30 χρόνια πριν, μια παραθρησκευτική ομάδα γνωστή ως Πέπλο του Παραδείσου γίνεται το σκηνικό ομαδικής αυτοκτονίας. Το μυστικό του τι αληθινά συνέβη κρύβεται βαθιά στις μνήμες της μοναδικής που επέζησε της τραγωδίας. Τότε μόλις 5 χρονών, τώρα η Σάρα Χόουπ επιστρέφει για να κάνει ένα ντοκιμαντέρ πάνω στα γεγονότα. Αυτή όμως και το συνεργείο της ανακαλύπτουν ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο τρομακτικά από ό,τι είχαν φανταστεί.

Σκηνοθεσία:

Phil Joanou

Κύριοι Ρόλοι:

Jessica Alba … Maggie Price

Lily Rabe … Sarah Hope

Ivy George … Sarah Hope (παιδί)

Aleksa Palladino … Karen Sweetzer

Reid Scott … Nick

Thomas Jane … Jim Jacobs

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Robert Ben Garant

Παραγωγή: Jason Blum, Robert Ben Garant

Μουσική: Nathan Whitehead

Φωτογραφία: Steeven Petitteville

Μοντάζ: Paul Norling

Σκηνικά: Lauryn Leclere

Κοστούμια: Shoshana Rubin

 

  • Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.
  • Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Veil

Ελληνικός Τίτλος: Το Πέπλο

Παραλειπόμενα

  • Πρώτα κυκλοφόρησε σε video on demand, κι έπειτα πήρε μικρή διανομή στις αίθουσες.
  • Προορίζονταν για ταινία found footage. Αλλά οι δημιουργοί ένιωσαν ότι το είδος είχε ολοκληρώσει τον κύκλο του, και ο Robert Ben Garant έγραψε εκ νέου το σενάριο για παραδοσιακή φόρμα.
  • Η αλλαγή πλεύσης από found footage άφησε λίγο χρόνο για το μοντάζ, ενώ τα γυρίσματα τελείωσαν μέσα σε μόλις 25 ημέρες.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 17/3/2016

Ονόματα όπως της Τζέσικα Άλμπα, του Τόμας Τζέιν και της -γνωστής από τη συμμετοχή της στο American Horror Story- Λίλι Ρέιμπ βρίσκονται στους τίτλους ενός φιλμ, κι όμως το φιλμ αυτό διαφημίζεται ελάχιστα (στη χώρα μας καθόλου) από την εταιρεία παραγωγής! «99 τοις εκατό κάτι δεν πάει καλά με το εν λόγω δημιούργημα», σκέφτεσαι, «αλλά ας ρίξω τη ζαριά μου. Ποτέ δεν ξέρεις…» Λίγα λεπτά μετά την έναρξη της ταινίας… ξέρεις, πλέον.

Αρχικά το φιλμ μου θύμισε το παλιότερο The Sacrament και δικαιολογημένα, καθώς παίρνει τη βασική του ιδέα από το ίδιο, πραγματικό, γεγονός που βασίστηκε και το φιλμ του Τάι Γουέστ. Εδώ, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με found-footage, αλλά ούτε επικεντρωνόμαστε στην εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν στην ομαδική αυτοκτονία. Πάμε 25 χρόνια μπροστά και προσπαθούμε να βρούμε τι ακριβώς συνέβη τότε, με τη βοήθεια μιας επιζήσαντας και ντοκουμέντων που υπάρχουν ακόμα στον τόπο της τραγωδίας. Τώρα το πώς τα ντοκουμέντα βρίσκονται ακόμα εκεί, είναι μια άλλη ιστορία και είναι το λιγότερο που μπορεί να σας ενοχλήσει όση ώρα παρακολουθείτε το φιλμ.

Η ταινία του Φιλ Ιοάνου υστερεί σε πάρα πολλά σημεία, τα οποία δεν μπορεί να καλύψει η συμπαθητική φωτογραφία και η κάποια προσπάθεια δημιουργίας ατμόσφαιρας. Όλοι οι χαρακτήρες είναι αδιάφοροι, ακόμα και οι τρεις πρωταγωνιστές, πράγμα που σε μια ταινία τρόμου δεν βοηθά ποτέ. Πρέπει κάποιον να συμπαθήσεις, με κάποιον να ταυτιστείς, για να δημιουργηθεί το απαραίτητο κλίμα αγωνίας. Εδώ, όμως, δεν γίνεται τίποτα.

Το σενάριο του Ρόμπερτ Μπεν Γκαράντ βάζει τους πρωταγωνιστές της ιστορίας του να συμπεριφέρονται με τον γνωστό, αψυχολόγητο τρόπο που συμπεριφέρονται οι χαρακτήρες σε κάθε ταινία τρόμου που σέβεται τον εαυτό της και τον θεατή που δίνει τα λεφτά του και τα -ακόμα σημαντικότερα- λεπτά απ` τη ζωή του. Από τη στιγμή που φτάνουν στο ράντσο οι πρωταγωνιστές, τους δίνεται κάθε αφορμή, αν όχι να φύγουν την ίδια στιγμή και να επιστρέψουν με περισσότερα άτομα για μεγαλύτερη ασφάλεια κάποια άλλη στιγμή, τουλάχιστον να φύγουν πριν πέσει το σκοτάδι. Όχι όμως! Αυτοί εκεί, επιμένουν! Όταν, δε, μπαίνουν στο εγκαταλελειμμένο εδώ και 25 χρόνια σπίτι και γυρίζουν τους διακόπτες του ρεύματος, θέλοντας να ανάψουν τα φώτα, ακούγεται η εκπληκτική, αποστομωτική ατάκα: «Δεν υπάρχει ρεύμα!» Άντε! Πλάκα κάνεις! Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Λες να μην πλήρωσε κανείς τον τελευταίο λογαριασμό; Τηλέφωνο; Τσέκαρε κανείς; Ασύρματο δίκτυο; Μέσα στα περίπου ενενήντα λεπτά διάρκειας της ταινίας, δεν είναι η μόνη φορά που θεωρείς ότι το σενάριο γράφτηκε στο πόδι από κάποιον πιτσιρικά που δεν έχει ιδέα πώς φέρονται οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Ακολουθούν κι άλλα διαμαντάκια που σας αφήνω τη χαρά να τα ανακαλύψετε μόνοι σας, αν αποφασίσετε να παρακολουθήσετε το Πέπλο.

Από την πλευρά των ηθοποιών δεν σου μένει τίποτα πέρα από την υπερβολική ερμηνεία του Τόμας Τζέιν ως αρχηγού της αίρεσης. Ούτε η Άλμπα, ούτε η Ρέιμπ, ούτε οι υπόλοιποι των συντελεστών. Μόνο ο Τζέιν, του οποίου την υπερβολή μπορείς αν είσαι καλοπροαίρετος να τη δικαιολογήσεις κιόλας, αλλά έτσι όπως κυλάει το φιλμ, δεν έχεις ούτε αυτή τη διάθεση.

Μπορεί τα τελευταία του λεπτά να προσπαθεί να προκαλέσει και να γίνει βλάσφημο και σοκαριστικό, αλλά το παιχνίδι έχει χαθεί για το Πέπλο. Το κάκιστο σενάριο, η παράβλεψη της χρησιμοποίησης ενδιαφερόντων χαρακτήρων και η χαμένη προσπάθεια στη δημιουργία ατμόσφαιρας, με τη χρησιμοποίηση μιας γκρίζας παλέτας χρωμάτων, καθιστούν το The Veil άλλη μία απογοητευτική ταινία τρόμου των τελευταίων ετών.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

8 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *