Bullet Train

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 3/8/2022

Η εναρκτήρια σκηνή προϊδεάζει γι’ άλλα πράγματα, όσο όμως περνάει η ώρα τόσο καθίσταται σαφές ότι το «Bullet Train» δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του, και ορθώς κάνει. Η βγαλμένη από κόμικ αισθητική, η εξωφρενική αναληθοφάνεια, οι εξυπνακίστικες ατάκες, όλα είναι στοιχεία που επιστρατεύονται με ξεκάθαρο στόχο ένα απενοχοποιημένα διασκεδαστικό δίωρο, κάτι που σε γενικές γραμμές επιτυγχάνεται.

Πώς θα μπορούσε να συνοψιστεί κάπως αυτό που επιχειρεί εδώ ο David Leitch, σε στενή συνεργασία με την πένα του Zak Olkewicz στο σενάριο; Μάλλον ως Tarantino για τους θαμώνες των μούλτιπλεξ, με περισσότερη δράση, πάρα πολύ exposition, πιο ευρείας κατανάλωσης κινηματογραφικές αναφορές και διαλόγους σχεδόν εξίσου τσαχπίνικους, αλλά εμφανώς λιγότερο καλογραμμένους. Η διάθεση γι’ αυτοσαρκασμό είναι έντονη, από τη βία που εισάγεται πάρα πολύ συχνά και με αμιγώς κωμικό και σλάπστικ τρόπο μέχρι την παρέλαση από guest-stars που φαίνεται να το καταδιασκεδάζουν (ξεχωρίζει ο Channing Tatum). Σαν «γεύμα» γενικά έχει ελάχιστες ως μηδαμινές θρεπτικές ουσίες, αλλά τρώγεται με ευχαρίστηση, ειδικά αν ο θεατής προσέλθει μονάχα με την πρόθεση να ψυχαγωγηθεί.

Όσοι ψάξουν για βαθύτερη ουσία πίσω από τη σωρεία ανατροπών, το σπλάτερ και τη φαντεζί φωτογραφία μάλλον θα απογοητευτούν, μιας και τα κλισέ περί πατρικών προτύπων και ανάγκης για ομόνοια για την αντιμετώπιση ενός κοινού κακού μάλλον δεν τα πιστεύει ούτε ο ίδιος ο Olkewicz. Σχετικά με τον Leitch, ακόμη δεν έχει κάνει τη μεγάλη ταινία είδους για την οποία εξασκείται εδώ και χρόνια. Εδώ όμως αποδεικνύει ξανά μετά το «Atomic Blonde» ότι όταν επενδύει προσωπικά σ’ ένα πρότζεκτ και δεν προσλαμβάνεται απλά ως διεκπεραιωτής σε κάποιο franchise είναι ικανός για μικρά θαύματα σ’ επίπεδο κατασκευής, στήνοντας ευφάνταστες σεκάνς δράσης, συμφιλιωμένες με την καρτουνίστικη πλευρά τους και με εμπνευσμένες χορογραφίες. Με τη βοήθεια και αρκετών εμβόλιμων φλας-μπακ και μιας εκρηκτικής κορύφωσης, κατορθώνει να καταστήσει ένα φιλμ που διαδραματίζεται ως επί το πλείστον (έστω και «κλέβοντας» στην πορεία) στο εσωτερικό ενός τρένου εφευρετικό στο πώς αξιοποιεί τον χωρικό αυτό περιορισμό. Οι γρήγοροι ρυθμοί βοηθούν εξίσου καταλυτικά, έστω κι αν υπήρχε περιθώριο για να μικρύνει ο συνολικός χρόνος (τα 126 λεπτά σίγουρα δεν κυλούν αργά, αλλά γίνονται αισθητά).

Το καστ είναι εντυπωσιακό αν μη τι άλλο, και η ποικιλομορφία του «νοστιμεύει» το τελικό αποτέλεσμα. Ο Brad Pitt καταφεύγει στη γνώριμη μανιέρα του «κουλ» πρωταγωνιστή, η οποία είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική εδώ, ειδικά σε συνάρτηση με τον τύπο του χαρακτήρα που καλείται να ενσαρκώσει. Είναι όμως το «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» ντουέτο των Aaron Taylor-Johnson και Brian Tyree Henry που χαρίζουν τις περισσότερες από τις απολαυστικές στιγμές του φιλμ, καθώς και μια απρόσμενη συναισθηματική ραχοκοκαλιά από τα μισά της διάρκειας κι έπειτα. Στιβαρή υποστήριξη παρέχει ερμηνευτικά και ο Hiroyuki Sanada, ακόμη κι αν ο ρόλος του φλερτάρει με πολλά κλισέ.

Δεν πρόκειται για σινεμά μεγάλων αξιώσεων, ωστόσο το «Bullet Train» κινείται πάντα σε πολύ συγκεκριμένες «ράγες», έχοντας επίγνωση των ορίων του. Έχει αρκετά καλτ στοιχεία για να βρει και πιο αφοσιωμένους φαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο εν λόγω χαρακτηρισμός το εκπροσωπεί απόλυτα. Προσφέρεται πάντως άνετα γι’ ανάλαφρο, μπλοκμπαστερικής φύσεως θερινό χαβαλέ.

Βαθμολογία: