Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι

Επαρχία Κορκ, Ιρλανδία, 1920. Εθελοντές εργάτες από όλη τη χώρα κάνουν αντάρτικο κατά των Βρετανών. Με αίσθηση καθήκοντος και αγάπη για τη χώρα του, ο Ντάμιεν εγκαταλείπει την αστική του ιατρική καριέρα και ρίχνεται κι αυτός στον επικίνδυνο αγώνα για την ελευθέρια, στο πλευρό του αδελφού του, Τέντι. Όμως η μερική αυτονομία που επιβάλλουν οι Βρετανοί πυροδοτεί αντιθέσεις. Παρά τη φαινομενική νίκη των αυτονομιστών, εμφύλιος πόλεμος ξεσπά και οι οικογένειες που πάλεψαν ενωμένες βρίσκονται τώρα να πολεμούν μεταξύ τους σαν ορκισμένοι εχθροί, δοκιμάζοντας στο έπακρο την πίστη τους.

Σκηνοθεσία:

Ken Loach

Κύριοι Ρόλοι:

Cillian Murphy … Damien O’Donovan

Padraic Delaney … Teddy O’Donovan

Liam Cunningham … Dan

Orla Fitzgerald … Sinead Ni Shuilleabhain

Laurence Barry … Micheail O Suilleabhain

Mary Murphy … Bernadette

Mary O’Riordan … Peggy

Roger Allam … Σερ John Hamilton

Sean McGinley … πάτερ Denis

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Paul Laverty

Παραγωγή: Rebecca O’Brien

Μουσική: George Fenton

Φωτογραφία: Barry Ackroyd

Μοντάζ: Jonathan Morris

Σκηνικά: Fergus Clegg

Κοστούμια: Eimer Ni Mhaoldomhnaigh

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: The Wind that Shakes the Barley
• Ελληνικός Τίτλος: Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι

Κύριες Διακρίσεις

• Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών.
• Βραβείο φωτογραφίας στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, αντρική ερμηνεία (Cillian Murphy) και σενάριο.
• Καλύτερη ταινία στα εθνικά βραβεία της Ιρλανδίας.

Παραλειπόμενα

• Μπορεί το ιστορικό πλαίσιο να είναι ολότελα αληθινό, αλλά η επιμέρους ιστορία είναι μυθοπλαστική. Υπάρχουν και κάποιοι παραλληλισμοί με το μυθιστόρημα The Scorching Wind του 1964, όπου ο Walter Macken αφηγείται την ιστορία δύο αδελφών κατά τη διάρκεια του πολέμου της ιρλανδικού ανεξαρτησίας και του εμφυλίου. Κάποια επίσης στοιχεία της προσωπικότητας του Ντάμιεν είναι δάνεια από την ηγετική μορφή του Ernie O’Malley.
• Ο τίτλος προέρχεται από την ομώνυμη κλασική μπαλάντα του Robert Dwyer Joyce του 19ου αιώνα, που αναφέρεται στην ιρλανδική επανάσταση του 1798 και καθιερώθηκε ως επαναστατικός ύμνος στην Ιρλανδία.
• Πολλοί από τους κομπάρσους προήλθαν από προσκοπικούς συλλόγους, ενώ οι βρετανοί στρατιώτες ήταν στην πραγματικότητα μέλη των ιρλανδικών εφεδρειών.
• Στην πατρίδα του Ken Loach το άμεσο ενδιαφέρον για διανομή ήταν ελάχιστο (για εύλογους λόγους). Χαρακτηριστικά, διακινήθηκαν αρχικά 30 κόπιες, κι ενώ στη Γαλλία ήταν 300ες. Όταν όμως το φιλμ βραβεύτηκε στις Κάνες, η ταινία εμφανίστηκε σε 105 αίθουσες, ένα ρεκόρ για ταινία του συγκεκριμένου δημιουργού. Σε αυτό βοήθησε και το κόμμα των σοσιαλιστών, στο οποίο άνηκε ο Loach.
• Τα βρετανικά ανεξάρτητα βραβεία τίμησαν το φιλμ με τέσσερις υποψηφιότητες, αλλά τα Bafta δεν έκαναν καμία αναφορά σε αυτό.
• Με έσοδα 25 εκατομμύρια δολάρια, έγινε η πιο εμπορική ταινία στην καριέρα του Ken Loach, και κράτησε το ρεκόρ της πιο εμπορικής ανεξάρτητης ιρλανδικής ταινίας έως το 2011 και το Εκτός Νόμου & Χρόνου.