Γράμματα στην Ιουλιέτα (2010)

ΣΥΝΟΨΗ

Μια νεαρή Αμερικανίδα που βρίσκεται σε διακοπές στην Ιταλία ταξιδεύει στην πόλη της Βερόνα, εκεί όπου κατάγεται η Ιουλιέτα από το γνωστό έργο του Σαίξπηρ. Εκεί θα γίνει μέλος μιας εθελοντικής ομάδας που απαντά σε “επιστολές της Ιουλιέτας”, στις οποίες ζητούν συμβουλές για τον έρωτα. Όταν πέσει στα χέρια της μια επιστολή του 1951, θα συμβουλεύσει την αποστολέα να ταξιδέψει στην Ιταλία για να βρει τη χαμένη της αγάπη.

Σκηνοθεσία:

Gary Winick

Κύριοι Ρόλοι:

Amanda Seyfried … Sophie Hall

Christopher Egan … Charlie Wyman

Vanessa Redgrave … Claire Smith-Wyman

Franco Nero … Lorenzo Bartolini

Gael Garcia Bernal … Victor

Luisa Ranieri … Isabella

Oliver Platt … Bobby

Fabio Testi … κόμης Lorenzo

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jose Rivera, Tim Sullivan

Παραγωγή: Ellen Barkin, Mark Canton, Caroline Kaplan

Μουσική: Andrea Guerra

Φωτογραφία: Marco Pontecorvo

Μοντάζ: Bill Pankow

Σκηνικά: Stuart Wurtzel

Κοστούμια: Nicoletta Ercole

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Letters to Juliet
Ελληνικός Τίτλος: Γράμματα στην Ιουλιέτα

Παραλειπόμενα

Το σενάριο δανείζεται την έμπνευση του από ένα βιβλίο του 2006, το Letters to Juliet των Lise Friedman και Ceil Friedman, που αναλύει αυτό το πραγματικό φαινόμενο που λαμβάνει χώρα στη Βερόνα.
Έσχατη ταινία για τον σκηνοθέτη Gary Winick, πριν φύγει από τη ζωή από καρκίνο.
Με μπάτζετ 30 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ κατάφερε να εισπράξει 80.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Η Colbie Caillat κλείνει την ταινία με το ορίτζιναλ What If.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/6/2010

Είστε νέα κι ερωτευμένη; Μήπως, πάλι, είστε μιας κάποιας ηλικίας και χάσατε επαφή με τον αληθινό σας έρωτα; Τότε, η δεύτερη παράγραφος αυτής της κριτικής δεν σας αφορά (και καλά που θα κάνετε) και θα σας πρότεινα στάνταρ να δείτε την ταινία που αναπαράγει με καλοφτιαγμένο τρόπο την κλισέ, πια, ατμόσφαιρα μιας γλυκιάς κομεντί αλά Chocolat. Βοηθάει απίστευτα η φωτογραφία του ρωμαίου Marco Pontecorvo, που εκμεταλλεύεται πλήρως την ηλιόλουστη πατρίδα του, και οι δύο χαριτωμένες κυρίες. Η γηραιά, βρετανική άποψη εκφρασμένη από την αιώνια γοητευτική Vanessa Redgrave, και η νεανική, αμερικανική δύναμη που ακούει στο Amanda Seyfried. Τα καλά έλαβαν τέλος… για τα καλά!

Το σενάριο προκαλεί τουλάχιστον νύστα και κινείται είτε με κλισέ είτε με αυτοεπανάληψη. Οι αρσενικοί είναι για κλάματα, και ειδικά ο Bernal θα έπρεπε να ντρέπεται. Η σκηνοθετική διεύθυνση του Winick απλά διασώζεται από τον φωτογράφο, αφού φαίνεται να έχει βάλει τον «αυτόματο σκηνοθέτη». Όσο για το φινάλε, αλίμονο, το έχετε μαντέψει από το πρώτο μισάωρο. Και προσοχή: η ταινία αφορά τις Ιουλιέτες του πλανήτη, αλλά ούτε λόγος για τους Ρωμαίους, που καλό θα ήταν να αποφύγουν την οπτική καταπίεση.

Βαθμολογία: