Ο Απίθανος Μορίς

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 31/7/2023

Γι’ αυτό που καταρχήν εκπροσωπεί ο Απίθανος Μόρις, είναι αληθινά… απίθανος! Μιλάμε για έναν μακρύ πλέον κατάλογο ευρωπαϊκών ψηφιακών καρτούν που λυγίζουν ακόμα και μόνο υπό το βάρος των αντίστοιχων στουντιακών των ΗΠΑ, με το να εκβιάζουν στην ουσία προς αυτή τη σύγκριση. Παρακολουθώντας όμως το συγκεκριμένο δείγμα, ναι έχει αυτό το «κάτι» του.

Αυτό το εν λόγω «κάτι» δεν αφορά ούτε το ψηφιακό σχέδιο, ούτε κάποιο μυστικό όπλο που εξαπολύεται από το πουθενά. Είναι το σενάριο που δεν έχει γραφτεί στο πόδι, ούτε έχει πλημυρίσει με αμερικανικά δάνεια κάθε πτυχή του. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι κάτι αμερικανικό θα χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα για να τονίσω τη χρηστικότητα του πέρα του ψυχαγωγικού κομματιού, αναφερόμενος στο δεύτερο Σρεκ. Όπως κι εκεί, χωρίς φυσικά να γίνεται με όρους πολύπλοκης πολιτικής ανάλυσης, αναζητείται ένας ιδιαίτερα ώριμος κοινωνικός συμβολισμός, που για το παιδί είναι τροφή για τις πρώτες σοβαρές του σκέψεις, ενώ για τον συνοδό ενήλικα είναι αποκωδικοποίηση γεγονότων που ήδη τον περιβάλλουν. Επειδή όλα αυτά που αναγάγουμε σε περίπλοκα και «για άλλους», θεωρώντας κουραστική τη διαδικασία να τα διαβάσουμε ορθά, συνοψίζονται πάντα μα πάντα με έναν απλό στα όρια παραμυθιού τρόπο, καλό είναι να κοιτάμε πιο προσεκτικά κάποιες παιδικές ταινίες που πετυχαίνουν να τα κάνουνε «λιανά».

Όλοι έχουν κάτι να αδράξουν από τον Μόρις. Πέρα από αυτά που ήδη αναφέραμε, είναι διασκεδαστικό, έχει συνεχή ροή περιπέτειας, τις ανατροπούλες του και στιγμιότυπα παρωδίας επί του… σινεμά τρόμου που δεν περνάν απαρατήρητα. Ίσως κάποια σημεία να φανούν κάπως «γοτθικά» για τέτοιου είδους ταινία, αλλά σε αυτό το κομμάτι το φιλμ θέλει να παίξει και να τιμήσει ταυτόχρονα τα κλασικά παραμύθια άλλων αιώνων, που η αρχική τους μορφή τείνει να εξαφανιστεί λόγω της αλλαγής των ηθών. Σωστή αλλαγή, αν με ρωτούσατε, αλλά και η εξαφάνιση της αυθεντικής μορφής καλλιτεχνημάτων δεν είναι κάτι το καινούργιο, και η ανθρωπότητα το είχε τότε πληρώσει με έναν μεσαίωνα…

Για να γειώσω λιγάκι το θέμα, η ταινία δεν αποκόπτει ποτέ εαυτόν από το σύνολο του σωρού του ευρω-ψηφιακού καταιγισμού, μια και δεν προβαίνει σε καμία πρωτοπορία πάνω στη σκηνοθετική αντίληψη ή το οπτικό κομμάτι που παρουσιάζει. Αλλά είναι μια μικρή ταινία με μεγάλη γκάμα ηλικιών που μπορούν να περάσουν όμορφα μαζί της, ενώ έχει και μια χάρη από παλιά κεντροευρωπαϊκή τέχνη που δεν πρέπει να περάσει έτσι. Κι αν κάτι σας φανεί κάπως γκροτέσκο για πολύ μικρές ηλικίες, ίσως αυτό εντέλει να σημαίνει ότι υποτιμάμε αυτές τις ηλικίες με την υπερπροστατευτικότητά μας παρά τους προσφέρουμε κάτι.

Βαθμολογία: