Ένας μεγαλοκυνηγός ζώων για ζωολογικούς κήπους ταξιδεύει μ’ ένα φορτηγό πλοίο που μεταφέρει εξωτικά και θανατηφόρα ζώα από τον Αμαζόνιο, συμπεριλαμβανομένου κι ενός σπάνιου λευκού τζάγκουαρ, μαζί με έναν πολιτικό δολοφόνο που εκδίδεται μυστικά στις ΗΠΑ. Μετά από δυο μέρες ταξιδιού, ο δολοφόνος δραπετεύει και απελευθερώνει τα ζώα, προκαλώντας χάος στο πλοίο.
Σκηνοθεσία:
Nick Powell
Κύριοι Ρόλοι:
Nicolas Cage … Frank Walsh
Famke Janssen … Δρ Ellen Taylor
Kevin Durand … Richard Loffler
LaMonica Garrett … John Ringer
Michael Imperioli … Paul Freed
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Richard Leder
Παραγωγή: Jeff Bowler, Daniel Grodnik, Luillo Ruiz, Bret Saxon, Kirk Shaw, Belly Torres
Μουσική: Guillaume Roussel
Φωτογραφία: Vern Nobles
Μοντάζ: Raul Marchand Sanchez
Σκηνικά: Mayna Magruder
Κοστούμια: Anita Ramirez-Vlez
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Primal
- Ελληνικός Τίτλος: Primal
Παραλειπόμενα
- Ο παραγωγός Daniel Grodnik είχε στα χέρια του το σενάριο από το 1995. Χρειάστηκε 22 χρόνια για να καταφέρει να το κάνει ταινία.
- Γυρίστηκε στο Πουέρτο Ρίκο. Λόγω του τυφώνα που είχε χτυπήσει το νησί, καθυστέρησε η παραγωγή.
- Ο τίτλος του σεναρίου ήταν Persona Non Grata, αλλά η Lionsgate αποφάσισε ότι με αυτό τον τίτλο θα ήταν δύσκολο να το προωθήσει.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 1/2/2020
Ο Νίκολας Κέιτζ τα βάζει με σπάνιο, λευκό ιαγουάρο στη νέα του ταινία; Θα θέλαμε, και προφανώς θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς αυτό συμβαίνει μόνο στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας Primal. Κατά τα άλλα, μια ακόμα κακή ταινία που αποφασίζει να πρωταγωνιστήσει ο Κέιτζ. Το σημείο που πρέπει να προσέξετε είναι ότι ο Κέιτζ τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστεί σε κακές ταινίες με “καλό” αποτέλεσμα, το οποίο συνήθως οφείλεται στον ερμηνευτικό οίστρο του ίδιου, αλλά και στη γνώση του εκάστοτε σκηνοθέτη. Πρωταγωνιστεί όμως και σε κακές ταινίες με “κακό” αποτέλεσμα, που δεν δίνει ούτε ο ίδιος κάτι παραπάνω με την προσέγγισή του στον ρόλο, όπως συνέβη και στο Primal.
Σε αυτή τη νέα ταινία, λοιπόν, ο Κέιτζ υποδύεται τον Φρανκ Γουολς, κυνηγό άγριων ζώων για λογαριασμό ζωολογικών κήπων. Στην πρώτη σκηνή της ταινίας βλέπουμε τον Φρανκ στη ζούγκλα, να έχει στήσει καρτέρι σε έναν λευκό ιαγουάρο και μετά από σύντομη μονομαχία, τον αιχμαλωτίζει και μαζί με άλλα άγρια ζώα θα πρέπει να τον μεταφέρει από ένα λιμάνι του Πουέρτο Ρίκο πίσω στην Αμερική. Στο ίδιο πλοίο που θα βρίσκεται ο Φρανκ και τα ζώα του, θα πρέπει να επιβιβαστεί μυστικά κι ένας πολιτικός κρατούμενος, κατηγορούμενος για δολοφονίες στη Λατινική Αμερική. Πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών, δολοφόνοι, κυνηγοί και άγρια ζώα βρίσκονται σε ένα πλοίο και όπως μπορείτε να φανταστείτε κάτι δεν θα πάει καλά στην πορεία. Ο κρατούμενος θα αποδράσει, θα απελευθερώσει και τον λευκό ιαγουάρο, και θα επικρατήσει ένας πανικός.
Ακούγεται καλύτερο απ’ ό,τι είναι, και είναι χειρότερο από αυτό που περίμενα. Βασικό είναι ότι δεν περίμενα πολλά, οπότε καταλαβαίνετε. Η δράση δεν είναι καλά σκηνοθετημένη, οι ερμηνείες είναι από όλους κάκιστες, το σενάριο έχει ούτως ή άλλως αρκετές τρύπες, και οι διάλογοι μοιάζουν πρόχειρα γραμμένοι, τυποποιημένοι κι αυτοί. Όλα αυτά δεν θα ενοχλούσαν ιδιαίτερα κάποιον που θα έμπαινε στη διαδικασία να δει την συγκεκριμένη ταινία, αν συγκεκριμένα η δράση και οι ερμηνείες ήταν σε καλύτερα επίπεδα. Δεν ζητάς φοβερά πράγματα και ειδικά στις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού τρίο, με ονόματα όπως του Κέιτζ, της Γιάνσεν και του Ντούραντ, είναι φυσικό να περιμένεις κάτι καλύτερο, τουλάχιστον πιο επαγγελματικό. Ειδικά η Φάμκε Γιάνσεν, δεν καταφέρνει ποτέ να δείξει ότι βρίσκεται εκεί. Κέιτζ και Ντούραντ εμφανίζουν κάποια σημάδια επαγγελματισμού, αλλά θεωρώ ότι έχει γίνει πολύ κακή δουλειά απ’ όλο το υπόλοιπο επιτελείο, οπότε η ταινία δεν σώζεται.
Δράση εντελώς χλιαρή. Θρίλερ δεν καταφέρνει να γίνει, παρότι ως τέτοιο θέλει να μεταμορφωθεί στην πορεία, καθώς κινείται στους κλειστούς, σκοτεινούς χώρους του πλοίου (του τεράστιου πλοίου που τα πάντα όμως φαίνεται να βρίσκονται δίπλα το ένα στο άλλο!). Μια ταινία λοιπόν που διαφημίζεται ως θρίλερ δράσης και δεν πετυχαίνει σε τίποτα από τα δύο, και εντέλει απογοητεύει ακόμα κι όσους την προσεγγίζουν με μικρές- τόσο δα μικρούλες- προσδοκίες.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
