Ο Πιερ, διευθύνων σύμβουλος μιας μεγάλης διεθνούς εταιρείας κρασιού, είναι ανήσυχος, γιατί πρέπει να συναντήσει ξανά τον ατζαμή εξάδελφό του, Αντριέν, συνιδιοκτήτη του 50% των μετοχών της εταιρείας, προκειμένου να υπογράψει τη συνέχεια της διαχείρισή της. Η ανησυχία του Πιερ είναι δικαιολογημένη, γιατί όπου κι όποτε εμφανίζεται ο Αντριέν όλα γίνονται περίπλοκα. Αυτός ο ξάδελφος που φαίνεται να του φέρνει κατ’ επανάληψη κακή τύχη, θα αποδειχθεί ωστόσο πιο έξυπνος και λιγότερο κυνικός από όσο νόμιζε.
Σκηνοθεσία:
Jan Kounen
Κύριοι Ρόλοι:
Vincent Lindon … Pierre Pastie
Francois Damiens … Adrien Pastie
Pascale Arbillot … Olivia Pastie
Alix Poisson … Diane
Arielle Semenoff … Evelyne Lancelin
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Fabrice Roger-Lacan, Jan Kounen, Vincent Lindon
Παραγωγή: Richard Grandpierre
Μουσική: Agoria, Nicolas Becker, Jerome Rebotier, Anne-Sophie Versnaeyen
Φωτογραφία: Guillaume Schiffman
Μοντάζ: Anny Danche
Σκηνικά: Marie-Helene Sulmoni
Κοστούμια: Olivier Beriot
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Mon Cousin
- Ελληνικός Τίτλος: Το Ξαδελφάκι μου
- Διεθνής Τίτλος: My Cousin
Παραλειπόμενα
- Albert Dupontel, Jan Kounen και Gaspar Noe έχουν κάμεο ως ασθενείς ψυχιατρείου.
- Επιστροφή για τον Jan Kounen στην κινηματογραφική μυθοπλασία από το 2012.
Κριτικός: Λήδα-Ειρήνη Αδάμου
Έκδοση Κειμένου: 30/5/2021
Το γαλλικό φιλμ «Το Ξαδελφάκι μου» του Jan Kounen καταλήγει όπως ακριβώς ξεκινά, με έναν εξίσου δηλαδή ικανοποιητικό τρόπο!
Συγκεκριμένα, το ενδιαφέρον σενάριο του Fabrice Roger-Lacan, το οποίο πραγματεύεται την ιστορία τής όχι και τόσο ανιδιοτελούς σχέσης μεταξύ δύο ξαδελφιών, παίρνει σάρκα κι οστά επί κινηματογραφικής οθόνης με τις εγκιβωτισμένες σκηνές μιας τραυματικής εμπειρίας – που τα δύο συγγενικά αυτά πρόσωπα βίωσαν κάποτε από κοινού στα εφηβικά τους χρόνια- να συμβάλουν στο να αποκαλυφθεί το αστείρευτο σκηνοθετικό ταλέντο του Kounen. O γάλλος δημιουργός, συνεπώς, μετουσιώνοντας την εν λόγω τραυματική εμπειρία σε μια αλληγορία, με συμβολικό επίκεντρο το υγρό στοιχείο, είναι αυτός που κλέβει ουσιαστικά την παράσταση στην ταινία του.
Επίσης, ως γαλλική δραμεντί, φιλμ δηλαδή που δεν είναι ούτε δράμα ούτε κωμωδία αλλά ο συνδυασμός και των δύο, η ταινία είναι από την ίδια της τη σύσταση κάτι το ιδιαίτερο. Οι στιγμές γέλιου (που είναι όντως αρκετές στην ταινία) προσδίδουν στην αίσθηση που άφησε πίσω του το αγιάτρευτο «τραύμα» (το οποίο επιθυμεί διακαώς να έρθει στην επιφάνεια) ανάμεικτα συναισθήματα και μια γλυκιά μελαγχολία. Επιπλέον, η φωτογραφία και η όλη κινηματογράφηση της ταινίας, αλλά και το ρεσιτάλ ερμηνείας των Vincent Lindon και ο Francois Damiens συνιστούν όλα μαζί το επιστέγασμα της πλήρους ικανοποιητικής σκηνοθετικής προσπάθειας, που για κάποιον λόγο δεν χαίρει ακόμη της αναγνωρισιμότητας (από πλευράς κοινού πρωτίστως), που θα της έπρεπε. Ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά τις κατεξοχήν ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, η χημεία τους επί της οθόνης είναι πράγματι εκπληκτική, με το λοιπό καστ να συμπληρώνει μια εν συνόλω «αγαστή συνεργασία» μεταξύ όλων όσων το απαρτίζουν.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
