Μια γηραιά συνταξιοδοτημένη πόρνη, με μνήμες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, η μαντάμ Ρόζα, αναλαμβάνει συχνά να μεγαλώνει παιδιά συναδέλφων της, παρότι η ίδια δεν έχει ιδιαίτερους πόρους. Στο κατώφλι της ζωής της πλέον, αποδέχεται διστακτικά να πάρει κοντά της και τον Μόμο, ένα 12χρονο έγχρωμο αγόρι που έχει μάθει να ζει με τους κανόνες του δρόμου.
Σκηνοθεσία:
Edoardo Ponti
Κύριοι Ρόλοι:
Sophia Loren … μαντάμ Rosa
Ibrahima Gueye … Momo
Renato Carpentieri … Δρ Cohen
Diego Iosif Pirvu … Joseph
Massimiliano Rossi … Ruspa
Abril Zamora … Lola
Babak Karimi … Hamil
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Edoardo Ponti, Ugo Chiti
Παραγωγή: Carlo Degli Esposti, Regina K. Scully, Nicola Serra, Lynda Weinman
Μουσική: Gabriel Yared
Φωτογραφία: Angus Hudson
Μοντάζ: Jacopo Quadri
Σκηνικά: Maurizio Sabatini
Κοστούμια: Ursula Patzak
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: La Vita Davanti a Se
- Ελληνικός Τίτλος: Η Ζωή Μπροστά σου
- Διεθνής Τίτλος: The Life Ahead
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Μαντάμ Ρόζα (1977)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: La Vie Devant Soi του Romain Gary.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ τραγουδιού (Io Si (Seen))
- Χρυσή Σφαίρα τραγουδιού (Io Si (Seen)). Υποψήφιο για ξενόγλωσση ταινία.
- Βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου (Sophia Loren) στα David di Donatello. Υποψήφιο για τραγούδι (Io Si (Seen)).
Παραλειπόμενα
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο για τον νεαρό Ibrahima Gueye.
- Πρώτος κινηματογραφικός ρόλος για τη Sophia Loren μετά το 2009 και το μιούζικαλ Εννιά.
- Τρίτη συνεργασία της μητέρας Sophia Loren με τον γιο της, Edoardo Ponti.
- Πήρε μια μικρή διανομή στις ΗΠΑ ώστε να μπορεί να έχει συμμετοχή στα βραβεία της χρονιάς, και κατέληξε άμεσα στην πλατφόρμα του Netflix.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το φιλμ κλείνει με το Io Si (Seen) με τη φωνή της Laura Pausini. Η σύνθεση είναι της Diane Warren.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/11/2020
Δεν είναι η ταινία που εντυπωσιάζει, αλλά η «ταινία» πίσω από αυτήν. Ο γιος κάνει ένα δώρο ζωής στη μητέρα του, κι αυτή του το ανταποδίδει με μια ερμηνεία ζωής.
Δεν είναι ο Edoardo Ponti δυστυχώς ούτε εδώ ικανός πέρα από μια τυπική αναβίωση ενός κλασικού έργου του Romain Gary, που είχε ήδη εκμεταλλευτεί δεόντως την κινηματογραφική του παρουσίαση με το Μαντάμ Ρόζα του 1977. Εδώ υπάρχει μεν η εκσυγχρόνιση του υλικού, υπάρχει η ορθή τοποθέτηση του σε ένα περιβάλλον που παραπέμπει σε Vittorio de Sica, αλλά το απλοϊκά αφηγούμενο μελόδραμα ψαλιδίζει τις πολλές νοηματικές διαστάσεις του πρωτόλειου υλικού. Λείπει το σκηνοθετικό άγγιγμα πέρα του τυπικού, πέρα από το «επιλέγω ένα καλό βιβλίο» για πεδίο ερμηνειών. Θα μπορούσε κάλλιστα να βγει για την τηλεόραση, ή ακόμα καλύτερα για το σανίδι.
Ακόμα όμως κι αν αυτό το «κάλλιστα» λέγεται με απόλυτη ειλικρίνεια, πώς θα απολαμβάναμε μαζικά μια ερμηνεύτρια που χαρίζει μια τόσο ρεαλιστική και παράλληλα παραμυθένια εμφάνιση; Η Sophia Loren δεν έφυγε ποτέ από την οθόνη, ούτε η οθόνη προχώρησε τόσο που να μην τη χωράει. Η ιταλίδα σταρ «καταπίνει» τη στειρότητα των εικόνων, και μας επιστρέφει σε καιρούς που το κλασικό μελόδραμα γνώριζε δόξες. Δεν είναι τυχαίο αν σας έρθει στον νου η Anna Magnani, κι απλά νοσταλγήσετε εκείνες τις στιγμές του ιταλικού σινεμά που ερμηνείες σαν αυτήν αλληλοεπιδρούσαν με το σκηνοθετικό ταλέντο.
Για να μην είμαστε όμως άδικοι και με το υπόλοιπο καστ, όλοι βάζουν ένα λιθαράκι δροσιάς στις εικόνες, ακόμα κι αν η Loren φαντάζει ως μια υπερβατική παρουσία ανάμεσα τους. Ειδικά για τον μικρό και πρωτοεμφανιζόμενο Ibrahima Gueye θα είχαμε να πούμε πολλά υπό άλλες συνθήκες, αφού δείχνει μια σπάνια ικανότητα να φέρνει στο σήμερα ένα πεπαλαιωμένο σεναριακό υλικό σαν αυτό.
Φυσικά και θα συγκινηθείτε, ως προς αυτό ο ιταλικός κινηματογράφος είναι λειτουργικός ακόμα και στο ρελαντί του, αλλά και θα χαρείτε που ο Edoardo Ponti επέλεξε να αφήσει τη μητέρα του να διευθύνει το εαυτό της, και να αφήσει ένα στίγμα και σε γενιές που τη γνώριζαν μονάχα ίσως για το θρυλικό της όνομα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
