Επιστρέφοντας μαζί με την αδελφή του, την Αγκάθ, στο νησί Νουαρμουτιέ, όπου πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια, ο Αντουάν δεν υποψιαζόταν πόσο θα ξαναγύριζε στη μνήμη του το παρελθόν, σαν ένα μπούμερανγκ. Μυστικά, λόγια ανείπωτα, ψέματα: οι αναμνήσεις από τις διακοπές και κάποια αναπάντητα ερωτήματα ανασύρονται στην επιφάνεια. Κι αν η μυστηριώδης εξαφάνιση της μητέρας του δεν ήταν αυτό που νόμιζε;
Σκηνοθεσία:
Francois Favrat
Κύριοι Ρόλοι:
Laurent Lafitte … Antoine Rey
Melanie Laurent … Agathe Rey
Audrey Dana … Angele
Wladimir Yordanoff … Charles Rey
Bulle Ogier … Blanche Rey
Anne Suarez … Astrid
Anne Loiret … Anne-Sophie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Francois Favrat
Παραγωγή: Francois Kraus, Denis Pineau-Valencienne
Μουσική: Eric Neveux
Φωτογραφία: Laurent Brunet
Μοντάζ: Valerie Deseine
Σκηνικά: Mathieu Menut
Κοστούμια: Emmanuelle Youchnovski
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Boomerang
- Ελληνικός Τίτλος: Το Μυστικό που Έμεινε Κρυμμένο
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: A Secret Kept της Tatiana De Rosnay.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 7/7/2016
Το παρελθόν είναι μια φυλακή, την οποία κανείς είναι καταδικασμένος να κουβαλά σε όλη του τη ζωή και κάθε του πράξη αποτελεί μέρος της προσπάθειάς του να αποδράσει. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Φρανσουά Φαβρά με την τρίτη του κινηματογραφική απόπειρα, η οποία κινείται στους γνώριμους κινηματογραφικούς δρόμους του δράματος στο οποίο οι πρωταγωνιστές αναζητούν την εξιλέωση.
Ο προσφάτως χωρισμένος και πατέρας δύο παιδιών Αντουάν επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι, ένα μέρος στοιχειωμένο από τον προ εικοσαετίας θάνατο της μητέρας του. Συντροφιά έχει την αδερφή του, η οποία διαχειρίζεται την απώλεια με απόλυτη άρνηση, σαν μια μακρινή ανάμνηση που πρέπει να φέρνει στο νου της όσο το δυνατόν λιγότερο. Ο Αντουάν όμως δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να ξεφύγει και έτσι, ακόμα και αυτή η απλή επίσκεψη σηματοδοτεί την έναρξη ενός εξαντλητικού ενδοσκοπικού ταξιδιού, γεμάτο πόνο και καλά κρυμμένες αλήθειες που αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια.
Η δομή της ταινίας είναι συνηθισμένη, με το συνολικό δράμα να αλλοιώνεται από τόνους μυστηρίου, όσο ο πρωταγωνιστής προσεγγίζει την αλήθεια. Και ενώ στο πρώτο μέρος απλώνεται με σιγουριά και άνεση, στη συνέχεια μοιάζει να χάνει τον προσανατολισμό της και να πιέζει τους χαρακτήρες της. Έτσι, οι αντιδράσεις τους εμφανίζονται συχνά από υπερβολικές ως άτοπες, με πρώτο όλων των πρωταγωνιστή, ο οποίος ενώ ξεκινά ως ένας ήπιος αμφισβητίας των οικογενειακών του παραδεδεγμένων αξιών στη συνέχεια εκρήγνυται με τρόπο που δεν βγάζει ολοκληρωμένο νόημα στα μάτια του θεατή.
Το βασικό αλά «Ρεβέκκα» τρικ της ταινίας, ότι δηλαδή η βασική πρωταγωνίστρια είναι η εκλιπούσα μητέρα, στην αρχή υπηρετεί επαρκώς το φιλμ και εγείρει το ενδιαφέρον, στη συνέχεια όμως αρχίζει να χάνει την αξία του, καθώς τα φλασμπάκ στα οποία αυτή εμφανίζεται του αφαιρούν ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του. Στα θετικά θα μπορούσε να προσμετρηθεί η συγκεντρωμένη σκηνοθετική προσέγγιση του Φαβρά, που φροντίζει να ισορροπεί ανάμεσα στην ποιητική αύρα και το ρεαλισμό, χρησιμοποιώντας σοφά και τη μουσική.
Ενώ λοιπόν η ταινία συλλαμβάνει με ακρίβεια ότι το παρελθόν είναι η πραγματική δυναστεία την οποία υφίσταται κάποιος όλη του τη ζωή και δε μπορεί να ελέγξει, αδυνατεί να το κοινωνήσει επαρκώς στο θεατή, ενώ σερβίροντας και ένα αρκετά αταίριαστο happy-end, αποδυναμώνει την ισχύ της ακόμα περισσότερο. Με εμφανείς τις επιρροές από το «Μυστικά και Ψέματα» του Μάικ Λι, το όλο αποτέλεσμα καταλήγει περισσότερο να αποτελεί μια αξιοπρεπή προσπάθεια, παρά μια έντονη ταινία που φέρνει το θεατή αντιμέτωπο με τα δικά του αδιέξοδα, μην καταφέρνοντας να σταθεί αντάξια των προσδοκιών που η ίδια δημιούργησε.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
