Ο Υπουργός

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 14/4/2012

Ο υπουργός μεταφορών της Γαλλίας πιέζεται, παρά τη θέλησή του, από το κόμμα να συναινέσει στην ιδιωτικοποίηση κάποιων κλάδων μεταφοράς. Ο ήρωάς μας είναι η περίπτωση του αυτοδημιούργητου, εκ λαϊκών στρωμάτων, που έχει μια αμεσότητα στην επαφή του με τον λαό (θα βγει από το αμάξι και θα λογομαχήσει με διαδηλωτές σώμα με σώμα, δεν τον νοιάζει αν αρπάξει και καρπαζιά) και αντιλαμβάνεται το πολιτικό παιχνίδι ως μαγκιά, τύπου «αν έχεις αρχ…, θα τα καταφέρεις». Μάλιστα, δίνει άδεια στον οδηγό του να χαρεί έναν μήνα το νεογέννητο παιδί του και παίρνει προσωρινά έναν άνεργο, στο τροχόσπιτο του οποίου καταλήγει απρόσκλητος ένα βράδυ να γίνει στουπί από το ποτό, παρέα και με την σύντροφο του οδηγού, τον πολιτικό εξάψαλμο της οποίας δέχεται, συμμετέχοντας με τον ίδιο θερμό τρόπο όπως αν είχε να κάνει με φίλο του. Ταυτόχρονα, έχει δεχτεί την αναγκαιότητα του μάρκετινγκ και μαζί με την μάνατζέρ του διαρκώς διορθώνουν λέξεις σε ανακοινώσεις, χρώμα γραβάτας, φωτογραφίες προς δημοσίευση κ.λπ.

Από την άλλη μεριά, έχουμε την αριστοκρατία της πολιτικής. Όλους αυτούς που είναι από πολιτικά σόγια και βεβαίως εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα, είτε με δεξιό είτε με σοσιαλιστικό περιτύλιγμα. Ξέρουμε ότι τα πολιτικά παιχνίδια είναι εξαρχής στημένα και όλος ο ντόρος, όλα τα πισώπλατα μαχαιρώματα, όλα τα σούρτα-φέρτα και «σου ’πα μου ’πες» είναι ένα μεγάλο γαϊτανάκι από προσχήματα που πρέπει να τηρούνται. Ακόμη κι ο γραμματέας του (εκ των αριστοκρατών) ξέρει τη δουλειά. Το ‘χει. Ο μόνος που δεν το ‘χει. παρά τη μαγκιά και πονηριά του, είναι ο απ’ ότι φαίνεται υπουργός μας. Πάει να αντισταθεί, πάνε να τον τουμπάρουν με την ιδιωτικοποίηση, παθαίνει κρίση συνείδησης μετά το τροχαίο, στο οποίο ο σοφέρ του σκοτώνεται, πάει να τα γυρίσει, του τα ξαναγυρίζουν…

Το φιλμ του Πιερ Σολέρ δεν στηρίζεται σε κάποια ενδιαφέρουσα πολιτική ίντριγκα, ούτε καν σε μια πλοκή θριλεροειδούς χαρακτήρα, έστω σε ψυχολογικό επίπεδο όπως ήταν το Αι Ειδοί του Μαρτίου. Πρόκειται για ένα πολιτικό πορτραίτο «ανθρώπου του λαού» (πρώτης εποχής ΠΑΣΟΚ, θα λέγαμε) που δεν καταλαβαίνει ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις και ότι παρακάτω μπορεί εύκολα να καταλήξει σε αυτό που αντιμάχεται.

Ο αφηγηματικός τόνος είναι αλέγρος, το μοντάζ, η κίνηση της κάμερας και η χορογραφία των σωμάτων συνθέτουν μια ατμόσφαιρα υποδόριας πικρής σάτιρας που υπογραμμίζει η αρτίστικη, νευρική, απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς ηλεκτρονική μουσική. Όλα έχουν την «ευρωστία» ενός τηλεοπτικού σποτ, μέσα στο οποίο ο υπουργός σπαταλά ένα απροσανατόλιστο πάθος. Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, Ολιβιέ Γκουρμέ, ερμηνεύει με μια αξιοθαύμαστη σωματικότητα αλά Ντεπαρντιέ. Ο βετεράνος Μισέλ Μπλαν, στον ρόλο του γραμματέα, αμήχανου ως προς την «βλαχιά» του προϊσταμένου του, είναι όπως πάντα εξαιρετικός. Είναι ένα έξυπνο φιλμ, αρκεί να πιάσεις την οπτική του γωνία.

Βαθμολογία: