Ο Τελευταίος Στρατιώτης

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 7/12/2023

Έχει κάποιες ατυχείς στιγμές το φιλμ του Terry Loane, μεταξύ άλλων μερικά όχι πολύ καλοφτιαγμένα φλας μπακ που διαδραματίζονται κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (ίσως σε αυτό να φταίει και ο μικρός προϋπολογισμός που αναγκαστικά βάζει κάποιους περιορισμούς σε επίπεδο εκτέλεσης) και μια τάση προς τον μελοδραματισμό ανά φάσεις. Όμως στο φινάλε αυτό που επικρατεί είναι μια μεστού τύπου συγκίνηση, και σε γενικές γραμμές υπερισχύει η εικόνα ενός χαμηλότονου δράματος, με ευγενή συναισθήματα και κάπως παλιομοδίτικης νοοτροπίας, που σέβεται την αντίληψη του θεατή και ας μην απογειώνεται ποτέ. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως ο κεντρικός στόχος να ήταν μια αποχαιρετιστήρια επιστολή στη Σιωπηρή Γενιά που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έθεσε τα θεμέλια για τον κόσμο όπως είναι σήμερα, και όχι τόσο το ψυχογράφημα ενός χαρακτήρα που, εσκεμμένα ίσως, είναι ελαφρώς αδρά σκιαγραφημένος χωρίς έντονες ιδιαιτερότητες.

Ουσιαστικά είναι ορισμένες σκηνές που κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα, καθώς παρά τη μικρή διάρκεια υπάρχει και μια ποσότητα λίπους που λειτουργεί ως γαρνιτούρα για να γεμίσει ο κινηματογραφικός χρόνος. Πιο συγκεκριμένα, οι δύο κομβικές συναντήσεις του Artie με άλλους βετεράνους συμπυκνώνουν την πραγματική ουσία του σεναρίου γύρω από τον παραλογισμό και το τυχαίο της εμπόλεμης κατάστασης, που είναι κατ’ επέκταση κι ένας στοχασμός που αφορά το απρόβλεπτο της ζωής γενικότερα. Οι σχετικές διαπιστώσεις με το κεντρικό νόημα δίνουν και μια επιπρόσθετη ερμηνεία στην τελική σκηνή, καθιστώντας την έτσι πιο μελαγχολική από αυτό που φαίνεται εξωτερικά. Θα προέκυπτε κάτι ακόμη καλύτερο με βελτίωση σε κάποιες επιμέρους πινελιές, με την απεικόνιση ειδικά του παρόντος χρόνου της δράσης να αγγίζει ενίοτε μέχρι και ντισνεϊκά επίπεδα εξωραϊσμού και αφέλειας σε μια προσπάθεια να μην υπάρξει η πιθανότητα ενός «ακατάλληλου» χαρακτηρισμού. Και ίσως να χρειαζόταν και μια περαιτέρω εξερεύνηση του παρελθόντος του πρωταγωνιστή μέσω αναδρομών προκειμένου το προσωπικό του ταξίδι προς μια βαθύτερη συνειδητοποίηση σε σχέση με τα βιώματά του να είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο.

Η ερμηνεία του Pierce Brosnan ενδεχομένως να είναι δέλεαρ για πολλούς λόγω της δημοφιλίας του και του «πιασάρικου» της μεταμόρφωσης. Ο ίδιος πιάνει τις σωστές νότες για να δώσει στον ήρωά του βάθος και να τον αναδείξει ως καθοδηγήτρια δύναμη της πλοκής, αποφεύγοντας σοφά τις αβανταδόρικες υπερβολές και τα καθιερωμένα στερεότυπα που παραμονεύουν στη γωνία ενός τυπικού ρόλου «γερόλυκου». Βέβαια, η αλήθεια είναι πως κινησιολογικά του ξεφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες που για κάποια δευτερόλεπτα διαλύουν την ψευδαίσθηση της ηλικίας του ρόλου του. Ευχάριστη έκπληξη πάντως η σύντομη παρουσία του βετεράνου Jurgen Prochnow, προσδίδει ένα κύρος στο σύνολο που αποτιμάται θετικά κι εκστομίζει κάποιες από τις πιο ουσιαστικές ατάκες του σεναρίου. Ευπρόσδεκτο μπόνους και μια απρόσμενη σινεφιλική αναφορά στο «Υποβρύχιο» του Wolfgang Petersen!

Ο «Τελευταίος Στρατιώτης» ακολουθεί από την αρχή μέχρι το τέλος τα βήματα μιας ταινίας κοινού, κάτι που τον περιορίζει στο να γίνει πιο πολυσύνθετος νοηματικά. Εντούτοις προσφέρεται για μια αρκετά ευχάριστη εμπειρία θέασης, έχοντας την ιδιότητα ενός κινηματογραφικού comfort food λόγω της ηπιότητάς του και της ανθρωπιάς του.

Βαθμολογία: