“Το σχέδιο μου είναι να πεθάνω πριν τελειώσουν τα χρήματα”. Με αυτό το μότο η 60χρονη άφραγκη Φράνσις Πράις, μια κοσμική κυρία του Μανχάταν, προχωράει στη ζωή της, χωρίς όμως να έχει σχεδιάσει αυτό που συνέβη. Ο σύζυγος της, ο Φράνκλιν, έχει αποβιώσει εδώ και 12 έτη, με τη μεγάλη κληρονομιά που της άφησε να έχει πια εξαντληθεί. Έτσι, εξαργυρώνει ό,τι της έχει απομείνει, και αποφασίζει να ζήσει τις έσχατες ημέρες της δόξα της ως ανώνυμη σε δανεικό διαμέρισμα του Παρισιού. Στο πλάι της έχει τον γιο της, Μάλκολμ, έναν νεαρό δίχως φιλοδοξίες, και μια γάτα με το όνομα Σμολ Φρανκ… η οποία μπορεί και να κουβαλάει μέσα της το πνεύμα του νεκρού της συζύγου.
Σκηνοθεσία:
Azazel Jacobs
Κύριοι Ρόλοι:
Michelle Pfeiffer … Frances Price
Lucas Hedges … Malcolm Price
Valerie Mahaffey … Κα Reynard
Susan Coyne … Joan
Imogen Poots … Susan
Danielle Macdonald … Madeleine
Isaach De Bankole … Julius
Daniel di Tomasso … Tom
Tracy Letts … Franklin Prince (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Patrick DeWitt
Παραγωγή: Trish Dolman, Olivier Glaas, Christine Haebler, Katie Holly, Christina Piovesan, Noah Segal
Μουσική: Nicholas deWitt
Φωτογραφία: Tobias Datum
Μοντάζ: Hilda Rasula
Σκηνικά: Jean-Andre Carriere
Κοστούμια: Jane Petrie
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: French Exit
- Ελληνικός Τίτλος: French Exit
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: French Exit του Patrick DeWitt.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Michelle Pfeiffer) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
Παραλειπόμενα
- Ο τίτλος παραπέμπει στον αργκό όρο τού να φεύγει κάποιος χωρίς ούτε αντίο ούτε προειδοποίηση. Αντίθετα, οι Γάλλοι χρησιμοποιούν την Αγγλία στην ίδια έκφραση.
- Η Sony Pictures Classics έσπευσε να πάρει τα δικαιώματα διανομής, πριν ξεκινήσουν καν τα γυρίσματα.
- Η Michelle Pfeiffer δήλωσε πως αυτή είναι ανάμεσα στις 5 καλύτερες προσωπικές της εμπειρίες γυρισμάτων στην καριέρα της.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/7/2021
Ο Azazel Jacobs συνοψίζει μια ολόκληρη σχολή αμερικανικού σινεφίλ, από Whit Stillman και Hal Hartley μέχρι Wes Anderson, τον πηγαίνει στις Woody Allen πηγές του, αλλά ενώ φτάνει στην πηγή, νερό δεν πίνει ποτέ. Τι νόημα όμως έχει να κρίνουμε μια ταινία που λίγοι θα συγκρατήσουν ολοκληρωμένα στη μνήμη τους, όταν έχουμε μια Michelle Pfeiffer, χωρίς την παραμικρή υπερβολή, καλύτερη από ποτέ;
Αυτή η χαμηλόφωνη εκ της σκηνοθετικής της άποψης δραμεντί έχει τις αρετές της. Με ένα επίπεδο ύφος που υπηρετεί με περισσή λεπτότητα το σενάριο, μπορεί ανά σημεία να σε διασκεδάσει, ενώ μπορεί και να σε γοητεύσει. Όλα έχουν χτιστεί πάνω σε μια κοινή γραμμή επιμέλειας από τον Jacobs, που παρότι έχει ισχυρούς προγόνους σε αυτή του την ιδιότητα, δεν παύει να τον χαρακτηρίζει ως έναν δημιουργό με ταυτότητα. Κι ενώ ο Patrick DeWitt μάς είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον με τα δύο πρώτα του σενάρια, εδώ προδίδει μια αστάθεια στην προσαρμογή του με τον «αμφί» χαρακτήρα της συγκεκριμένης δραμεντί. Γιατί δεν έχουμε μία από εκείνες που άλλοτε γελάς κι άλλοτε σοβαρεύεις, αλλά μία της οποίας η επιτυχία κρίνεται στο αναπόσπαστο πάντρεμα των δύο αυτών ιδιοτήτων.
Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια δεν θα φανερωθεί παρά μόνο στο τελείωμα του φιλμ, μια κι ως εκεί ήταν στιγμιαία τα σημεία που χάναμε τη συνοχή που θα θέλαμε. Εκεί δηλαδή που η Φράνσις Πράις οδεύει προς το περίλαμπρο φινάλε της, χάνεται η λάμψη που μας χάριζε το τόσο ιδιαίτερο χιούμορ της, με τον χαρακτήρα της να έχει πλέον προσγειωθεί, άρα και γίνει πολύ γήινος για να συνεχίσει να ασκεί τη γοητεία με την οποία μας είχε κακομάθει.
Η Pfeiffer όμως μετά από μια τέτοια εμφάνιση, δεν γνωρίζω πλέον πώς μπορεί να μας «ξε-κακομάθει»! Η άνεση που ερμηνεύει έναν τόσο «εκτός πλανήτη» χαρακτήρα, με μια ειρωνεία έναντι σε όλα όσα αφορούν τα κατεστημένα ήθη, και την ίδια ώρα τόσο αβάστακτα μπουρζουαζικό, είναι κάτι που πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε. Μια αμερικανή «Μαντάμ Σουσού», που όμως δεν τρέφει ψευδαισθήσεις για όσα την περιβάλλουν, απλά τρώει με χάρη -και αφειδώς- όσα χρήματα έτυχε να κληρονομήσει, με μοναδικό κι απώτερο σχέδιο να «φύγει με χάρη» όταν αυτά φαγωθούν. Από ελαττώματα; Ουκ ολίγα, αλλά όλα συγχωρούνται αρκεί να σε συμπαθήσει!
Γύρω από το άστρο της Pfeiffer περιφέρονται ως δορυφόροι ένα πανάξιο καστ, που προσέχει να μην ξεφύγει καθόλου των γενικών επιταγών, ώστε να μη χαλάσει το τόσο λεπτό σύνολο. Ο Jacobs γνωρίζει ότι μόνο η μεγάλη σταρ του δεν υπόκειται σε σκηνοθετικούς νόμους, και τοποθετεί ανάλογα όλους τους υπόλοιπους ώστε να μη σπάσει ο ευαίσθητος ερμηνευτικός κόμπος. Το σύνολο σού αφήνει μια γλυκιά επίγευση, ικανοποιεί εύκολα απαιτητικούς και μη θεατές, αλλά είναι κρίμα που το σενάριο δεν είναι κι αυτό διάδοχος αντίστοιχων όσων δημιουργών αναφέραμε στην αρχή του κειμένου…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
