Παρόλο που έχει χάσει τη δουλειά του πρόσφατα, ο Μισέλ ζει ευτυχισμένος με τη γυναίκα του, τη Μαρί-Κλερ. Το ζευγάρι είναι ερωτευμένο για πάνω από τριάντα χρόνια. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους τους δίνουν χαρά, όπως και οι καλοί φίλοι που τους περιβάλλουν. Είναι και οι δύο περήφανοι για τους πολιτικοποιημένους αγώνες και τις ηθικές αξίες τους. Όμως, αυτή η ευτυχία θα διαταραχθεί από δύο οπλισμένους νεαρούς που θα τους επιτεθούν βίαια και θα αρπάξουν τα χρήματα που τους δώρισαν οι φίλοι τους για ένα ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο. Το σοκ γίνεται μεγαλύτερο όταν ανακαλύπτουν ότι την επίθεση την είχε οργανώσει ο Κριστόφ, ένας πρώην συνάδελφος του Μισέλ, που απολύθηκε την ίδια μέρα με εκείνον. Τα πράγματα μπλέκουν κι άλλο, αφού ο Κριστόφ μεγαλώνει μόνος του τα δύο μικρά αδέρφια του.
Σκηνοθεσία:
Robert Guediguian
Κύριοι Ρόλοι:
Jean-Pierre Darroussin … Michel Marteron
Ariane Ascaride … Marie-Claire Marteron
Gerard Meylan … Raoul
Marilyne Canto … Denise
Gregoire Leprince-Ringuet … Christophe Brunet
Anais Demoustier … Flo
Adrien Jolivet … Gilles
Robinson Stevenin … ο επιθεωρητής
Karole Rocher … η μητέρα του Christophe
Julie-Marie Parmentier … Agnes
Pierre Niney … ο σερβιτόρος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jean-Louis Milesi, Robert Guediguian
Παραγωγή: Robert Guediguian
Φωτογραφία: Pierre Milon
Μοντάζ: Bernard Sasia
Σκηνικά: Michel Vandestien
Κοστούμια: Juliette Chanaud
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Les Neiges du Kilimandjaro
- Ελληνικός Τίτλος: Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο
- Διεθνής Τίτλος: The Snows of Kilimanjaro
Σεναριακή Πηγή
- Ποίημα: Les Pauvres Gens του Victor Hugo.
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
- Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Ariane Ascaride) στα Cesar.
- Βραβείο κοινού Lux του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.
Παραλειπόμενα
- Το σενάριο βασίστηκε σε ένα από τα διασημότερα ποιήματα του Victor Hugo, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην τρίτομη συλλογή La Legende des Siecles (1859). Ο δε τίτλος δεν προέρχεται άμεσα από το ομώνυμο διήγημα του Ernest Hemingway, αλλά το γαλλικό τραγούδι Kilimandjaro (Pascal Danel), που έχει ρόλο στην πλοκή.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 3/3/2012
Ο Robert Guediguian δεν λέει να σταματήσει να γυρίζει την ίδια ταινία επί 20 έτη, κάτι που δεν πρέπει να δυσαρεστεί κανέναν. Κάνει ακριβώς αυτό που έκανε ο Ken Loach, στις καλές του ημέρες. Απλό κι αγνό κοινωνικό σινεμά, με επίκεντρο μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Οι ήρωες είναι βγαλμένοι από τη γειτονιά μας, έχουν τη στάμπα του προλεταριάτου, αλλά δεν θα αυτοκτονήσουν κιόλας. Όλο αυτό συνιστά ένα πολιτικό μήνυμα, το οποίο εμπεριέχει μια δόση ελληνικού φιλότιμου κι αλήθειας επί των πεπραγμένων της σύγχρονης Ευρώπης. Αυτής που θέλει τον μεροκαματιάρη να αναζητά μια δόση ευτυχίας, στην προκειμένη το χιονισμένο Κιλιμάντζαρο, αλλά να μην τη στερεί, να μη την κλέβει από τον συνάνθρωπο του, όπως κάνουν κάποιοι πιο επιφανείς…
Η ταινία έχει θεματικό επίκεντρο την κλοπή. Τι κάνουμε με τον κλέφτη; Τον τιμωρούμε όπως του αξίζει; Όχι, ο Guediguian φέρνει τούμπα τη λαϊκή δίκη στο κλασικό M και προσφέρει έναν απροσδόκητο συνήγορο στον χαμηλού βεληνεκούς κακοποιό. Η πράξη παραμένει πάντα καταδικαστέα, αλλά τα ελαφρυντικά υπάρχουν κι ένας αληθινός άνθρωπος θα κάτσει να τα αναλογιστεί. Αυτή είναι η εμμονή του γάλλου δραματουργού. Να βρει διαμάντια μέσα στη λάσπη. Μαζί με αυτά, να αναβιώσει την αισιοδοξία που τείνει να χάσει για τα καλά η λαϊκή τάξη. Να συνεχίσει να βλέπει το Κιλιμάντζαρο της ως εφικτό στόχο. Ως εκ τούτου, ακούγεται μια γλυκιά μελωδία από τα παλιά για να τονίσει την κίνηση της καρδιάς των απλών ανθρώπων. Δεν ανεβαίνει ποτέ το επίπεδο σε τόσο υψηλά σημεία που θα μιλούσαμε για μεγάλο σινεμά -η ταινία πιότερο αναζητά μεγάλους ανθρώπους-, αλλά γλυκαίνει την ψυχή αυτών που το είχαν περισσότερο ανάγκη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
