Ο Άνθρωπος με τα Χίλια Πρόσωπα (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Φρανσίσκο Παέζα είναι ένας μαδριλένος επιχειρηματίας, αλλά και τραπεζίτης στην Ελβετία, έμπορος όπλων, μάστορας ραδιούργος, πλέιμποϊ, ζιγκολό, κλέφτης και μυστικός πράκτορας που η κυβέρνηση του το 1986 τον βάζει στην άκρη, αλλά αυτός συντηρείται από τον πιστό του φίλο Χέσους Καμόες. Χρόνια αργότερα, κατεστραμμένος και χωρισμένος από τη γυναίκα του, προσεγγίζεται από τον Λουίς Ρολντάν, πρώην επικεφαλής της ισπανικής εθνοφυλακής, με σκοπό να τον φυγαδεύσει από τη χώρα και να διαφυλάξει δύο υπερπολυτελείς κατοικίες του σε Παρίσι και Αντίμπ, όπως και 9 εκατομμύρια δολάρια που έχει υπεξαιρέσει από δημόσιο χρήμα. Αλλά στο μυαλό του Παέζα είναι μονάχα η εκδίκηση.

Σκηνοθεσία:

Alberto Rodriguez

Κύριοι Ρόλοι:

Eduard Fernandez … Francisco Paesa

Jose Coronado … Jesus Camoes

Emilio Gutierrez Caba … Osorno

Carlos Santos … Luis Roldan

Marta Etura … Nieves Fernandez Puerto

Christian Stamm … Hans

Philippe Rebbot … Jean-Pierre Pinaud

Luis Callejo … Juan Alberto Belloch

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Rafael Cobos, Alberto Rodriguez

Παραγωγή: Antonio Asensio Mosbah, Jose Antonio Felez, Mercedes Gamero, Gervasio Iglesias, Mikel Lejarza, Francisco Ramos

Μουσική: Julio de la Rosa

Φωτογραφία: Alex Catalan

Μοντάζ: Jose M. G. Moyano

Σκηνικά: Pepe Dominguez del Olmo

Κοστούμια: Fernando Garcia

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: El Hombre de las Mil Caras
Ελληνικός Τίτλος: Ο Άνθρωπος με τα Χίλια Πρόσωπα
Διεθνής Τίτλος: The Man with Thousand Faces
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Smoke and Mirrors [φεστιβάλ]

Σεναριακή Πηγή

Βιβλίο: Paesa, el Espia de las Mil Caras του Manuel Cerdan.

Κύριες Διακρίσεις

Βραβείο νέου ηθοποιού (Carlos Santos) και σεναρίου στα Goya. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Eduard Fernandez), μουσική, μοντάζ, παραγωγή, σκηνικά, ήχο και μακιγιάζ/κομμώσεις.
Βραβείο ερμηνείας (Eduard Fernandez) στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.

Παραλειπόμενα

Η ταινία βασίζεται σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα.
Μια δευτερεύουσα πλοκή με δημοσιογράφους ερευνητές κόπηκε τελείως από το τελικό μοντάζ. Γενικά, κόπηκε περίπου μισή ώρα υλικού.
Ο Carlos Santos αναγκάστηκε να πάρει 10 κιλά για να παίξει.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 23/2/2017

Η Ισπανία της μετά Φράνκο εποχής είναι μια αινιγματική περίπτωση χώρας από την οποία μπορεί κανείς να αντλήσει εξαιρετικά ενδιαφέρουσες θεματικές για κινηματογραφική δημιουργία. Ο Ροντρίγκεζ, δύο χρόνια μετά το «Μικρό Νησί», προσηλώνεται ξανά, αν και λιγότερο αισθητά, στο κλίμα της ψευδεπίγραφης ελευθερίας, το οποίο διαδέχτηκε το μακρόβιο σκοτάδι της δικτατορίας και στην απογοήτευση του πληγωμένου λαού που νόμιζε ότι μπορεί να ξορκίσει τα φαντάσματά του για να αφηγηθεί την ιστορία ενός βαρόνου της διαπλοκής, από αυτούς που βασιλεύουν στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες της εποχής της ανάπτυξης.

Ο Φρανσίσκο Παέζα είναι μια προσωπικότητα από αυτές που κάθε έθνος μπορεί να καυχιέται ότι διαθέτει. Δαιμόνιος κατάσκοπος που ως μόνη πατρίδα γνωρίζει το προσωπικό του συμφέρον. Κάποια ατυχή γι’ αυτόν γεγονότα όμως τον έφεραν στο περιθώριο και στο στόχαστρο της ισπανικής κυβέρνησης. Όταν ο Λουίς Ρολντάν, πολιτικός αρχηγός της αστυνομίας και μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος του ζητά τη βοήθειά του για να καλύψει κάποιες ατασθαλίες, ο «Πάκο» βλέπει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να επαναφέρει τον τραπεζικό του λογαριασμό και την αυτοπεποίθησή του εκεί όπου τους αρμόζει.

Πρόκειται για μια larger-than-life φιγούρα. Μοιάζει γεννημένος για μεγαλείο, χωρίς ποτέ να τον καταναλώνει αυτό. Κουβαλάει όπλο χωρίς ποτέ να προτίθεται να το χρησιμοποιήσει. Στην πραγματικότητα, δεν κάνει τίποτα ποτέ ο ίδιος. Έχει έναν άνθρωπο για το καθετί. Δεν ταράζεται ποτέ και μοιάζει να ξέρει κάτι για τη ζωή που όλοι οι υπόλοιποι αγνοούν. Ένας άνθρωπος που μπορεί να ξεγελάσει όποιον βρεθεί στο διάβα του και παράλληλα να παραμείνει στο σκοτάδι, νηφάλιος και πράος. Αυτό που ο απλός λαός θα αποκαλούσε πρώτης τάξεως λαμόγιο.

Ο Ροντρίγκεζ επιλέγει να κινηματογραφήσει την ιστορία του Πάκο με βάση τα έργα του και χωρίς να καταδύεται στον ψυχισμό του. Μια επιλογή εν μέρει αναγκαστική, αφού το φιλμ κινείται στο πλαίσιο του πολιτικού θρίλερ που έχει να εξιστορήσει πολλά και σύνθετα γεγονότα. Παρότι δεν φωτίζει λοιπόν ενδελεχώς το χαρακτήρα του, διατηρεί τη γοητεία του με τις διαρκείς επιδείξεις του πολυμήχανου μυαλού του ήρωα. Χρησιμοποιεί στοιχεία του αμερικανικού πολιτικού σινεμά, δίνοντας διαστάσεις σχεδόν υπεράνθρωπες στον Πάκο, αφήνοντας τον θεατή μαζί με τους υπόλοιπους χαρακτήρες να αισθανθούν το πόσο ασήμαντες είναι οι υπάρξεις τους μπροστά στη θέα ενός πρώτης τάξεως λαμόγιου σαν και αυτόν.

Η υπερπληθώρα πληροφοριών βέβαια είναι καταντάει σε κάποιο βαθμό φορτική για τον θεατή, ο οποίος παύει να σκέφτεται την πραγματική σημασία των πεπραγμένων του πρωταγωνιστή και αφήνεται στο δίχως αμφιβολία γοητευτικό του ταλέντο να χειρίζεται κάθε κατάσταση προς όφελός του. Ο Ροντρίγκεζ, δηλαδή, ενώ ξεκινάει να καταγγείλει μια προσωπικότητα που σπιλώνει την ίδια την έννοια της δημοκρατίας κινούμενος πάντα στο περιθώριο του νόμου και της πολιτικής εξουσίας, καταλήγει να συνθέτει μια περισσότερο σαγηνευτική εικόνα για τον ήρωά του από όσο πιθανώς αρχικά στόχευε.

Στα τεχνικά της χαρακτηριστικά, βέβαια, η ταινία παρουσιάζεται άρτια. Ο ρυθμός είναι σταθερός και βοηθά στη διατήρηση του ενδιαφέροντος, παρότι η απουσία έντονων κορυφώσεων κοστίζει στο συνολικό αποτέλεσμα. Μέσα σε ένα καλοφτιαγμένο και προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια πλαίσιο, ο Ροντρίγκεζ έχει όλο το χώρο που χρειάζεται για να μιλήσει για μια προσωπικότητα που ενσαρκώνει με θράσος τη ματαίωση της δημοκρατικής ελπίδας. Απλώς, δεν καταφέρνει να διεισδύσει σε κάποιο αξιοσημείωτο βάθος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα και αξιοθέατη.

Βαθμολογία: