Μαρία Κιουρί: Η Γυναίκα που Άλλαξε τον Κόσμο

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 13/3/2020

Περιπτώσεις σαν τη συγκεκριμένη αποδεικνύουν περίτρανα πως όσο δυνατή κι αν είναι η βάση στην οποία στηρίζεται ένα φιλμ (εν προκειμένω η ζωή της θρυλικής Marie Curie), αν η μεταχείρισή της εμπεριέχει χονδροειδή σφάλματα, τότε από μόνη της δεν αρκεί για να δημιουργηθεί κάτι συγκροτημένο. Και είναι διπλό το κρίμα, γιατί πίσω από την κάμερα βρίσκεται μια Marjane Satrapi που με το «Περσέπολις» είχε δείξει μια αφοσιωμένα φεμινιστική ματιά, που αν υπήρχε εξίσου καλά επεξεργασμένη εδώ θα έκανε τη διαφορά.

Δυστυχώς όμως πολλά πήγαν στραβά εδώ. Πέραν του τετριμμένου λάθους μιας τυπικής βιογραφίας που γίνεται κι εδώ, δηλαδή το να θεωρείται ότι οι μεγάλες προσωπικές επιτυχίες του ατόμου του οποίου η ζωή εξιστορείται είναι και οι σημαντικότερες στιγμές για τη δραματουργία, υπάρχει μια νοοτροπία τηλεοπτική πίσω από την κατασκευή και τον τρόπο αφήγησης που αμέσως κόβει πόντους από τη δυναμική του συνόλου. Είναι και κάτι εντελώς άστοχες εμβόλιμες σκηνές με σκόρπια ιστορικά στιγμιότυπα, άμεσα συνδεδεμένα με την ανακάλυψη της ραδιενέργειας από την Curie, τα οποία αποσυντονίζουν από τον κυρίως κορμό του δράματος και παραπέμπουν περισσότερο σε επιμορφωτική ταινία για τη μικρή οθόνη. Χώρια το ότι είναι εμφανής η προσπάθεια της Satrapi να κρύψει τον σχετικά φτωχό προϋπολογισμό με μια εικονοπλασία κάπως εφευρετική, κάτι που δεν της «βγαίνει» πάντοτε. Ίσως το φταίξιμο βρίσκεται και στο γεγονός πως το όλο εγχείρημα πατάει σε δύο βάρκες, αφενός να λειτουργήσει σαν βιογραφία και αφετέρου να μεταδώσει κινηματογραφικά το πιο «φρέσκο» ύφος μιας γραφικής νουβέλας, που είναι και η πρωτογενής πηγή στην οποία βασίζεται.

Το μεγαλύτερο όμως ολίσθημα του εν λόγω φιλμ είναι πως δεν καταφέρνει να μετατρέψει την πολύ σημαντική προσωπικότητα με την οποία καταπιάνεται σε μια κινηματογραφική ηρωίδα με εξίσου μεγάλο εκτόπισμα. Υπάρχουν δε μεγάλες ανισορροπίες ως προς την απεικόνισή της: τη μια στιγμή εκπέμπει δυναμισμό, την άλλη συμπεριφέρεται με νοοτροπία καταπιεσμένου ατόμου. Γενικά πάντως το πορτρέτο που φιλοτεχνείται δεν είναι ούτε ολοκληρωμένο, ούτε αρκούντως συναρπαστικό, και από τη στιγμή που αυτό συμβαίνει έχοντας ως σημείο εκκίνησης ένα πρόσωπο τόσο επιδραστικό και μνημειώδες, η αποτυχία είναι περισσότερο εκκωφαντική.

Για να αναγνωρίζονται όλα, πάντως, η θέαση κυλά σχετικά ευχάριστα. Υπάρχει μια καλή αίσθηση του ρυθμού, όσο πρέπει γρήγορη, ενώ συγκαταλέγεται στα θετικά το γεγονός πως το σενάριο δεν δειλιάζει ως προς το να εκθέσει, έστω εκλαϊκευμένα, την ουσία των επιστημονικών ανακαλύψεων της Curie, χωρίς να φοβάται για το αν η επιμονή στις λεπτομέρειες κάνει μερίδα του κοινού να βαρεθεί. Είναι εκτιμητέο επίσης το ότι η Satrapi παίρνει μερικά ρίσκα σε σκηνοθετικό επίπεδο προσπαθώντας να ξεφύγει από τα στεγανά της τυπικής ταινίας εποχής, πιο ενδεικτικά με μια σκηνή ονείρου γυρισμένη και μονταρισμένη με απρόσμενο μοντερνισμό, έστω κι αν δεν πετυχαίνουν πλήρως.

Η πολύτιμη χείρα βοηθείας παρόλα αυτά που βρίσκεται εδώ για να διασωθεί το τελικό αποτέλεσμα από την ολοκληρωτική αποτυχία, έρχεται υπό τη μορφή της Rosamund Pike. Για ακόμη μια φορά επιδεικνύει μια ερμηνευτική σιγουριά και αυτοπεποίθηση που επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για ένα από τα πιο υποτιμημένα ονόματα στον χώρο της αυτήν τη στιγμή αναλογικά με τις ικανότητές της, γεμίζοντας τα κενά του κειμένου σχετικά με την ηρωίδα της. Έχει και τη βοήθεια ενός καλού σιγονταρίσματος από τον Sam Riley, ο οποίος αν και διαθέτει ξεκάθαρα υποστηρικτικό ρόλο, δεν «καταπίνεται» από το μεγαλύτερο συγκριτικά εκτόπισμα της Pike. Δεν είναι τυχαίο ότι η ποιότητα του συνόλου κατεβαίνει αισθητά όταν η αλληλεπίδραση μεταξύ τους απουσιάζει από την οθόνη.

Δυο καλές ερμηνείες ωστόσο και κάποιες επιμέρους αρετές δεν φέρνουν την άνοιξη. Η επίγευση που μένει είναι αυτή μιας χαμένης ευκαιρίας, που δεν ριψοκινδυνεύει αρκετά για την υπέρβαση και που, δυστυχώς, μετατρέπει κάτι δυνητικά πολύ ενδιαφέρον σε κάτι «νερόβραστο». Έτσι, πέραν μιας λάιτ ενημερωτικής αξίας για τον βίο της Curie, το όποιο καλλιτεχνικό βάρος του όλου πακέτου είναι μάλλον μικρό.

Βαθμολογία: