Η Κόρη του Μπαμπά

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 31/5/2024

Κάπου το παρακάνει με τις «χαριτωμενιές» το φιλμ του Erwan Le Duc, εκεί όμως που κερδίζει το στοίχημα είναι στο να πλάσει δύο πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες με αρκετή τρυφερότητα, που κεντρίζουν το ενδιαφέρον του θεατή όχι μονάχα μέσα από τις αρετές τους αλλά και από τα μειονεκτήματά τους. Τα πάντα είναι ανάλαφρα, η εικόνα είναι επίτηδες στιλιζαρισμένη και σχεδόν «ζαχαρένια», οι οικογενειακές δυσαρμονίες που βρίσκονται στο επίκεντρο του σεναρίου ποτέ δεν είναι ρεαλιστικά επώδυνες, όμως τα συναισθήματα που εκπέμπονται δεν είναι επίπλαστα, και αυτό σίγουρα προσμετράται θετικά. Και μέσα από το γεγονός πως δεν πορεύεται μονάχα η κόρη προς την ενηλικίωση, αλλά και ο πατέρας ετεροχρονισμένα, διατυπώνεται κι ένα σχόλιο για το πώς ο γονεϊκός ρόλος τις περισσότερες φορές έρχεται πριν την επίτευξη της ωριμότητας, η οποία μετά ακολουθεί αναγκαστικά.

Υπάρχει λοιπόν ένα δίδυμο ρόλων που και ψυχολογικό (πάντα εντός συγκεκριμένων ορίων) «ψωμί» έχει και γνωρίσματα τέτοια που το φέρνουν σε θέση να μην περνάει «κάτω από το ραντάρ», αλλά όταν η κάμερα επιλέγει να εστιάσει στις σχέσεις των ηρώων αυτών με άλλα, δευτερεύοντα πρόσωπα εντός της πλοκής, δεν εντοπίζονται πολλές ουσιαστικές ιδέες, με αρκετές από τις σχετικές σκηνές να αφήνουν την επίγευση ενός αμήχανου «γεμίσματος» κινηματογραφικού χρόνου. Ενώ και ο τρόπος με τον οποίο γίνονται κάποιες σεναριακές μεταβάσεις από ένα συγκεκριμένο στάδιο σε κάποιο άλλο φαντάζει κάπως βεβιασμένος και τεχνητός. Το κατά πόσο θα μπορέσει να συγχωρέσει ο εκάστοτε θεατής τις αδυναμίες που παρατηρούνται εναπόκειται στο πόσο θα τον τραβήξουν τα διλήμματα και οι αγωνίες του πρωταγωνιστικού ντουέτου.

Σίγουρα είναι σημαντικό μπόνους η ερμηνεία του Nahuel Perez Biscayart, ο οποίος αθόρυβα αλλά με μεγάλη σιγουριά, από τους «120 Χτύπους το Λεπτό» και τα «Μαθήματα Περσικών» μέχρι εδώ, καθιερώνεται ως ένας άκρως υποτιμημένος «χαμαιλέοντας». Η ευαλωτότητα του χαρακτήρα του αποδίδεται από τον ίδιο έξυπνα, δίχως να πέφτει στην παγίδα του «100% θύμα» για να κερδίσει πόντους συμπάθειας, αλλά αντιθέτως, με μια ποικιλία διαφορετικών στοιχείων (εφευρετικότητα, δυναμισμός, ρομαντισμός) που φιλοτεχνούν ένα πορτρέτο οπωσδήποτε πολυδιάστατο.

Είναι μια δημιουργία με προσωπικότητα, που από μια περίληψη θα μπορούσε να την παρεξηγήσει κανείς ως ακόμη μια εμπορική γαλλική δραμεντί για ευρεία κατανάλωση, αλλά η εκτέλεση, με τα όποια φάουλ που της καταλογίζονται, διαψεύδει τους περισσότερους από τους αρχικούς φόβους. Ίσως όχι ένα φιλμ αρκετά «βαθύ» για να συνεπάρει πραγματικά τον σινεφίλ στο ταξίδι προς τη light εσωτερική κάθαρση που πραγματοποιείται επί της οθόνης, σίγουρα όμως με μια ευρωπαϊκή φινέτσα και κάποια δυνατά σημεία που το καθιστούν αρκούντως ψυχαγωγικό.

Βαθμολογία: