Έρωτας και Τέρατα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 10/4/2021

Μία από τις ηχηρές εκπλήξεις των φετινών Όσκαρ, μια και τρύπωσε από το πουθενά στην πεντάδα των ειδικών εφέ, είναι μια ταινία που με το ξεκίνημα της σε κάνει να θέλεις να την αγαπήσεις. Σε έχει αυτόματα ταξιδέψει σε καλές ψυχαγωγικές στιγμές της δεκαετίας του 1980, και υπόσχεται τον χρυσό συνδυασμό δράσης και χαβαλέ που πάντα πιάνει. Ως εδώ καλά πάμε. Το μόνο πρόβλημα είναι πως μόλις τελείωσαν οι τίτλοι…

Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω ανήκουν σε ένα περιτύλιγμα που όταν το ανοίξεις, πέφτεις στο απόλυτο κενό. Χωρίς να υπάρχει κάποιο σημείο που θα σε εκνευρίσει για την αφέλεια του ή θα σε προσβάλει ως θεατή, δεν υπάρχει πουθενά μια αληθινά έξυπνη ιδέα. Μα, ούτε καν η παραμικρή. Αν του αφαιρούσες τα ψηφιακά εφέ, λογικά θα πίστευες ότι πρόκειται για σπουδαστική ταινία, και μάλιστα δίχως την αποκάλυψη κάποιου νέου ταλέντου. Η ειρωνεία είναι και ότι δεν θα εντοπίσεις «λογοκλοπή» από άλλες παραγωγές, όπως συνηθίζεται στο είδος, απλά το πράγμα δεν περπατάει ούτε σπρωγμένο.

Ο αρχικά υποσχόμενος χαβαλές έχει δώσει γρήγορα τη θέση του σε ένα κλίμα ουδέτερο, στο οποίο κανείς δεν έχει όρεξη για πλάκα, χωρίς όμως να σοβαρεύουμε κιόλας για να απολαύσουμε κάτι τυχόν διαφορετικό. Από την άλλη, έχουμε ένα απέραντο περπάτημα σαν αργό βίντεο-γκέιμ, που απλά αναμένεις καρτερικά να πεταχτεί κάνα τέρας, πιο πολύ για να θαυμάσεις την όψη του. Ο ήρωας προτιμά να κάνει ένα ταξίδι στην αυτογνωσία, παρά να μοιραστεί μαζί μας την έξαψη που λογικά θα ένιωθε κάποιος σε μια τέτοια οδύσσεια. Υποτίθεται ότι η θανάσιμη απειλή είναι σε κάθε βήμα, κυριολεκτικά κιόλας, κι αυτός συμπεριφέρεται σαν έφηβος που το μόνο του πρόβλημα είναι να αποδείξει κάτι. Για σχολικό θέατρο, θα ήταν μια χαρά! Από την άλλη, σου βγάζει μια αθώα συμπάθεια όλο το θέμα λόγω των καλοσυνάτων χαρακτήρων (αν και υπάρχουν σημεία που νομίζεις ότι βλέπεις προτεσταντική παραγωγή), κι είναι εντέλει ο λόγος που δεν μπορείς να κρατήσεις και κακία απέναντι σε όσα βλέπεις.

Όλα αυτά βαραίνουν φυσικά τον Michael Matthews, που δεν ξέρει αν θέλει να κάνει μια νεανική ψυχαγωγική ταινία, ή προτιμά να χαζεύει κι ο ίδιος τους κομπιουτεράδες που του φτιάχνουν τα ψηφιακά εφέ. Γενικά, κάπου εδώ μέσα κρύβονταν η ευκαιρία για κάτι που θα ψυχαγωγούσε τους νέους, αλλά μαζί θα γέμιζε νοσταλγία και τους παλιούς, με αυτό το κάτι όμως να κρύβεται τόσο καλά, που απορούμε πού ανακάλυψαν τον τίτλο αυτό τα μέλη της ακαδημίας των Όσκαρ. Ο μόνος λόγος που είναι λειτουργικά τα εφέ, γιατί ξεχωριστά κατά τα άλλα δεν τα λες, είναι επειδή η δράση είναι τόσο αργή, που αφομοιώνονται μέσα της. Ούτε εγώ έπαθα καμιά πλάκα με το Wonder Woman 1984 ως ταινία, αλλά όχι και να ισοπεδώσουμε την κατηγορία…

Βαθμολογία: