Οι 2 Αλφρέντ

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 21/8/2023

Ιδιόμορφο το χιούμορ αυτής της κομεντί, όταν όμως «πιάνει» στόχο τα αποτελέσματα είναι όντως ξεκαρδιστικά. Και πέραν και από το ψυχαγωγικό της υπόθεσης και την αμείλικτη ερώτηση «θα γελάσω ή όχι;», υπάρχει κι ένα υπόβαθρο ουσίας, που αφορά στη νέα εργασιακή πραγματικότητα που ξεκίνησε επί πανδημίας και από ό,τι φαίνεται θα καθιερωθεί ως κανονικότητα από εδώ και στο εξής. Βέβαια αν περιμένει κανείς μια ανάλυση σε βάθος μάλλον θα διαψευστεί, αλλά τέτοιες προσδοκίες θα ήταν λογικό να υπάρχουν για ένα λιγότερο ανάλαφρο φιλμ…

Η κριτική που ασκείται σε σχέση με τις καινούριες τάσεις της τηλεργασίας, των εφαρμογών που καθορίζουν σχεδόν τα πάντα στην καθημερινότητα και την απασχόληση που ξεπερνάει το παραδοσιακό οκτάωρο είναι ως επί το πλείστον αρκετά εύστοχη και σαρκαστική, αν και ανά σημεία διακρίνεται μια κάπως προκατειλημμένα τεχνοφοβική ματιά. Η προσήλωση του Podalydes στις χαριτωμένες παραξενιές των ηρώων του θυμίζει πολύ το ύφος του Wes Anderson, το οποίο με τη σειρά του έχει ρίζες στο κινηματογραφικό παρελθόν της χώρας παραγωγής του φιλμ (ειρωνικά, ένα από τα γκαγκ που επανέρχεται συνεχώς είναι η αγγλική ορολογία που χρησιμοποιούν μανιωδώς οι εργαζόμενοι, κόντρα στις εδραιωμένες πεποιθήσεις περί γαλλικού σοβινισμού, στα πρότυπα ενός πιο διεθνοποιημένου μοντέλου επιχειρηματικής δράσης). Και κάπως έτσι το παιχνίδι των επιρροών… κάνει κύκλους!

Φυσικά, όπως επιβάλλεται σε μια ταινία πρωτίστως σχεδιασμένη για το κοινό, οι λύσεις στις επίκαιρες διαμάχες που βρίσκονται στον πυρήνα του σεναρίου έρχονται εύκολα, συναινετικά και σε πανηγυρικό κλίμα, παραλείποντας κάποιους αστερίσκους που στην αληθινή ζωή θα δημιουργούσαν απτά προβλήματα. Τα μεγέθη στο κινηματογραφικό σύμπαν του Podalydes είναι εσκεμμένα μικρομεσαία και προσιτά, ώστε να μπορεί να υπάρχει η προοπτική της αλληλεγγύης στο τέλος που ξεπερνάει τα εμπόδια για να έρθει η σειρά μιας εταιρικής πολιτικής με περισσότερο ανθρώπινο πρόσωπο. Όσο όμως και αν το όλο σχήμα φαντάζει ουτοπικό, προσμετράται στα θετικά ότι σεναριακά η λύτρωση για όλους έρχεται όταν ένας από τους χαρακτήρες αποφασίζει να πάρει δυναμικά πρωτοβουλία και όχι από κάποιον από μηχανής θεό. Η αισιοδοξία του κειμένου έγκειται στη δυνατότητα του ατόμου να διατηρήσει τη μοναδικότητά του παρά τις συνθήκες, όχι στην προοπτική του να τις καταπνίξει για να προσαρμοστεί με το ζόρι.

Η κωμικότητα των ερμηνειών ευτυχώς δεν εκβιάζεται, οδηγώντας σε αξιόλογα αποτελέσματα. Ειδικά ο Denis Podalydes ως πρωταγωνιστής είναι απολαυστικός, με τις πιο αστείες στιγμές του να είναι αυτές όπου τονίζει σπιρτόζικα τη δυσκολία προσαρμογής του σε ένα περιβάλλον που αλλάζει δραστικά. Από κοντά και η Sandrine Kiberlain, της οποίας η αυστηρότητα στα πλαίσια του ρόλου που υποδύεται διαθέτει έναν υποδόριο αυτοσαρκασμό που ταιριάζει γάντι με το κλίμα που επικρατεί.

Για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα πανευρωπαϊκά με τα νέα δεδομένα που ήρθαν για τον σημερινό εργάτη από το 2020 και στο εξής ίσως πρέπει να χρειαστεί μια κινηματογραφική παρέμβαση από ένα όνομα τύπου Ken Loach για να βγουν κάποια στιβαρά συμπεράσματα. Για ικανοποιητική διασκέδαση με ολίγη από πολιτικοκοινωνικό προβληματισμό, σε δόση τέτοια που δεν θα βαρυστομαχιάσει τον θεατή που πρωτίστως θέλει να ξεχαστεί, οι «2 Αλφρέντ» λειτουργούν επαρκέστατα. Είναι μια κωμική πρόταση που σε γενικές γραμμές διαθέτει και το απαραίτητο επίπεδο έτσι ώστε να μην ξεπέφτει στον φτηνιάρικο χαβαλέ, κάτι που άλλωστε θα υπονόμευε και τις πιο σοβαρές διαστάσεις της πλοκής.

Βαθμολογία: