Μυστικός Πράκτορας
- El Agente Topo
- The Mole Agent
- 2020
- Χιλή 🇨🇱
- Ισπανικά
- Δραμεντί, Ντοκιμαντέρ, Ντοκιουντράμα
Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Ρομούλο κάνει κάστινγκ γιατί χρειάζεται έναν “εσωτερικό κατάσκοπο” σε οίκο ευγηρίας, αφού η πελάτισσα του φοβάται ότι εκεί κακομεταχειρίζονται τη μητέρα της. Κι αυτός βρίσκεται στο πρόσωπο του Σέρζιο, που έχει πατήσει τα 83 και δεν του είναι καθόλου εύκολο να εκπαιδευτεί πάνω στην τεχνολογία ή τις κατασκοπικές μεθόδους.
Σκηνοθεσία:
Maite Alberdi
Κύριοι Ρόλοι:
Sergio Chamy … ο ίδιος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Maite Alberdi
Παραγωγή: Marcela Santibanez
Μουσική: Vincent van Warmerdam
Φωτογραφία: Pablo Valdes
Μοντάζ: Carolina Syraquian
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: El Agente Topo
- Ελληνικός Τίτλος: Μυστικός Πράκτορας
- Διεθνής Τίτλος: The Mole Agent
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ.
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
- Επίσημη πρόταση της Χιλής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Έφτασε ως τις 15 επιλαχούσες.
Παραλειπόμενα
- Η διεύθυνση του γεροκομείου δεν γνώριζε τίποτα για την ταινία, μέχρι και που αυτή ολοκληρώθηκε.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 9/6/2021
Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ προσλαμβάνει τον 84χρονο Σέρτζιο ως κατάσκοπο σε ένα γηροκομείο της Χιλής, μετά από την καταγγελία της κόρης ενός από τους διαμένοντες για κακοποίηση. Καθώς όμως ο Σέρτζιο έρχεται κοντά με όλους τους ηλικιωμένους, σχηματίζει έντονους δεσμούς και η κατασκοπική έρευνά του μετατρέπεται σε μια συγκινητική κατάδυση στον ψυχισμό της τρίτης ηλικίας.
Η κάμερα του Maite Alberdi ακολουθεί πιστά τον Σέρτζιο, ο οποίος βρίσκει τον εαυτό του να αναπτύσσει αληθινές φιλίες και να γίνεται βαθιά αγαπητός στην ηλικιωμένη κοινότητα, πράγμα που γίνεται με φυσικό τρόπο το κεντρικό δραματικό βάρος και η ουσία του έργου. Μέσα από έναν αργό, στατικό ρυθμό που παραπέμπει σε εσωτερικό διαλογισμό, πραγματεύεται με φιλοσοφική διάθεση το πέρασμα του χρόνου και την απώλεια της νεότητας, υπό ένα γλυκόπικρο, ρομαντικό πρίσμα. Ο Σέρτζιο, μέσα από τη διαδικασία της συνδιαλλαγής με αυτούς τους ανθρώπους, κατανοεί και συμπονεί, καθώς αντιπαραβάλλει όσα ακούει με τα δικά του προσωπικά βιώματα. Ως εξωτερικός παράγοντας, ο ίδιος υποκαθιστά γι’ αυτούς την έλλειψη επικοινωνίας, την αποξένωση κι αποκοπή από την οικογένεια και τον υπόλοιπο κόσμο, και γίνεται ένας νέος φίλος που αναπαριστά μια αναγεννημένη ελπίδα.
Αν κάτι εδώ υπονομεύει την καθαρότητα του όλου εγχειρήματος, αυτό είναι η κωμική χροιά του δήθεν «κατασκοπικού» πλαισίου που αποτελεί την αφορμή για όλη αυτή την αναζήτηση. Υπάρχει μια επαναληπτική επιμονή σε αυτή την αρχική ιδέα, συνοδευόμενη κι από ορισμένες αισθητικές επιλογές που δεν συνάδουν με τον ώριμο στοχασμό που γίνεται τελικά το ουσιαστικό επίκεντρο του έργου. Καθώς όμως το δράμα βγαίνει με φυσικό τρόπο από τις καθηλωτικές συνεντεύξεις, εντέλει υπάρχει σαφής προσανατολισμός που δεν επηρεάζεται έντονα από την αρχική ελαφρότητα.
Τα επιτηδευμένα μη πραγματικά στοιχεία της ταινίας φαίνονται μάλλον αχρείαστα, αφού η δυναμική της ντοκιμαντεριστικής καταγραφής είναι που προσδίδει αξία στο έργο. Η ειλικρίνεια μέσα σε αυτήν αντλεί ένα γλυκό συναίσθημα μελαγχολίας που αγγίζει και συγκινεί, καθιστώντας το φιλμ αληθινά αξιοπρόσεκτο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
