Το Μικρό Βιβλιοπωλείο στο Παρίσι

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 10/8/2022

Θεωρητικά εδώ υλοποιείται κινηματογραφικά ένα σενάριο του αείμνηστου Ettore Scola, που γράφτηκε σε συνεργασία με την κόρη του, Silvia, και τον θρυλικό Furio Scarpelli. Αυτό που προκύπτει όμως ελάχιστα θυμίζει τον δημιουργό του «Μια Ξεχωριστή Μέρα». Δυστυχώς, πιο πολύ παραπέμπει σε μπαγιάτικη «Αμελί» ή ακόμη και σε αμερικανικό κακέκτυπό της.

Η πρόθεση μάλλον ήταν ένα γήινο παραμύθι της καθημερινότητας, μια δραμεντί γλυκόπικρη με ξεκάθαρα ευρωπαϊκή ιδιοσυγκρασία, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο Sergio Castellitto, αντί να κρατήσει ισορροπίες, βυθίζει τελικά το πόνημά του κάτω από τόνους επίπλαστης «χαριτωμενιάς» και δήθεν feel-good ατμόσφαιρας. Το κωμικό στοιχείο περισσότερο εκνευρίζει παρά διασκεδάζει με το πόσο πιεστικά εκβιάζεται, και το δραματικό φαντάζει εντελώς αταίριαστο με το σύνολο λόγω της προσέγγισης που ακολουθείται. Και η βασική τριπλέτα των ηρώων μοιάζει να μη «ζωντανεύει» ποτέ, παγιδευμένη πίσω από στερεοτυπικά σχήματα.

Υπάρχει επίσης κάτι το άβολα ναρκισσιστικό στο πώς περιστρέφεται η όλη δραματουργία γύρω από τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, και με όλους τους άλλους ήρωες να βρίσκονται εκεί απλά για να τον επιβεβαιώνουν. Ακόμη και η σχέση μεταξύ πατέρα και κόρης, ενώ θα μπορούσε δυνητικά να χαρίσει μερικές ευαίσθητες στιγμές, δεν πείθει τελικά ποτέ, πολύ απλά γιατί η σκιαγράφηση των ηρώων είναι ανισοβαρής υπέρ του πρώτου προσώπου. Για να μη γίνει εκτεταμένα λόγος για την κακώς εννοούμενη «πέρα βρέχει» χημεία του Castellitto με την Berenice Bejo. Τα υπόλοιπα πρόσωπα κινούνται αυστηρά εντός των πλαισίων της καρικατούρας.

Με τέτοια προβλήματα που εντοπίζονται στη σεναριακή επεξεργασία του πρωτότυπου υλικού, δεν μένει και πολύς χώρος στους ηθοποιούς για να ξεχωρίσουν θετικά. Ο Castellitto κουράζει αφόρητα στον ρόλο του καλλιεργημένου «ανθρωπάκου» με τη χρυσή καρδιά και το τραυματικό παρελθόν, ερμηνεύοντας σε πολύ περιορισμένου εύρους συχνότητες. Οι σκηνοθετικές οδηγίες που έχουν δοθεί στην Bejo την οδηγούν σε υπερβολές που δεν τιμούν τις ικανότητές της και υποβαθμίζουν την ηρωίδα της, καταλήγοντας να την απεικονίζουν ως ένα κυκλοθυμικό καρτούν. Μένει η Matilda De Angelis, που λειτουργεί κάπως σαν ισορροπίστρια ανάμεσα στα δύο άκρα του αυθορμητισμού και του καθωσπρεπισμού, και με δεδομένους τους περιορισμούς του χαρακτήρα της, καταφέρνει να διασώσει μέρος της παρτίδας.

Με μια διαφορετική ματιά, το «Μικρό Βιβλιοπωλείο στο Παρίσι» ίσως να αποτελούσε μια δροσερή καλοκαιρινή πρόταση, μια κομεντί βασισμένη στις καλύτερες ιταλικές παραδόσεις, που ταυτόχρονα θα πάταγε γερά στο σήμερα. Στην παρούσα του μορφή όμως είναι ένα φιλμ στο οποίο η μια λανθασμένη απόφαση ακολουθεί την άλλη, και που φαίνεται να αγνοεί τους κανόνες που είναι απαραίτητοι για να «δουλέψει» ένα μοντέρνο παραμύθι.

Βαθμολογία: