Αποστολή στην Ελλάδα

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 22/1/2024

Άαρον Έκχαρτ, Νίνα Ντόμπρεβ, Τιμ Μπλέικ Νέλσον και Κλίφτον Κόλινς Τζούνιορ παίρνουν για ξεναγό τον Ρένι Χάρλιν, βολτάρουν στη Θεσσαλονίκη και κάνουν χαμό στην πόλη, που από “μεγάλη φτωχομάνα” σκοπεύει να μετατραπεί σε αστέρι του Χόλιγουντ, έστω και σε δευτεροκλασάτες περιπέτειες, όπως το The Bricklayer.

Πρώην πράκτορας της CIA, ο Στιβ Βέιλ, που έχει αποσυρθεί και εργάζεται ως χτίστης (πλινθοκτίστης όπως είναι η ακριβής μετάφραση του bricklayer), αναγκάζεται να αφήσει τα τούβλα και να πιάσει ξανά το όπλο του, καθώς η υπηρεσία τον χρειάζεται. Μια σειρά φόνων έχει αρχίσει στην Ελλάδα και δημοσιογράφοι στοχοποιούνται από τον Βίκτορ Ράντεκ, πρώην συνάδελφο του Βέιλ. Ο Ράντεκ δολοφονεί αλλά φορτώνει τους φόνους στην CIA, εκβιάζοντας έτσι την υπηρεσία, ζητώντας εκδίκηση για τον θάνατο της γυναίκας και της κόρης του, θεωρώντας ότι η ευθύνη για το χαμό τους βαραίνει την πρώην εργοδότριά του αλλά και τον ίδιο τον Βέιλ. Μια αποστολή στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη ξεκινά για τον Βέιλ και μια νεαρή πράκτορα με το όνομα Κέιτ Μπάνον, με σκοπό την εξόντωση του Ράντεκ.

Αρκετά προβλήματα εντοπίζονται στην ταινία του Ρένι Χάρλιν, αλλά ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Το θετικότερο δεν έχει να κάνει με την ταινία την ίδια, αλλά με τη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει μια συμφωνία με χολιγουντιανή εταιρεία παραγωγής και τον δήμο Θεσσαλονίκης για τα γυρίσματα κινηματογραφικών ταινιών στην πόλη. Ήδη έχουν γίνει εκεί γυρίσματα του τελευταίου μέρους των Αναλώσιμων αλλά και μίας ακόμα ταινίας δράσης με πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Μπαντέρας. Καλό νέο και για την πόλη, για διαφημιστικούς λόγους αλλά και για ελληνικά συνεργεία διαφόρων ειδικοτήτων, καθώς θα μπορούν άνθρωποι να δουλέψουν σε παραγωγές του εξωτερικού. “Σίγα τις παραγωγές και τις ταινίες”, θα πει κάποιος, αλλά ας είμαστε θετικοί κι ας μην μπούμε σε μια τέτοια μίζερη κουβέντα.

Στα της ταινίας τώρα, όπως είπαμε εντοπίζονται αρκετά προβλήματα, από το σενάριο, τις ερμηνείες αλλά και το επίπεδο παραγωγής, αλλά συνεχίσουμε με κάποια θετικά ακόμα. Στην κορυφή θα έβαζα τις ερμηνείες του Άαρον Έκχαρτ και του κινηματογραφικού του αντιπάλου, Κλίφτον Κόλινς Τζούνιορ. Ο Έκχαρτ παίζει με έναν αρκετά κλασικό τρόπο τον σκληρό πρωταγωνιστή, κι επειδή είναι καλός ηθοποιός αλλά και γιατί δουλεύει και στις σκηνές δράσης, μια χαρά σε πείθει. Ο Κόλινς από την άλλη είναι μια φυσιογνωμία που δεν θέλει και πολύ προσπάθεια να σε πείσει ότι είναι κακός, αλλά δεν βασίζεται μόνο σε αυτό και προσπαθεί να βγάλει και ό,τι μπορεί από τον χαρακτήρα του.

Ο Ρένι Χάρλιν είναι σκηνοθέτης που ξέρει να παρουσιάζει τη δράση, έστω κι αν τελικά δεν έδωσε πολλές καλές ταινίες και κάπου με την αρχή της δεκαετίας του 2000 φάνηκε να μην μπορεί να ακολουθήσει την κατεύθυνση του κινηματογράφου δράσης. Έδωσε όμως το Die Hard 2, το Cliffhanger, το The Long Kiss Goodnight, ενώ ομολογώ ότι αρκετά ευχάριστα είχα παρακολουθήσει και το Cutthroat Island αλλά και τις τελευταίες ίσως διασκεδαστικές ταινίες που έκανε, Mindhunters και 12 Rounds. Υπάρχουν κι εδώ λοιπόν κάποιες σκηνές που φανερώνουν την ικανότητά του στη δράση, αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετές για να καλύψουν τα προβλήματα των υπόλοιπων σκηνών, εκεί όπου η ταινία γίνεται κατασκοπικό θρίλερ. Εκεί δυστυχώς ο Χάρλιν φαίνεται να τα αφήνει όλα λίγο στον αυτόματο και τα αποτελέσματα είναι σχεδόν απογοητευτικά.

Κάπου εδώ αρχίζει να παίρνει η μπάλα τους υπόλοιπους ηθοποιούς, τους οποίους ούτε ο Χάρλιν αλλά ούτε και το σενάριο φαίνεται να βοηθάνε. Και μπορεί ο Τιμ Μπλέικ Νέλσον να μην έχει σοβαρά πράγματα να κάνει, και να τη γλυτώνει κάπως έτσι, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τη Νίνα Ντόμπρεβ, η οποία εκτίθεται αρκετά εδώ, μην μπορώντας να βρει τρόπο να ξεκλειδώσει την ερμηνεία της.

Στις περισσότερες στιγμές της, η ταινία θυμίζει περισσότερο τηλεοπτική παραγωγή ή -αν θέλεις- παραγωγή που πάει κατευθείαν σε κάποια ψηφιακή πλατφόρμα ή την αγορά του DVD. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, αν ρίξεις μια ματιά στις πληροφορίες της ταινίας θα δεις ότι είναι περιορισμένη η διανομή της στους κινηματογράφους (σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες κυρίως), με καθαρό στόχο την ψηφιακή κυκλοφορία της, οπότε έτσι δικαιολογούνται αρκετά από αυτά που βλέπουμε στην οθόνη (π.χ. το κακό green-screen).

Η Θεσσαλονίκη πάντως έχει την τιμητική της εδώ, και από τα Λαδάδικα μέχρι την πλατεία Αριστοτέλους και τα σοκάκια της παλιάς πόλης δείχνει τις ομορφιές της. Κρίμα που το The Bricklayer δεν είναι μια εξίσου ωραία και ενδιαφέρουσα ταινία.

Βαθμολογία: