Η Άνχελα είναι φοιτήτρια της σχολής κινηματογράφου της Μαδρίτης και ετοιμάζει τη διπλωματική της εργασία με θέμα τη βία στο σινεμά. Ένας συμφοιτητής της, ο Χεμά, θα τη βοηθήσει να συγκεντρώσει υλικό, καθώς έχει συλλογή από ταινίες βίας και πορνογραφίας. Τα πράγματα θα πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή από τη στιγμή που η Άνχελα θα βρει νεκρό τον καθηγητή της σε μια αίθουσα προβολής και θα κλέψει την ταινία. Μόλις τη δει μαζί με τον Χεμά, θα διαπιστώσουν ότι πρόκειται για snuff-film με πρωταγωνίστρια μια φοιτήτρια.
Σκηνοθεσία:
Alejandro Amenabar
Κύριοι Ρόλοι:
Ana Torrent … Angela Marquez
Fele Martinez … Chema
Eduardo Noriega … Bosco Herranz
Xabier Elorriaga … καθηγητής Jorge Castro
Miguel Picazo … καθηγητής Figueroa
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Alejandro Amenabar
Στόρι: Alejandro Amenabar, Mateo Gil
Παραγωγή: Jose Luis Cuerda
Μουσική: Alejandro Amenabar, Mariano Marin
Φωτογραφία: Hans Burmann
Μοντάζ: Maria Elena Sainz de Rozas
Σκηνικά: Wolfgang Burmann
Κοστούμια: Ana Cuerda
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Tesis
- Ελληνικός Τίτλος: Tesis
- Διεθνής Τίτλος: Thesis
Κύριες Διακρίσεις
- Καλύτερη ταινία, νέος σκηνοθέτης, νέος ηθοποιός (Fele Martinez), σενάριο, μοντάζ, σκηνικά και ήχος στα Goya. Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Ana Torrent).
Παραλειπόμενα
- Ντεμπούτο για τον Alejandro Amenabar, ιδιαίτερα επιδραστικό για το ισπανικό σινεμά.
- Ο σκηνοθέτης έγραψε μέρος του σεναρίου την περίοδο που ήταν ακόμα φοιτητής. Το πανεπιστήμιο που φοιτούσε είναι το ίδιο με της πλοκής.
- Η ταινία κόστισε μόλις 721,214 ευρώ (αντιστοιχία από πεσέτες), και έβγαλε 2,6 εκατομμύρια ευρώ μονάχα στην Ισπανία.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 14/2/2019
Παρότι το έργο μελετάει τον τρόπο καταγραφής της βίας επί της οθόνης, και το πώς εκλαμβάνεται αυτή από τον θεατή, ο ίδιος ο Alejandro Amenabar δεν φαίνεται να καταλήγει από την πρώτη του αυτή ταινία στο να καθιερώνει τον τρόπο που καθορίζει τον θριλερικό-σκηνοθέτη εαυτό του. Πέρα από τη θεαματική, η οποία στην ουσία αναιρεί και το νόημα, είναι το καλοδουλεμένο low-budget αυτό στο οποίο επενδύει το φιλμ, και σε αυτό στηρίζει τον cult χαρακτηρισμό του.
Άμεσα επηρεασμένο από τον «Ηδονοβλεψία» του 1960, το έργο παίρνει πόντους από τους αμερικανικού τύπου ήρωες του, και πράγματι καταφέρνει να σε κρατάει σε μια ένταση-απορία, πράγματα που αρκούν από ψυχαγωγικής πλευράς. Η τεχνική του Amenabar μπορεί να θυμίζει διδακτορικό φοιτητή σε πολλά σημεία, αλλά ενός που βλέπει τον εαυτό του ως μελλοντικό δημιουργό, κι αναζητά τρόπους να θέσει τα στάνταρ του. Υπάρχουν αδύναμες σεναριακά σκηνές, αλλά μια και το φινάλε είναι δουλεμένο, στο σύνολο σου αφήνει μια ευχάριστη χροιά. Γίνεται όμως να κρίνεις μια δολοφονική κάμερα, κρατώντας ο ίδιος στο χέρι την κάμερα που εντέλει το μεταδίδει όλο αυτό στον δεκτικό επί της βίας θεατή; Αυτό το πάντα επίκαιρο ζήτημα ήθελε μια έξτρα δουλειά που δεν μοιάζει να απασχόλησε αντίστοιχα έξτρα τον δημιουργό, τουλάχιστον επί του τελικού του αποτελέσματος…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
