
Μία συνηθισμένη μέρα, πέντε άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι θα συναντηθούν μέσα σε ασανσέρ ουρανοξύστη. Εκεί όπου κανείς δεν δίνει σημασία ποιος είναι ο διπλανός του, θα βρεθούν εγκλωβισμένοι και θανάσιμα απειλούμενοι. Γιατί ένας από αυτούς είναι ο διάβολος προσωποποιημένος, που πήρε ανθρώπινη μορφή για να τους βασανίσει και να τους σκοτώσει για τα βαριά αμαρτήματά τους. Ο θάνατος όμως δεν απειλεί μονάχα εκείνους που βρίσκονται κλεισμένοι στα λίγα τετραγωνικά του ασανσέρ, αλλά παραμονεύει και για όσους μπλεχτούν στα πόδια του σπεύδοντας να βοηθήσουν στον απεγκλωβισμό.
Σκηνοθεσία:
John Erick Dowdle
Κύριοι Ρόλοι:
Chris Messina … ντετέκτιβ Bowden
Logan Marshall-Green … Tony Janekowski
Geoffrey Arend … Vince McCormick
Bojana Novakovic … Sarah Caraway
Jenny O’Hara … Jane Kowski
Bokeem Woodbine … Ben Larson
Matt Craven … Lustig
Jacob Vargas … Ramirez
Caroline Dhavernas … Elsa Nahai
Zoie Palmer … Cheryl
Vincent Laresca … Henry
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Brian Nelson
Στόρι: M. Night Shyamalan
Παραγωγή: Sam Mercer, M. Night Shyamalan
Μουσική: Fernando Velazquez
Φωτογραφία: Tak Fujimoto
Μοντάζ: Elliot Greenberg
Σκηνικά: Martin Whist
Κοστούμια: Erin Benach
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Devil
- Ελληνικός Τίτλος: Devil
Παραλειπόμενα
- Ο M. Night Shyamalan έγραψε το στόρι έχοντας κατά νου τη δομή των έργων της Agatha Christie (ειδικά το 10 Μικροί Ινδιάνοι). Για τους αδελφούς John Erick και Drew Dowdle παραπέμπει στο θρησκευτικό φολκλόρ παραμύθι The Devil’s Meeting (αναφέρεται και στο σενάριο), που θέλει τον διάβολο να βάζει σε δοκιμασία όσους κάνουν κακό για να τους τιμωρήσει.
- Το κόστος ήταν μόλις 10 εκατομμύρια δολάρια, και μέσα σε μία βδομάδα προβολών στις ΗΠΑ αυτό είχε έρθει πίσω. Συνολικά οι εισπράξεις ανήλθαν στα 62,6.
- Αρχικά ήταν να αποτελέσει την εναρκτήρια ταινία από μια τριλογία με τίτλο The Night Chronicles. Ο Shyamalan είχε ανακοινώσει τον τίτλο 12 Strangers για τη δεύτερη ταινία, που αργότερα άλλαξε σε Reincarnate. Είχε επίσης δηλώσει πως το σενάριο ήταν βγαλμένο μέσα από ένα σίκουελ που είχε σκεφτεί για τον Άφθαρτο (2000). Παρόλα αυτά δεν υπήρξε κανένα σίκουελ, και από την ιδέα της συνέχειας του Άφθαρτου προέκυψε το Διχασμένος (2016).
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 10/9/2010
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτόματα καλτ, θα μπορούσε να είναι η θριλερική έκπληξη της χρονιάς, εντέλει κερδίζει το παιχνίδι αλλά χάνει το «πρωτάθλημα». Το σκηνικό που στήνει ο John Erick Dowdle είναι άρτιο. Τα πιόνια είναι στην τέλεια θέση και ήδη στη μνήμη μας έχουν έρθει καλές κλασικές στιγμές και η διάθεση είναι στα ύψη. Πώς, όμως, καταφέρνει ο δημιουργός του Quarantine και κάνει έναν απόλυτο εφιάλτη, ένα απλά κακό όνειρο; Σαν να τον βάρυνε πολύ η ευθύνη μιας mainstream ταινίας και το όνομα του Shyamalan, κι ο τρόμος γίνεται απλά θρίλερ αγωνίας.
Μικρές λεπτομέρειες πετυχαίνουν ένταση, δημιουργούν ατμόσφαιρα κι όλα αυτά από το πρώτο λεπτό. Σαν ένα αγαπημένο επεισόδιο του Twilight Zone (και λόγω διάρκειας). Το πρόβλημα ξεκινά εκεί που είσαι έτοιμος να παραδοθείς. Οι ιδέες γίνονται συνεχώς φτωχότερες, η εξέλιξη δεν τραβάει τίποτα στα άκρα και το φινάλε δεν δικαιολογεί την προσμονή. Όλα αυτά τα αρνητικά, παρά ταύτα, δεν ακυρώνουν μια ταινία που είναι καλά «σκαρφισμένη», είναι καλοσχεδιασμένη και σε παραπέμπει σε καλές θριλερικές μνήμες. Κρίμα, γιατί οι κινηματογραφικές αναφορές στον άρχοντα του σκότους (μακριά από μας…) έχουν καιρό να ανανεωθούν σοβαρά.
Βαθμολογία: