Δεκαετία του 1980, και ο 7χρονος αμερικανο-κορεάτης Ντέιβιντ αντιμετωπίζει τις προκλήσεις ενός νέου τόπου, όταν ο πατέρας, ο Τζέικομπ, μετακομίζει με την οικογένεια από τις δυτικές ακτές στο επαρχιακό Άρκανσας. Η μητέρα, η Μόνικα, είναι έντρομη που θα ζήσουν σε ένα λυόμενο σπίτι στη μέσα του πουθενά, ενώ ο άτακτος Ντέιβιντ και η αδελφούλα του βαριούνται με την πεζή αυτή νέα καθημερινότητα. Όταν ένα ακόμα πειραχτήρι της οικογένειας, η γιαγιά, καταφθάνει από την Κορέα για να ζήσει μαζί τους, οι ασυνήθιστοι τρόποι της αναζωπυρώνουν την περίεργα του μικρού. Την ίδια ώρα, όμως, ο πατέρας βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, όταν για να δημιουργήσει μια φάρμα στο αναξιοποίητο χώμα που είναι στη διάθεση του, σπαταλάει κάθε οικονομικό τους πόρο, και βάζει σε κίνδυνο τον γάμο του και τη σταθερότητα της οικογένειας.
Σκηνοθεσία:
Lee Isaac Chung
Κύριοι Ρόλοι:
Alan S. Kim … David Yi
Steven Yeun … Jacob Yi
Yeri Han … Monica Yi
Youn Yuh-jung … Soonja Yi
Noel Cho … Anne Yi
Will Patton … Paul
Scott Haze … Billy
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Lee Isaac Chung
Παραγωγή: Dede Gardner, Jeremy Kleiner, Christina Oh
Μουσική: Emile Mosseri
Φωτογραφία: Lachlan Milne
Μοντάζ: Harry Yoon
Σκηνικά: Yong Ok Lee
Κοστούμια: Susanna Song
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Minari
- Ελληνικός Τίτλος: Minari
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Yuh-jung Youn). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Steven Yeun), αυθεντικό σενάριο και μουσική.
- Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Βραβείο Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Yuh-jung Youn). Υποψήφιο για ξενόγλωσση ταινία, σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Alan S. Kim), μουσική και κάστινγκ.
- Μέγα βραβείο και βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Sundance.
Παραλειπόμενα
- Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος βάσισε σε προσωπικές εμπειρίες από τα νεανικά του χρόνια το στόρι.
- Ο μικρός πρωταγωνιστής Alan S. Kim εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ταινία.
- Διαμαρτυρίες ξεσήκωσε η απόφαση των Χρυσών Σφαιρών να κατατάξει το φιλμ στους υποψήφιους για το ξενόγλωσσο βραβείο, υπό τη σκέψη πως η γλώσσα που ακούγεται κυρίως είναι τα κορεατικά. Παρόλα αυτά, η ταινία είναι 100% αμερικανική, και λόγω των κανονισμών των βραβείων δεν συμπεριλήφθηκε στους υποψήφιους για καλύτερη ταινία της χρονιάς.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Han Ye-ri είναι η ερμηνεύτρια στο Rain Song, μια σύνθεση του Emile Mosseri.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 4/2/2021
Παρόλο που η σκηνοθετική γραμμή του Lee Isaac Chung εδώ (στην ταινία που, από ό,τι φαίνεται, θα κάνει το όνομά του γνωστό εντός της κινηματογραφικής βιομηχανίας) απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ντοκιμαντεριστική, εντούτοις καταφέρνει να εκπέμψει μια αυθεντικότητα βιωματικού χαρακτήρα, που τα τελευταία χρόνια σπανίζει ακόμη κι εντός του ανεξάρτητου κυκλώματος. Ταυτόχρονα, συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το επικό, όσον αφορά το εύρος των κλασικών αμερικάνικων τοπίων και θεματικών και τη διακριτική αποτύπωση της ατμόσφαιρας και του πνεύματος μιας ολόκληρης εποχής (η οποία αναπαρίσταται έξοχα, μακριά από τετριμμένες πλέον ρετρολαγνείες που συχνά συνοδεύουν τις κινηματογραφικές αναδρομές στη δεκαετία του 1980), με το προσωπικό, που εκφράζεται μέσα από το δράμα της οικογένειας και τις μικρές, συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές. Αν και η δομή του σεναρίου είναι κάπως αποσπασματική, ποτέ δεν δίνεται η αίσθηση μιας «με το ζόρι» συρραφής περιστατικών για να προκύψει μια ενιαία ιστορία, μιας και παράλληλα με όσα συμβαίνουν εξελίσσονται με φυσικό τρόπο οι ατομικές διαδρομές των βασικών ηρώων, τα ταξίδια τους προς μια μίνι συνειδητοποίηση, που αποτελούν και την πραγματική ραχοκοκαλιά της δραματουργίας. Από τη βασική πρωταγωνιστική πεντάδα, άπαντες έχουν μια αρκούντως ολοκληρωμένη υπόσταση σαν χαρακτήρες με την εξαίρεση ίσως της κόρης, η οποία θα μπορούσε να αναλυθεί περισσότερο σε βάθος.
Παρά τρίχα το «Minari» δεν αγγίζει πολύ υψηλά επίπεδα σπουδαιότητας, κι αυτό οφείλεται στο πώς το σενάριο προσεγγίζει τις διαπροσωπικές, και όχι μόνο, δοκιμασίες της οικογένειας. Ενώ ειδικά το πώς απεικονίζεται η διαμάχη μεταξύ των προτεραιοτήτων και των αντιλήψεων του συζυγικού αντρόγυνου διακρίνεται από μια οξυδέρκεια και μια ειλικρίνεια, όπως και οι γενικότερες δυσκολίες της ένταξης της οικογένειας σε ένα ξένο περιβάλλον αποτυπώνονται προσγειωμένα, η πορεία που αυτά τα στοιχεία χαράζουν κατά τη διάρκεια της πλοκής οδηγεί σε κάπως βεβιασμένα συμπεράσματα, που μοιάζουν να προσπερνούν κάπως εύκολα κάποια αδιέξοδα που έχουν προηγηθεί. Αλλά και οι εντάσεις, κόντρα στον ρεαλισμό του ύφους, σαν τεχνητά να μη φτάνουν ποτέ πραγματικά στα άκρα και να στρογγυλεύονται, αντικατοπτρίζοντας παράλληλα μια υπαρκτή οπτική γωνία του σεναρίου από την πλευρά των παιδιών που τείνουν να βλέπουν τα πράγματα της ενήλικης ζωής φιλτραρισμένα (που δεν τηρείται όμως πάντοτε στο 100%) και τις mainstream αφηγηματικές κι αισθητικές επιλογές που γίνονται.
Επιπλέον, φαίνεται να χάνεται μια ευκαιρία για ουσιώδη κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό, που σίγουρα υπάρχει και υπονοείται σε κάποια σημεία («Ποτέ μην πληρώνεις για κάτι που μπορείς να βρεις δωρεάν» λέει σε μια φάση ο πατέρας που υποδύεται ο Steven Yeun, σε μια εποχή που είναι αδιαμφισβήτητη η ιδεολογική ηγεμονία του «δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα» του Friedman), λόγω του ότι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος ενδιαφέρεται περισσότερο να παρέχει μια εμπειρία που καθοδηγείται από το συναίσθημα, και που έχει ως στόχο της να απευθυνθεί σε ένα ευρύ κοινό, κάτι που είναι βεβαίως σεβαστό ως πρόθεση. Ενδεικτικό της τοποθέτησης του φιλμ απέναντι σε ζητήματα που θίγει είναι το ότι παρά τις νύξεις σε επίπεδα δομών, το αμερικανικό όνειρο στον πυρήνα του ποτέ δεν γίνεται αντιληπτό υπό ένα αρνητικό πρίσμα.
Ακόμη και με αυτές τις ενστάσεις, όμως, το τελικό αποτέλεσμα έχει μια ποιότητα «κομματιού ζωής» που το καθιστά καλλιτεχνικά άρτιο και έντιμο. Το κυριότερο, βάζει τον θεατή στη διαδικασία να συμπάσχει αληθινά με τους ήρωες των οποίων την ιστορία παρακολουθεί, να νιώσει το υλικό των ονείρων τους, να καταλάβει και να αγκαλιάσει τις ελαττωματικές πλευρές των χαρακτήρων τους. Σε αυτό συμβάλλουν καθοριστικά οι εξαιρετικές στο σύνολό τους ερμηνείες, με την καθεμία να προσφέρει και από κάτι διαφορετικό στην τελική εικόνα. Ξεχωρίζουν σίγουρα η εξαιρετικά αβανταδόρικη παρουσία της Youn Yuh-jung, αξιολάτρευτη και τρυφερή με έναν ιδιαίτερο τρόπο, εναλλάσσοντας χιούμορ και συγκίνηση με μια «υπόγεια» μαεστρία που δεν διαθέτει ούτε ίχνος επιτήδευσης, αλλά και η ευγενική στωικότητα της Yeri Han που αλληλοεπιδρά εξαιρετικά με τον ισορροπημένο συνδυασμό ενθουσιασμού και απρόσμενης ευαλωτότητας του Steven Yeun. Θαυμάσια η διεύθυνση των νεαρών Alan S. Kim και Noel Cho, η οποία έχει ως αποτέλεσμα δυο παιδικές ερμηνείες απροσποίητης και σπάνιας φυσικότητας. Χωρίς τη βοήθεια των συγκεκριμένων ηθοποιών, παρά την αδιαμφισβήτητη δύναμη του οράματος του Lee Isaac Chung μεμονωμένα, σίγουρα θα φαινόταν πως κάτι λείπει.
Βαθμολογία: