Ο Ουρανός του Μεσονυχτίου

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 26/1/2020

Θαυμαστός για αρκετούς λόγους κι εδώ ο George Clooney, αλλά σκηνοθετικά είναι μία στα πάνω και μία στα κάτω. Ως δημιουργός δεν έχει βρει ακόμα ένα προσωπικό ύφος, κάτι που δυσκολεύει στα έργα του την αποζήτηση μιας ξεχωριστής ταυτότητας. Πάει γενικά όπου τον πάει το σενάριο, αλλά καλό θα ήταν να «σκληρύνει» αρκετά, ώστε να βγει αυτό το πλούσιο εσωτερικό του χάρισμα (κάτι που δεν κρύβεται στις ερμηνείες του) και προς τα έξω.

Πάνω από όλα, όμως, ο 59χρονος πια Clooney είναι «παίκτης ομάδας». Μοιράζει τη δική του ευθύνη ως σκηνοθέτης με το καστ και το επιτελείο του. Έτσι, και πάλι εδώ παίρνει σπουδαία πράγματα από τους ηθοποιούς του, ενώ η εικόνα που μας συντροφεύει στη θέαση μας είναι το λιγότερο πανέμορφη. Αιχμή σε αυτά η προσωπική του ερμηνεία, η χαρά ομφαλών που ονομάζεται Caoilinn Springall, και όλο το τεχνικό επιτελείο που προσφέρει μια ροή αβίαστη, ακόμα κι αν το θέμα ρέπει επικίνδυνα προς το να μας κουράσει. Όλα αυτά βέβαια συνοψίζουν μια ενδιαφέρουσα επί του συνόλου ταινία, που διέπεται από έναν καλοπροαίρετο ανθρωπισμό, και βγάζει προς τα έξω την ένταση των γυρισμάτων υπό αντίξοες συνθήκες. Μα τι κρίμα αυτά να μη συνδυάζονται με κάτι το αληθινά δυνατό.

Καταρχάς, έχουμε ακόμα μια ταινία που θέλει να σε αιφνιδιάσει στο φινάλε. Πολύ εύκολο να την ξεσκεπάσεις, αλλά και να μην το βάλεις στον νου σου, δεν έχει απώτερο νόημα. Κι αυτό επειδή η νοηματική του φιλμ είναι απλούστερη κι από μια ταινία της Disney, από αυτές που πρέπει να είσαι συνώνυμο του «Σκρουτζ» για να κερδίσεις από τα διδάγματα της. Από την άλλη, το «twist» υποβιβάζει επί της ουσίας τη δυναμική, που από τον απόλυτο ουμανισμό υποβιβάζεται στο προσωπικό δράμα.

Μπορεί το κυριότερο πρόβλημα στην παρούσα περίπτωση να το αγγίξαμε ήδη, αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα. Εν έτει 2020, ο θεατής δεν ικανοποιείται εύκολα, όπως αντίστοιχα ένας θεατής του 1930 ή του 1940. Και η ταινία του Clooney φέρει μια απλότητα εκείνων των καιρών, όπου δύο μικρά ξεσπάσματα ήταν όσα μπορούσε να δώσει μια παραγωγή γυρισμένη σε ακραίες συνθήκες. Το φανερά υψηλό μπάτζετ έχει αναλωθεί στο σκηνικό, τεχνητό ή φυσικό, και δεν έχουν μείνει πολλά που θα χρησίμευαν για να σπάει συχνότερα το αρκετά μονότονο ύφος. Είναι μεν δράμα και δεν το κρύβει, αλλά θα έπρεπε να είναι και πολύ πιο σινεφιλικό (κι εδώ είναι που ελέγχονται οι δυνατότητες του δημιουργού Clooney) ώστε να βγει μέσα από τα έγκατα του αυτό το κάτι που θα σου αποτυπώνονταν ως εικόνα. Το αδύναμο σενάριο δεν παρακάμπτεται από τις δυνατές ερμηνείες, και το πηλίκο είναι εντέλει ουδέτερο.

Κρατάμε έναν George Clooney ως ερμηνευτή σε μία από τις ουσιαστικότερες εμφανίσεις του, το πρόσωπο της μικρούλας Springall που είναι ένας κόσμος ολάκερος μόνο του, και προσπαθούμε μόνοι μας να δώσουμε ουσία σε κάτι που είχε την ικανότητα να αναδειχθεί σε σύγχρονο ουμανιστικό παραμύθι, αλλά έλλειπε από μέσα του η δημιουργική σπίθα που θα το πήγαινε στα αστέρια.

Βαθμολογία: