Υποσχόμενη Νέα Γυναίκα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 16/1/2021

Να και μια -ας την πούμε- μαύρη κωμωδία, που κανείς δεν γελάει. Για την ακρίβεια, ένα θηλυκό αν γελάσει, πρέπει να έχει μια ζωή σε χρυσό κλουβί, ενώ αν είναι αρσενικός πρέπει να δαγκώσει τα χείλη του. Στην ουσία πρόκειται για ένα σκληρό μελόδραμα, που εξαπολύεται στις αίθουσες για να σταθεί ως ψυχολογικό εμπόδιο σε όσους έχουν τον «τρόπο» τους να υπερνικούν θανατηφόρες ενοχές.

Ακόμα δεν βγήκε από το δημιουργικό της «καβούκι», και η Emerald Fennell έχει το θάρρος-θράσος να εφεύρει έναν τρόπο να ευνουχίσει τον καθέναν που βάζει πιο πάνω τις ορμές του από μια ζωή συνανθρώπου του. Ακόμα κι αν η ταινία βρίθει ευκαιριών για να γίνει ξέφρενη, μοντέρνα και να χαράξει έναν cult δρόμο που η νεολαία του σήμερα θα θυμόταν για χρόνια, τα αφήνει όλα αυτά στην άκρη, και κάνει ένα σινεμά που θυμίζει έντονα δεκαετία του 1990.

Πέρα λοιπόν από το «too-much» περίβλημα μιας ιστορίας που σίγουρα δεν ανήκει στην καθημερινότητα, αλλά ούτε καν εμφανίζεται ποτέ σε δελτία ειδήσεων, τα πάντα είναι ειπωμένα με απλό τρόπο. Η Κέισι είναι μια κατεστραμμένη εσωτερικά κοπέλα, στιγματισμένη από έναν ακόμα βιασμό, από αυτούς που δεν λένε να αφανιστούν για το καλό ενός καλύτερου κόσμου. Έναν ακόμα βιασμό, δε, που έμεινε ατιμώρητος τόσο για πρακτικούς λόγους συμφέροντος, όσο και για μια νοοτροπία που θέλει να μη θεωρεί δα σημαντικό κάτι που γίνεται στα κρυφά κατά κόρον. Μα η Κέισι έχει μετατραπεί σε μηχανή εκδίκησης, όχι όμως από αυτές που έχουμε δει σε παρόμοιες ταινίες, με κοινό παρονομαστή τη γραφική βία. Εδώ η βία δεν έρχεται στα μάτια του θεατή, αλλά παίρνει την πλάγια οδό για να καρφωθεί κατευθείαν στη συνείδηση.

Φτάνουν σημεία που μπορείς να πεις ακόμα κι άτσαλη τη σκηνοθετική διεύθυνση της Fennell, σαν να βγάζει έναν ανεξάρτητου τύπου αυθορμητισμό που γειώνει ένα τόσο «mainstream-cult» θέμα. Μοιάζει ακόμα και με μια εφηβική ταινία, αλλά είναι αυτό το βλέμμα καταλύτης της Carey Mulligan που σε επαναφέρει στην τάξη. Η κοπέλα εδώ καταφέρνει και σπάει τον τοίχο ανάμεσα σε ερμηνεία κι αμεσότητα, ως μια ύπαρξη τόσο ερωτεύσιμη και την ίδια ώρα τόσο συγκινητικά αξιολύπητη. Είναι η μυθική Κασσάνδρα, που δεν «έκατσε» σε κοτζάμ Απόλλωνα, κι ενώ προβλέπει τα μελλούμενα (όπως αποδεικνύεται και στη σκηνή του φινάλε), κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά και προδιαγράφει μια τόσο μοναχική πορεία που μόνο σε αδιέξοδο βγάζει.

Σεμνό, ποιοτικό «όσο-τόσο», αλλά κυρίως ένα ψυχολογικό αγκάθι που βρίσκει τον τρόπο να τρυπήσει όσους αισθάνονται διάτρητοι και κρυμμένοι πίσω από μια κοινωνία που δεν έχει ακόμα μεριμνήσει για εκείνες τις αυτοάμυνες που θα προστάτευαν όλα τα μέλη της. Δείτε το, και κυρίως δείξτε το με «τρόπο» αν έχετε κάτι σκοτεινό που κρύβεται πίσω το δάχτυλο του τριγύρω σας…

Βαθμολογία: