Ο Τζο Γκάρντνερ είναι ένας μεσήλικα δάσκαλος μουσικής σε σχολείο της Νέας Υόρκης, όπου το αληθινό του πάθος είναι η τζαζ μουσική. Μόλις που ο Τζο πιστεύει πως βρήκε αυτό που αναζητούσε στη μουσική του, ένα μικρό απρόοπτο -όσο και απρόσεκτο- βήμα τον στέλνει απ’ ευθείας σε ένα φανταστικό μέρος όπου καλείται να σκεφτεί ξανά τι σημαίνει πραγματικά να έχεις ψυχή. Εκεί είναι που θα συναντήσει και θα συνεργαστεί με την 22, μια ψυχή που δεν πιστεύει πως η ζωή στη Γη μπορεί να σημαίνει τα πάντα.

Σκηνοθεσία:

Pete Docter

Kemp Powers (βοηθητικός)

Κύριοι Ρόλοι:

Jamie Foxx … Joe Gardner (φωνή)

Tina Fey … 22 (φωνή)

Quest Love … Curly (φωνή)

Phylicia Rashad … Libba Gardner (φωνή)

Daveed Diggs … Paul (φωνή)

Angela Bassett … Dorothea Williams (φωνή)

Richard Ayoade … σύμβουλος Jerry (φωνή)

Alice Braga … σύμβουλος Jerry (φωνή)

Wes Studi … σύμβουλος Jerry (φωνή)

Graham Norton … Moonwind (φωνή)

Rachel House … Terry (φωνή)

June Squibb … Gerel (φωνή)

Sakina Jaffrey … γιατρός (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Pete Docter, Mike Jones, Kemp Powers

Παραγωγή: Dana Murray

Μουσική: Trent Reznor, Atticus Ross

Μοντάζ: Kevin Nolting

Σκηνικά: Steve Pilcher

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Soul
  • Ελληνικός Τίτλος: Soul

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και μουσικής. Υποψήφιο για ήχο.
  • Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και μουσικής.
  • Βραβείο Bafta καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και μουσικής. Υποψήφιο για ήχο.

Παραλειπόμενα

  • Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό)
  • Η ταινία είναι τρισδιάστατη.
  • Το 2016 είχε πρωτοειπωθεί ότι ο Pete Docter εργάζονταν σε νέα ταινία, ενώ το 2018 ανακοινώθηκε πως η ταινία θα γίνονταν, ακόμα και που ο σκηνοθέτης είχε πλέον αναλάβει τη διεύθυνση της Pixar.
  • Πρώτη ταινία της Pixar, παρότι 23η, με αφρο-αμερικανό πρωταγωνιστή.
  • Οι δημιουργοί δήλωσαν πως ο σχεδιασμός των ψυχών βασίστηκε σε διάφορες θρησκείες και πολιτισμούς.
  • Αρχικά προορίζονταν για τις αίθουσες, αλλά παρότι η πρεμιέρα του έγινε στο φεστιβάλ του Λονδίνου, κατέληξε στο Disney+.
  • Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Πάνος Τοψίδης (Τζο), Ειρήνη Τσίγκα (22), Βίνα Παπαδοπούλου (Λίμπα), Τζωρτζίνα Καραχάλιου (Δωροθέα Γουίλιαμς), Κώστας Φιλίππογλου (Φεγγαράνεμος), Άντρια Ράπτη (Τέρι), Δημήτρης Σάρλος (Κέρλι), Αποστόλης Ψυχράμης (Ντεζ), Ντένης Μακρής (Πολ), Ελισαπί Ισαάκ (Μιάλι), Μαρία Βαμβακά (Κόνι), Έφη Θανοπούλου (Μέλμπα/Γκέρελ), Φωτεινή Ντεμίρη (Λούλου), Μαρία Πλακίδη (Χορευταστέρη/γιατρός), Πέτρος Δαμουλής (Ρέι Γκάρντνερ/Αστράνεμος/χρηματιστής), Λένα Μαραβέα (Μαρτζ), Αλεξάνδρα Λέρτα (διευθύντρια Αρόγιο/εκφωνήτρια), Άντυ Δημοπούλου (Ονειρεμένη), Γιώργος Ματαράγκας (Μίχο), Γιώτα Μηλίτση (σύμβουλος Τζέρι), Χρήστος Πλαΐνης (σύμβουλος Τζέρι), Μαριάνθη Σοντάκη (σύμβουλος Τζέρι), Γιάννης Στεφόπουλος (σύμβουλος Τζέρι), Χαρά Ζησιμάτου (σύμβουλος Τζέρι), Χριστίνα Αχλαδιώτη, Πάνος Γκένας, Δημήτρης Δημόπουλος, Ορφέας Λιανός, Ηλέκτρα Λιανού, Άννα-Μαρία Μεσσάρη, Μαριλένα Παπαγιάννη, Ανδρέας Ρήγας, Αρσένιος Χαλκιόπουλος, Χρήστος Χορέβας. Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαρία Πλακίδη. Μετάφραση: Ελένη Κουβοπούλου.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο Jon Batiste παρέχει τα τζαζ τραγούδια του φιλμ.
  • Το ορίτζιναλ Parting Ways γράφτηκε και ερμηνεύεται από τον Cody Chesnutt.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 3/1/2021

Την έπιασε την «ταράτσα» της η Pixar, συμπληρώνοντας στην ουσία ένα δίπτυχο με το Τα Μυαλά που Κουβαλάς. Εδώ μπορεί να υστερεί σε σχέση με εκείνο ότι έχει λιγότερη πολυπλοκότητα, αλλά είναι και πιο ώριμο δημιουργικά. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η αυτοκρατορία καλά κρατεί, και τα Όσκαρ θα είναι κατοχυρωμένα στη φίρμα της, μέχρι να βρεθεί στις ΗΠΑ κι άλλο παρόμοιο στούντιο που να σέβεται τόσο πολύ και το ενήλικο κοινό. Γιατί το κινούμενο σχέδιο δεν πρέπει να είναι αποκλειστικό προνόμιο του ανήλικου κοινού, όσο κι αν ιστορικά έχει και πρέπει να συνεχίζει να συντροφεύει και τα παιδικά όνειρα.

Μόνο χαρά νιώθεις όταν ένα σενάριο έχει αυτή την κινητικότητα και την ευρηματικότητα σε κάθε του στιγμή. Με το μυαλό να επιστρέφει σε συγγένειες της δεκαετίας του 1940 (από Capra και Powell-Pressburger ως Φαντασία), το μοντέρνο έχει δεθεί με τη διαχρονικότητα, και μια μυθολογία ολόκληρη έχει γεννηθεί για να αναπλάσει μια λεπτοκαμωμένη εκδοχή της ζωής μετά θάνατον. Εδώ ο Pete Docter θα αφήσει τις πολλές μικρές ιδέες που έλαμπαν στα «Μυαλά», αλλά θα τις αντικαταστήσει με μια απίθανη πολυπλοκότητα στο σχέδιο.

Τι κι αν η Pixar έχει φτάσει σε επίπεδα να αψηφάς ότι βλέπεις ντεκόρ κινουμένου σχεδίου, η ταινία αντιπαραθέτει μια τεχνοτροπία τζαζ στους χαρακτήρες της, και μια σειρά από ψηφιακές υπερβάσεις που παραπέμπουν στην παραδοσιακού τύπου απλότητα. Εκεί είναι η ωριμότητα ενός δημιουργού που δεν φοβάται ούτε το χθες ούτε το αύριο του τομέα του, αλλά και γνωρίζει πώς να κάνει τον χρυσό συνδυασμό ώστε αυτά δεν θα αλλοιώνουν ούτε την ποιότητα της εικόνας του, ούτε θα υποβαθμίζουν το σενάριο του.

Το στόρι είναι πανέμορφο, και άμεσα κλασικό. Δεν απορρέει από αυτό κάτι περισσότερο από όσα έχουμε δει ξανά στο παρελθόν, αλλά τα δίνει όλα αυτά με έναν τρόπο αφοπλιστικό, τρυφερό και με μικρές φράσεις ολούθε που ανοίγουν κεφάλαια στη σκέψη. Ο κεντρικός χαρακτήρας δεν σε υποχρεώνει να διεισδύσεις μέσα του, δεν είναι και ό,τι πιο ελκυστικό, αλλά σε ωθεί να κάνεις το ταξίδι του και να ασπαστείς τα δικά του διδάγματα από αυτό.

Όχι, ούτε ο οικογενειακός χαρακτήρας χάνεται, αλλά είναι μοναδικός ο τρόπος που εξισώνεται το βαρόμετρο του ενδιαφέροντος ανά όλες τις ηλικίες. Δεν είναι η οικογενειακή ταινία που θα αγγίζει περισσότερο ένα παιδί από έναν ενήλικα, αλλά αυτή που προσφέρει σε αμφότερους ισάξια απόλαυση. Κάπου όμως εδώ κρύβεται και η μία μου ένσταση που φοβάμαι πως δεν αφήνει ένα τόσο ευφυές στούντιο σαν την Pixar να έχει να λέει ότι είναι δική της η κορυφή του είδους. Κι αυτό έγκειται στο ότι πρέπει έστω για μία φορά να σπάσει δεσμά με την Disney, και να κάνει δράμα. Ακόμα και οικογενειακό.

Εν ολίγοις, έχουμε μία από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του animation, που όμως δεν κλείνει την ιστορία της Pixar και τα όρια που μπορεί να θέσει στο «ταβάνι» της, μα ανοίγει ορίζοντες για ένα πιο διαχρονικό σινεμά και επί της χιλιετίας που διανύουμε. Κι αυτή η χιλιετία έχει ήδη δώσει το στίγμα της ότι είναι ψηφιακή…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

22 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

1 Σχόλια

  1. Μαριάννα 2 Ιανουαρίου 2023

    Είναι μια πολύ όμορφη ταινία κινουμένων σχεδίων για όλες τοις ηλικίες αλλά κυρίως για ενήλικες επειδή το θέμα αυτό είναι δύσκολο να το καταλάβουν τα μικρά παιδιά μας ταξιδεύει σε ένα άλλο κόσμο στο κόσμο της ψυχής και μας μαθαίνει τι είναι μια ψυχή ή τι θα μπορούσε να είναι μια ψυχή και όλα αυτά μέσα από την πολύ όμορφη μουσική της jazz!!!!!! Soul την προτείνω ανεπιφύλακτα σε μεγάλους και μικρούς θεατές.