H Όγδοη Μέρα
- Le Huitième Jour
- The Eighth Day
- 1996
- Βέλγιο
- Γαλλικά
- Δραμεντί, Ταινία Δρόμου
Ο Χάρι είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Μοναχικός, πολυάσχολος, επαγγελματίας -που δίνει διαλέξεις σε νέους πωλητές ασπιρίνης, εγκαταλειμμένος από τη γυναίκα του που πήρε και τα δύο παιδιά τους- κοντεύει να ξεχάσει ποιος πραγματικά είναι. Στον δρόμο συναντά τον Τζορτζ, που πάσχει από σύνδρομο Ντάουν και το έχει σκάσει από το ίδρυμα στο οποίο ζει, γιατί όλοι οι άλλοι πήγαν στα σπίτια τους με τους γονείς τους εκτός από αυτόν, μια που η μητέρα του έχει πεθάνει. Δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους, που με τον καιρό θα γνωριστούν και μέσα από μια πορεία γεμάτη δυσκολίες και εκπλήξεις θα γίνουν αχώριστοι.
Σκηνοθεσία:
Jaco Van Dormael
Κύριοι Ρόλοι:
Daniel Auteuil … Harry
Pascal Duquenne … Georges
Miou-Miou … Julie
Henri Garcin … διευθυντής τράπεζας
Isabelle Sadoyan … η μητέρα του Georges
Michele Maes … Nathalie
Olivier Gourmet … ιερέας
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jaco Van Dormael
Παραγωγή: Philippe Godeau
Μουσική: Pierre van Dormael
Φωτογραφία: Walther van den Ende
Μοντάζ: Susana Rossberg
Σκηνικά: Hubert Pouille
Κοστούμια: Tess Hammami, Anne van Nyen, Yan Tax
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Le Huitieme Jour
- Ελληνικός Τίτλος: H Όγδοη Μέρα
- Διεθνής Τίτλος: The Eighth Day
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο αντρικής ερμηνείας (Daniel Auteuil και Pascal Duquenne).
- Επίσημη πρόταση του Βελγίου για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Ήταν η πρώτη φορά που στις Κάνες βραβεύτηκαν εξ ημισείας δύο ηθοποιοί από την ίδια ταινία.
- Μπορεί να πάσχει ο Pascal Duquenne από σύνδρομο Ντάουν, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε στην ερμηνευτική του καριέρα. Ο Jaco Van Dormael τον είχε ήδη χρησιμοποιήσει στην πρώτη του ταινία, Τοτό ο Ήρωας, σε μικρό ρόλο.
- Μεγάλη εμπορική επιτυχία για τα βελγικά στάνταρ. Συνολικά εισέπραξε διεθνώς 33 εκατομμύρια δολάρια.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Χρήση μουσικής του ισπανού Luis Mariano γίνεται για τις ονειρικές σκηνές, επειδή παραπέμπουν σε μαγικό ρεαλισμό.