα. Παραμένει δεύτερο στην κούρσα σίγουρα, αλλά αν ακούσουμε τον συγκεκριμένο τίτλο στην ανάγνωση του φακέλου να μην εκπλαγούμε (πολύ). Και το “Κολέκτιβ” ακούγεται ιδιαίτερα, αλλά η φόρμα του ντοκιμαντέρ είναι πιθανό να αποθαρρύνει τους ψηφοφόρους που προσανατολίζονται στην καθαρόαιμη μυθοπλασία.