Κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών της εμπλοκής των Ηνωμένων Πολιτειών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια διεθνής πομπή 37 πολυεθνικών εμπορικών πλοίων, υπό την ηγεσία του πρωτάρη διοικητή Έρνεστ Κράους, διασχίζει τον Βόρειο Ατλαντικό, ενώ καταδιώκεται από γερμανικά υποβρύχια. Ο Κράους, ένας αξιωματικός σταδιοδρομίας, πλοίαρχος του USS Keeling (το κωδικό όνομα του οποίου ήταν Greyhound), είναι αυτός που θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες κι αμφιβολίες για να φέρει τα πλοία σε ασφαλή νερά.
Σκηνοθεσία:
Aaron Schneider
Κύριοι Ρόλοι:
Tom Hanks … πλοίαρχος Ernest Krause
Stephen Graham … πλωτάρχης Charlie Cole
Rob Morgan … George Cleveland
Elisabeth Shue … Evelyn Frechette
Manuel Garcia-Rulfo … Melvin Lopez
Karl Glusman … Red Eppstein
Tom Brittney … υποπλοίαρχος Watson
Thomas Kretschmann … καπετάνιος του Grey Wolf (φωνή)
Devin Druid … Homer Wallace
Maximilian Osinski … Eagle (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Tom Hanks
Παραγωγή: Gary Goetzman
Μουσική: Blake Neely
Φωτογραφία: Shelly Johnson
Μοντάζ: Mark Czyzewski, Sidney Wolinsky
Σκηνικά: David Crank
Κοστούμια: Julie Weiss
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Greyhound
- Ελληνικός Τίτλος: Greyhound: Η Μάχη του Ατλαντικού
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Good Shepherd του C.S. Forester.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ήχου.
- Υποψήφιο για Bafta ειδικών εφέ και ήχου.
Παραλειπόμενα
- Το φιλμ ήταν να βγει από τη Sony Pictures τον Μάρτιο του 2020 στις αίθουσες. Η υγειονομική κρίση παρά ταύτα το ώθησε στον Μάιο, κι από εκεί στον Ιούνιο. Όπως όμως και πολλές άλλες αμερικανικές παραγωγές, κατέληξε στο ίντερνετ μέσω του καναλιού Apple TV+.
- Ο Tom Hanks δήλωσε βαθιά στεναχωρημένος που η εταιρία δεν περίμενε για να βγει η ταινία στις αίθουσες.
- Αναφέρεται ευρέως ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Στην πραγματικότητα το μυθιστόρημα The Good Shepherd είναι απολύτως μυθοπλαστικό, και δεν υπήρχε ούτε πλοίαρχος Κράους, ούτε USS Keeling.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/7/2020
Το φιλμ του πολλά ελπιδοφόρου για το μέλλον Aaron Schneider με επέστρεψε στην περίπτωση του Εχθρός Προ των Πυλών του Jean-Jacques Annaud. Όπως ακριβώς κι εκεί, έχουμε μια ταινία δράσης με φόντο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά λίγο ενδιέφερε τους δημιουργούς η ακριβής αναπαράσταση γεγονότων. Ειδικά στην περίπτωση του Greyhound που μιλάμε και για καθαρή μυθοπλασία, σημασία έχει η «παρομοίωση».
Ο καπετάν Κράους είναι ο ποιμένας, το πλοίο του είναι το τσοπανόσκυλο, ενώ τα εμπορικά πλοία αποτελούν το κοπάδι. Και γύρω τους είναι οι λύκοι, υπό τη μορφή των φοβερών και φημισμένων γερμανικών υποβρυχίων. Θα μπορούσε να ειδωθεί κι ως ένα σύγχρονο παραμύθι, πόσο μάλλον που δεν πασχίζει ιδιαίτερα να καλύψει και τις παραπομπές του. Αλλά το παραμύθι αυτό είναι σκοτεινό, ή μάλλον γκρίζο όπως έχει επιλέξει ο δημιουργός του. Πρόκειται για καθαρό θρίλερ, που υπό περιστάσεις (ο σκηνοθέτης αρνείται να τραβήξει στα άκρα τις εικόνες του, χτυπώντας την πόρτα… των Όσκαρ;) θα μπορούσε να εκληφθεί κι ως ταινία τρόμου.
Εμείς ως θεατές έχουμε κυριολεκτικά εγκλωβιστεί μέσα στο άμοιρο αμερικανικό αντιτορπιλικό, χωρίς ποτέ να έχουμε οπτική πέρα από αυτή εντός του καραβιού. Κυρίως, δε, ακολουθούμε τον πλοίαρχο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει την ψυχραιμία του και να επιτελέσει το έργο του που θα σώσει χιλιάδες ανθρώπους, αν όμως επιτελεστεί στην εντέλεια. Γινόμαστε μέλη του πληρώματος της γέφυρας, και προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε και τη λεπτομέρεια που μας προσφέρεται πάνω στην εξέλιξη της μάχης, μια και το παραμικρό είναι τόσο μα τόσο κρίσιμο. Ο εχθρός έχει τη μορφή του υποβρυχίου-λύκου, αλλά πέρα από αυτό ακούμε μονάχα τη φωνή του, που είναι βγαλμένη από σπλάτερ.
Με τον Tom Hanks να παίζει με την ψυχολογία των δρώμενων, και την τεχνική κατάρτιση του Schneider να εντοπίζει πάντα την κατάλληλη λήψη και μοντάζ, αισθάνεσαι την ένταση και τη θριλερική αγωνία να αγγίζουν πολύ υψηλά επίπεδα. Αρωγοί σε αυτό τόσο η υποβλητική φωτογραφία, όσο και η τόσο ταιριαστή μουσική. Άρα μιλάμε για μία από τις καλύτερες πολεμικές ταινίες; Δυστυχώς, όχι…
Αν και μπαίνει με το «καλημέρα» στο ζουμί, το φιλμ τελειώνει δίχως να μας έχει γεμίσει στο ελάχιστο από όσο θα θέλαμε. Για το συγκεκριμένο θέμα, η διάρκεια της μιάμιση ώρας αποδεικνύεται αρνητικός καταλύτης. Περισσότερο μοιάζει το φινάλε σαν να σου παίρνει την μπουκιά από το στόμα, παρά σε αφήνει γεμάτο από σινεμά. Και σκεπτόμενος ότι μιλάμε για μια μυθοπλασία και όχι αληθινή ιστορία που πρέπει να υπηρετηθεί, δεν δικαιολογείται που δεν τραβιέται η ένταση τουλάχιστον για μισή ώρα παραπάνω.
Μια σχεδόν αψεγάδιαστη σε όλα της ταινία, που όμως αφήνει μικρό απόηχο λόγω της αδικαιολόγητα μικρής της διάρκειας. Εν ολίγοις, όταν ο Wolfgang Petersen γύριζε το Υποβρύχιο στα 208 λεπτά, κάτι δεν ήξερε περισσότερο;
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
