Βρισκόμαστε λίγο πριν από την αναχώρηση των ελληνικών πλοίων για την Τροία, καθώς βρίσκονται αγκυροβολημένα στην Αυλίδα. Η νηνεμία δεν τους επιτρέπει να σαλπάρουν. Ο μάντης Κάλχας προμηνύει ότι οι θεοί θα στείλουν ούριο άνεμο στα πανιά τους, μόνο αν ο Αγαμέμνονας θυσιάσει την κόρη του, Ιφιγένεια. Ο Αγαμέμνονας αναγκάζεται να καλέσει την κόρη του από το Άργος με τη δικαιολογία ότι πρόκειται να την παντρέψει με τον Αχιλλέα. Η Ιφιγένεια καταφθάνει με τη μητέρα της, Κλυταιμνήστρα, η οποία, όταν μαθαίνει την αλήθεια, προσπαθεί μάταια να μεταπείσει τον Αγαμέμνονα.
Σκηνοθεσία:
Μιχάλης Κακογιάννης
Κύριοι Ρόλοι:
Ειρήνη Παππά … Κλυταιμνήστρα
Κώστας Καζάκος … Αγαμέμνονας
Τατιάνα Παπαμόσχου … Ιφιγένεια
Κώστας Καρράς … Μενέλαος
Πάνος Μιχαλόπουλος … Αχιλλέας
Χρήστος Τσάγκας … Οδυσσέας
Δημήτρης Αρώνης … μάντης Κάλχας
Γιώργος Βουρβαχάκης … Ορέστης
Γιώργος Οικονόμου … αγγελιοφόρος
Άγγελος Γιαννούλης … υπηρέτης
Ειρήνη Κουμαριανού … παραμάνα
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Μιχάλης Κακογιάννης
Παραγωγή: Μιχάλης Κακογιάννης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Φωτογραφία: Γιώργος Αρβανίτης
Μοντάζ: Τάκης Γιαννόπουλος, Μιχάλης Κακογιάννης
Σκηνικά: Διονύσης Φωτόπουλος
Κοστούμια: Διονύσης Φωτόπουλος
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Ιφιγένεια
- Διεθνής Τίτλος: Iphigenia
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Σεναριακή Πηγή
- Τραγωδία: Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Ελλάδα).
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
- Βραβείο καλύτερης ταινίας και πρώτου γυναικείου ρόλου (Τατιάνα Παπαμόσχου) στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παραλειπόμενα
- Ο Κακογιάννης έκανε σημαντικές αλλαγές για την κινηματογραφική αυτή μεταφορά. Καταρχάς, έβγαλε το χορικό, αντικαθιστώντας το με στρατιώτες. Επίσης, έδωσε φωνή στον Οδυσσέα και στον Κάλχα, που στο έργο του Ευριπίδη απλά αναφέρονται. Τέλος, το φινάλε είναι ολοκληρωτικά αλλαγμένο.
- Ερμηνευτικό ντεμπούτο για τον Πάνο Μιχαλόπουλο και τη νεαρή Τατιάνα Παπαμόσχου.
- Ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας Eugen Ionescu είχε πει ότι αυτή ήταν η καλύτερη ταινία που είχε γυριστεί ποτέ.
- Κόβοντας 61.803 εισιτήρια, ήρθε στη 2η θέση ανάμεσα σε 17 ελληνικές ταινίες της σαιζόν.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/12/2015
Το κλείσιμο της τριλογίας του Μιχάλη Κακογιάννη πάνω στην αρχαία ελληνική τραγωδία είναι κάπως κατώτερο από τα άλλα δύο, αλλά σίγουρα ένδοξο. Το αθάνατο κείμενο του Ευριπίδη δεν αλλοιώνεται από μοντερνισμούς (παρά τις αρκετές αλλαγές), και διατηρείται η διαχρονικότητα των νοημάτων του. Το λιτό ντεκόρ παραπέμπει σε υπαίθρια σκηνή, και μένει η εμφάνιση των ηθοποιών να δέσει το θέαμα. Ενώ κάποιοι σε αφήνουν έκθαμβο (Ειρήνη Παππά, Κώστας Καζάκος), υπάρχουν και οι παραφωνίες (Πάνος Μιχαλόπουλος, Κώστας Καρράς) στις οποίες αναγνωρίζεις μονάχα φιλότιμο. Ειδική η περίπτωση της Τατιάνας Παπαμόσχου, που είναι η ιδανική Ιφιγένεια, αλλά δεν καταλαβαίνεις απόλυτα αν η ερμηνεία της είναι τόσο υψηλή, ή απλά εκμεταλλεύεται τον αυθορμητισμό της.
Παρότι καθαρό δράμα, ο Κακογιάννης -σαφώς περισσότερο από τις δύο προηγούμενες μεταφορές του- έχει τάσεις να προσφέρει κι επικές σκηνές. Χρησιμοποιεί κάποια βαθιά πλάνα, εκμεταλλεύεται τους καλοστημένους κομπάρσους, ενώ προς το φινάλε κάνει καθαρό σινεμά. Από την άλλη, όμως, η νέος ελληνικός κινηματογράφος που τότε άκμαζε τον έχει προσπεράσει, αλλάζοντας μορφή στον τρόπο γραφής, με την Ιφιγένεια να μοιάζει φτωχή, πχ, μπροστά στις διαστάσεις που άνοιγε τότε ο Θίασος του Αγγελόπουλου. Δεν ήταν τέλος εποχής, ο Κακογιάννης έτσι κι αλλιώς ήταν πιο μπροστά από τη δική του με το ξεκίνημα του, αλλά εδώ διαφαίνεται μια νευρικότητα στο να αντιληφθεί κανείς αν κράτησε τις ποιοτικές του σταθερές, ή κοίταξε και προς το να τραβήξει κοινό.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
η νευρικοτητα μου λυθηκε οταν καταλαβα οτι ο Κακογιαννης κοιταξε προς το να τραβηξει το κοινο του Θιασου μεχρι και τον Αρβανιτη δανειστηκε ριχνοντας κι αλλο τις ποιοτικες του σταθερες Αρβανιτης φωτογραφια, Θεοδωρακης μουσικη, Φωτοπουλος σκηνικα ποσο πιο κατω πια;