Όταν η Τζέσικα επιστρέφει στο σπίτι της παιδικής της ηλικίας με την οικογένειά της, η μικρότερη θετή κόρη της, η Άλις, αναπτύσσει μια απόκοσμη προσκόλληση με μια λούτρινη αρκούδα που ονομάζεται Τσόνσι που βρίσκει στο υπόγειο. Η Άλις αρχίζει να παίζει παιχνίδια με τον Τσόνσι που σταδιακά γίνονται όλο και πιο απαίσια. Καθώς η συμπεριφορά της γίνεται όλο και πιο ανησυχητική, η Τζέσικα επεμβαίνει μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι ο Τσόνσι είναι πολύ περισσότερα από το αθώο αρκουδάκι που πίστευε ότι ήταν.
Σκηνοθεσία:
Jeff Wadlow
Κύριοι Ρόλοι:
DeWanda Wise … Jessica
Pyper Braun … Alice
Taegen Burns … Taylor
Tom Payne … Max
Betty Buckley … Gloria
Veronica Falcon … Δρ Alana Soto
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jeff Wadlow, Greg Erb, Jason Oremland
Παραγωγή: Jason Blum, Paul Uddo, Jeff Wadlow
Μουσική: Bear McCreary
Φωτογραφία: James McMillan
Μοντάζ: Sean Albertson
Σκηνικά: Meghan C. Rogers
Κοστούμια: Eulyn Colette Hufkie
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Imaginary
- Ελληνικός Τίτλος: Ένας Φανταστικός Φίλος
Παραλειπόμενα
- Η Blumhouse Productions χρησιμοποίησε μια νέου τύπου προωθητική καμπάνια για την ταινία, με αιχμή τη φαντασία και τον τρόμο του θεατή. Στο πρώτο teaser στις αίθουσες επιστρατεύτηκε ακόμα και 7.1 surround ήχος για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
- Η μεγάλη απεργία των ηθοποιών και των σεναριογράφων κόστισε στη διανομέα Lionsgate μόνο έναν μήνα από την αρχική ημερομηνία εξόδου.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 7/3/2024
Δεν χρειάζεται μια εργοστασιακή ταινία τρόμου να έχει το σούπερ πρωτότυπο σενάριο για να λειτουργήσει. Περισσότερο μάλλον οφείλει να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του θεατή που θα περάσει το κατώφλι του “θεματικού πάρκου” της Blumhouse, η οποία προσφέρει μια αρκούντως προσεγμένη εμπειρία από κατασκευαστικής σκοπιάς. Γι’ αυτό και είναι ατυχές που ο “Φανταστικός Φίλος” του Jeff Wadlow επενδύει σε μια σειρά από άστοχες σεναριακές επιλογές αδυνατώντας να ανταπεξέλθει στο ίδιο του το θεματικό περιεχόμενο.
Το μούδιασμα που αφήνει κάθε σκηνή στο πέρασμά της είναι περισσότερο από τις τρομάρες. Χιλιοφορεμένα σεναριακά κλισέ, όπως η ασταθής οικογενειακή κατάσταση των χαρακτήρων, δεν ενοχλούν με την ύπαρξή τους, αλλά λίγη περισσότερη φαντασία και περιεχόμενο θα ήταν καλοδεχούμενα. Αν ψάξουμε να βρούμε μια θεματική στην ιστορία, αυτή είναι η παιδική διαχείριση του τραύματος, εντούτοις παραμένει υπερβολικά ασαφής και μη ανεπτυγμένη, τη στιγμή που όλα τα στοιχεία βρίσκονται εκεί και είναι απορίας άξιο γιατί οι τρεις σεναριογράφοι αποφεύγουν επιμελώς να ασχοληθούν με αυτά, χωρίς ταυτόχρονα να στρέφουν την ταινία σε άλλους δρόμους.
Οι στιγμές τρόμου δεν σπανίζουν, αν και είναι τυπικά αναμενόμενες. Η μεγαλύτερη έκπληξη είναι μια κομβική ανατροπή που -περιέργως- εντάσσεται οργανικά στην πλοκή και δεν αμφισβητείται από τη λογική. Δυστυχώς δεν αρκεί ώστε ο “Φανταστικός Φίλος” να παίξει σε μεγαλύτερη πίστα, προτείνοντας μια κορύφωση ιδιαίτερα αποδυναμωμένη, η οποία στηρίζεται σε μια υπερβολική χρήση ψηφιακών εφέ. Καθόλη τη διάρκεια, είναι εμφανή τα σημεία όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάρει μια ουσιαστικότερη τροπή αν οι σεναριογράφοι αντιμετώπιζαν το υλικό τους με μια στοιχειώδη σοβαρότητα -η σκηνή με την παιδοψυχολόγο είναι ένα στιβαρό παράδειγμα- και αν έχτιζαν το φινάλε τους με γνώμονα έναν συναισθηματικό πυρήνα που, στην περίπτωση αυτή, είναι αρκετά αδύναμος ήδη από την αρχή.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
