Αντίο Κύριε Χάφμαν
- Adieu Monsieur Haffmann
- Farewell, Mr. Haffmann
- 2021
- Γαλλία
- Γαλλικά
- Δραμεντί, Εποχής, Πολεμικό Δράμα, Σάτιρα
- 24 Μαρτίου 2022
Παρίσι 1942. Ο Φρανσουά Μερσιέ είναι ένας συνηθισμένος άνδρας που θέλει να δημιουργήσει μια οικογένεια με τη γυναίκα που αγαπάει, την Μπλανς. Είναι επίσης υπάλληλος του ταλαντούχου χρυσοχόου κυρίου Χάφμαν. Αντιμέτωποι με τη γερμανική εισβολή, οι δύο άνδρες δεν έχουν εναλλακτική παρά να καταφύγουν σε μια συμφωνία που θα επιφέρει έντονες μελλοντικές συνέπειες για όλους.
Σκηνοθεσία:
Fred Cavaye
Κύριοι Ρόλοι:
Daniel Auteuil … Joseph Haffmann
Gilles Lellouche … Francois Mercier
Sara Giraudeau … Blanche Mercier
Nikolai Kinski … διοικητής Junger
Mathilde Bisson … Suzanne
Anne Coesens … Hannah Haffmann
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Fred Cavaye, Sarah Kaminsky
Παραγωγή: Philippe Rousselet
Μουσική: Christophe Julien
Φωτογραφία: Denis Rouden
Μοντάζ: Mickael Dumontier
Σκηνικά: Philippe Chiffre
Κοστούμια: Marie-Laure Lasson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Adieu Monsieur Haffmann
- Ελληνικός Τίτλος: Αντίο Κύριε Χάφμαν
- Διεθνής Τίτλος: Farewell, Mr. Haffmann
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Adieu Monsieur Haffmann του Jean-Philippe Daguerre.
Παραλειπόμενα
- Τα γυρίσματα σημαδεύτηκαν από περιπέτειες. Ενώ κάποιοι δρόμοι στο Παρίσι είχαν μετατραπεί για να παραπέμπουν στο 1942, το lockdown που επιβλήθηκε στο Παρίσι λόγω της πανδημίας διέκοψε κάθε δραστηριότητα. Έτσι, επί 2μιση μήνες οι δρόμοι αυτοί παρέμεναν “ρετρό”. Το χειρότερο όμως ήταν ότι πριν απελευθερωθεί η παραγωγή, μια θύελλα χτύπησε τη γαλλική πρωτεύουσα, και τα σκηνικά υπέστησαν σοβαρές ζημιές.
Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης
Έκδοση Κειμένου: 24/3/2022
Παρίσι, 1941. Ο Φρανσουά Μερσιέ είναι ένας απλός άντρας που φιλοδοξεί μόνο να κάνει οικογένεια με τη γυναίκα που αγαπά, την Μπλανς. Είναι επίσης υπάλληλος ενός ταλαντούχου κοσμηματοπώλη, του κ. Χάφμαν. Αντιμέτωποι όμως με τη γερμανική κατοχή, οι δύο άνδρες δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να συνάψουν μια συμφωνία, οι συνέπειες της οποίας, με τους μήνες, θα ανατρέψουν τη μοίρα τους.
Ο Fred Cavaye διασκευάζει ένα θεατρικό έργο του Jean-Philippe Daguerre και το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τοποθετώντας μας στο Παρίσι του 1941 και την εκδίωξη των εβραίων πολιτών από τους Γερμανούς που είχαν υπό την κατοχή τους την πρωτεύουσα της Γαλλίας. Μέσα από μια ιστορία που εμπλέκει τρεις βασικούς χαρακτήρες, τον Ζοσέφ , τον Φρανσουά και την γυναίκα του, Μπλανς, συνθέτει ένα δράμα που ως βάση έχει την ανάπτυξη των χαρακτήρων του.
Έτσι λοιπόν με μια απλή σκηνοθεσία δημιουργεί έναν ήπιο ρυθμό, άλλοτε γρηγορότερο άλλοτε πιο αργό, και προσπαθεί να αναπτύξει τους πολυδιάστατους χαρακτήρες του, πράγμα το οποίο και πετυχαίνει. Όλη η πλοκή κινείται γύρω από τους χαρακτήρες τα κίνητρα τους και πώς αυτά διαφοροποιούνται ανάλογα με τις συνθήκες και τις καταστάσεις. Γενικά, στη σκηνοθεσία φαίνεται ένας περιορισμός -που ίσως πηγάζει από το ότι μεταφέρεται ένα θεατρικό έργο- καθώς είναι ανέμπνευστη. Επιπλέον, πέφτει κάπως στο κενό η προσπάθεια για τη δημιουργία σασπένς, κυρίως γιατί είναι αχρείαστη και εξυπηρετεί απλά την κινηματογραφική μεταφορά.
Οι ανατροπές, και αυτές βασίζονται στην εξέλιξη των χαρακτήρων και είναι ιδιαίτερα πετυχημένες με τις αποφάσεις του ενός να παρασύρουν σαν ντόμινο και τους υπόλοιπους χαρακτήρες.. Η όλη υπόθεση κινείται γύρο από την εξουσία και πώς αυτή αλλάζει πλευρές κάτω από συγκεκριμένες καταστάσεις. Οι ερμηνείες των Daniel Auteuil (Ζοσέφ Χάφμαν), Gilles Lellouche (Φρανσουά Μερσιέ), Sara Giraudeau (Μπλανς Μερσιέ) βοηθούν την ιστορία να αναπτυχθεί, και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνουν να αποδώσουν την απαιτούμενη ένταση στα σημεία που χρειάζεται.
Συνεπώς, το «Αντίο Κύριε Χάφμαν» είναι μια επιτυχημένη προσπάθεια που βασίζεται στους καλογραμμένους χαρακτήρες της και την ανάπτυξη τους. Ο θεατής που θα το παρακολουθήσει δεν θα δει κάτι το εντυπωσιακό, αλλά μια ιστορία εξουσίας που θα τους προκαλέσει το ενδιαφέρον. Η ταινία και ο τρόπος που έχει σκηνοθετηθεί φαίνεται πως απευθύνεται σε ευρύ κοινό, χωρίς όμως αυτό να την κάνει λιγότερο ουσιαστική. Ωστόσο, σε αρκετά σημεία η σκηνοθετική οπτική μοιάζει κάπως ανέμπνευστη ως απόρροια του καθοδηγητικού ρόλου που έχει το σενάριο.
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και μεταφέρουν πλήρως τα συναισθήματα των χαρακτήρων στον θεατή. Τέλος, ο θεατής που θα επιλέξει να τη δει θα μεταφερθεί σε μια απλή ιστορία με ενδιαφέρον, ένταση, συναίσθημα χωρίς ερμηνευτικές υπερβολές και σε ένα γνώριμο ιστορικό περιβάλλον που θα τον περιβάλλει.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
