Μαθήματα Περσικών
- Persian Lessons
- 2020
- Γερμανία, Λευκορωσία
- Γερμανικά, Γαλλικά, Περσικά, Ιταλικά, Αγγλικά
- Δραμεντί, Εποχής, Ιστορική, Πολεμικό Δράμα
- 16 Σεπτεμβρίου 2021
1942 στην υπό κατοχή Γαλλία. Ο Ζιλ συλλαμβάνεται από τα SS μαζί με άλλους Εβραίους, και οδηγείται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία. Καταφέρνει να αποφύγει την εκτέλεση όταν ορκίζεται στους φύλακες ότι δεν είναι Εβραίος αλλά Πέρσης. Αυτό το ψέμα τον σώζει προς στιγμήν, αλλά ο Ζιλ αναλαμβάνει μια αποστολή που θα του χαρίσει τη ζωή ή θα τον στείλει απευθείας στον τάφο: να διδάξει φαρσί στον διοικητή της κουζίνας του στρατοπέδου, τον Κοχ, ο οποίος ονειρεύεται να ανοίξει ένα εστιατόριο στο Ιράν όταν τελειώσει ο πόλεμος. Χάρις σε ένα ευφυές τέχνασμα, ο Ζιλ κατορθώνει να επιβιώσει επινοώντας λέξεις στα «φαρσί» που καθημερινά διδάσκει στον αξιωματικό. Η ξεχωριστή σχέση των δύο αντρών πυροδοτεί τη ζήλεια άλλων αιχμαλώτων αλλά και των στρατιωτών. Καθώς οι μέρες περνούν, οι υποψίες ότι δεν είναι στ’ αλήθεια Πέρσης μεγαλώνουν, και ο Ζιλ καταλαβαίνει ότι το μυστικό του δεν θα μείνει κρυφό για πολύ ακόμα.
Σκηνοθεσία:
Vadim Perelman
Κύριοι Ρόλοι:
Nahuel Perez Biscayart … Gilles
Lars Eidinger … Klaus Koch
Jonas Nay … Max
David Schutter … Paul
Alexander Beyer … ο διοικητής
Andreas Hofer … υπασπιστής von Dewitz
Luisa-Celine Gaffron … Jana
Leonie Benesch … Elsa
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ilja Zofin
Παραγωγή: Rauf Atamalibekov, Timur Bekmambetov, Pavel Burya, Murad Osmann, Vadim Perelman, Ilya Stewart, Ilja Zofin
Μουσική: Evgueni Galperine, Sacha Galperine
Φωτογραφία: Vladislav Opelyants
Μοντάζ: Vessela Martschewski
Σκηνικά: Dmitriy Tatarnikov
Κοστούμια: Aleksey Kamyshov
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Persian Lessons
- Ελληνικός Τίτλος: Μαθήματα Περσικών
- Εναλλακτικός Τίτλος: Persischstunden [Γερμανία]
Σεναριακή Πηγή
- Διήγημα: Erfindung einer Sprache του Wolfgang Kohlhaase.
Παραλειπόμενα
- Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.
- Η Λευκορωσία το κατέθεσε ως πρόταση της για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, αλλά η ακαδημία δεν το έκανε δεκτό, μια και δεν βρήκε το καστ και το επιτελείο σύμφωνα με τους κανονισμούς της σε ικανοποιητικό βαθμό Λευκορώσους για να θεωρηθεί η πρόταση νόμιμη.
Κριτικός: Λήδα-Ειρήνη Αδάμου
Έκδοση Κειμένου: 20/4/2021
Δεν είναι και ό,τι πιο ευχάριστο να «μνημονεύει» κανείς, ακόμη και με «οδό» του μια ταινία, σαν αυτή του ουκρανού σκηνοθέτη Vadim Perelman, λεπτομέρειες του Ολοκαυτώματος. Αλλά είναι εξίσου καθαρτικό να αναλογίζεται κανείς πόσο σημαντική απεδείχθη η δύναμη του μυαλού στη μάχη για επιβίωση, έναντι της παράνοιας που έμελλε να γίνει γνωστή στην ιστορία ως «τελική λύση»…
Παρακολουθώντας συνεπώς το φιλμ Μαθήματα Περσικών, είναι μεν ασύλληπτο να κατανοήσει κάποιος πώς η Ευρώπη κατάφερε όντως να γλιτώσει από τα νύχια του τέρατος του ναζισμού. Οφείλει να συλλάβει όμως πως ο εφιάλτης του δύναται να στοιχειώνει μέχρι και σήμερα τη Γηραιά Ήπειρο. Κι αυτό όχι μόνο για τις εκατόμβες νεκρών που άφησε πίσω του, αλλά για το πόσο βαθιά εισχώρησε μέσα στον -εκάστοτε- γραφειοκρατικό μηχανισμό η «λογική» του, με το υπέρ πάντων ίδιον όφελος, την έλλειψη παιδείας και την απανθρωπιά να αποτελούν κάποια, αν όχι, τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Τα προκείμενα επομένως χαρακτηριστικά της συστηματικής, γραφειοκρατικής, κρατικά επιχορηγούμενης δίωξης χιλιάδων ψυχών , τα οποία τόσο άρτια σκιαγραφεί ο Perelman, είναι που αυτά που προκαλούν ανατριχίλα στο εν λόγω φιλμ, χωρίς να κάνει την οιαδήποτε επίκληση στο συναίσθημα, με αφορμή μια γενοκτονία που ούτως ή άλλως η ιστορία έχει καταγράψει με τα πιο μελανά χρώματα.
Δύο εξαίρετες ερμηνείες (Nahuel Perez Biscayart και Lars Eidinger) και ένα αξιόλογο καστ επί του συνόλου συμπληρώνουν επίσης το παζλ της δημιουργικής απόφασης του σκηνοθέτη να καταπιαστεί με το ζήτημα του Ολοκαυτώματος, υποβοηθώντας φυσικά σ’ όλο αυτό και το σενάριο του Ilja Zofin, εμπνευσμένο από τη νουβέλα του Wolfang Kohlhaase.
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η ιστορία ενός εβραίου αιχμαλώτου που αναγκάζεται όχι μόνο να υποδυθεί τον Πέρση αλλά και να εφεύρει μια δική του γλώσσα (που «και καλά» προσομοιάζει στα Φαρσί!) για να επιβιώσει, προκαλεί το ενδιαφέρον του θεατή, κάνοντας τον να διερωτάται πώς άραγε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ωθεί το άτομο να επινοήσει έναν ολόκληρο κώδικα προκειμένου να επικοινωνήσει, ακόμη και με τον χειρότερο εχθρό του. Και ναι, όσο αναληθοφανές κι αν μοιάζει, ένα ολόκληρο σύστημα ήταν τόσο εύκολο να ξεγελασθεί… και όντως ξεγελάστηκε! Ο Gilles υπήρξε ίσως εν αγνοία του ένας πραγματικός «διπλωμάτης», σε καιρούς που όλα ήταν τόσο άσπρα και μαύρα, όσο η ναζιστική λογική επέτασσε.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
