Το Απίθανο Κοάλα

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 6/10/2018

Ανάμεσα στον όγκο από διαμαντάκια που παράγονται διεθνώς κάθε χρονιά για το παιδικό κοινό, είναι κρίμα που η εγχώρια διανομή επιλέγει συνήθως, όταν στερεύουν τα μπλοκμπάστερ του είδους για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, την εκάστοτε φτωχή παραγωγή σχεδιασμένη στον υπολογιστή σαν τη συγκεκριμένη μονάχα επειδή τηρεί τις προϋποθέσεις μιας κλασικής δομής πλοκής για το είδος και τον κρίσιμο παράγοντα των χαριτωμένων ζώων που πρωταγωνιστούν και πάντα αποτελούν κράχτη για τους ανήλικους. Ειδικά η συγκεκριμένη δουλειά κάνει «κρα» ότι στοχεύει πολύ μικρές ηλικίες ή ακόμη και λίγο μεγαλύτερες, όχι πάνω από έντεκα, που δεν έχουν συνηθίσει ακόμη θεάματα με «κανονικούς» ηθοποιούς. Η προχειρότητα επίσης βγάζει μάτι, όχι τόσο στο σχέδιο, που ναι μεν δεν είναι υψηλών προδιαγραφών ειδικά για τα σημερινά στάνταρ της ψηφιακής τεχνολογίας αλλά δεν είναι το χειρότερο δείγμα που υπάρχει εκεί έξω, όσο στο σενάριο, που μοιάζει να βγήκε από την πιο πρωτόλεια διαδικασία μόχλευσης ιδεών μεταξύ τριών με τεσσάρων ατόμων εντός ελάχιστων ωρών σε ένα γραφείο. Η νοοτροπία που ακολουθείται στη συγγραφή του είναι κυριολεκτικά αυτή που συνοψίζεται στη φράση της καθημερινότητας «είναι ένα κιλό και δέκα, να το αφήσω;»: ας βάλουμε έναν κακό εδώ, έναν άλλο κακό παραπέρα, ένα ερωτικό ενδιαφέρον εκεί, δυο με τρεις αστείους χαρακτήρες να πετάνε ατάκες, παραγεμίζουμε με κανά δυο άλλα στοιχεία να «φουσκώσει» η διάρκεια κι έδεσε το σύνολο.

Ακόμη και σε επίπεδο μηνυμάτων, τα πράγματα είναι υπερβολικά αντιφατικά για να πει κανείς ότι τουλάχιστον το αποτέλεσμα έχει μια κάποια ηθικοπλαστική αξία για τον ανήλικο που θα το παρακολουθήσει: από τη μία υπάρχει μια αναφορά σε γενικά αποδεκτές αξίες όπως η ανεκτικότητα και η σημασία της οικογένειας των οποίων ο ενστερνισμός από ένα παιδί είναι απαραίτητος για την κατάλληλη διαμόρφωση χαρακτήρα σε ύστερες ηλικίες, από την άλλη το παράδειγμα της δράσης του κεντρικού ήρωα είναι προς αποφυγήν ως κι επικίνδυνο για το κοινό στο οποίο απευθύνεται και που μπορεί να επηρεαστεί πιο εύκολα από κάτι που θα δει λόγω ταύτισης. Για τους ενήλικους συνοδούς λίγα πράγματα υπάρχουν εδώ, ίσως οι εικόνες που δημιουργούνται με τη διαθέσιμη χρωματική παλέτα κυλούν γενικά με μια σχετική άνεση κάνοντας την ώρα να περνάει γρήγορα, όμως εδώ είναι και το πρόβλημα: ο γονιός θα χαρεί περισσότερο για το χρόνο που έφυγε, έστω με σχετική ευκολία, παρά για αυτόν που θα αναγκαστεί να περάσει ενώ βρίσκεται εντός της αιθούσης. Για να μην αναφερθεί σε εκτενή βαθμό, για τους ευαίσθητους σε τέτοια θέματα, το άκρως παρεξηγήσιμο των χαρακτήρων των εμού που παραπέμπουν στα πιο φτηνά στερεότυπα μαύρων γυναικών (άγνωστο και γιατί προσφέρθηκε κάποια με το εκτόπισμα της Toni Collette να αναλάβει τα φωνητικά τους)…

Άλλο ένα σημαντικό μειονέκτημα είναι πως ενώ το φιλμ υποτίθεται ότι πατάει σε έναν αγαπημένο και κλασικό παιδικό ήρωα της Αυστραλίας με δεκαετίες παράδοσης στη λογοτεχνία για ανήλικους, στην υποτιθέμενη κινηματογραφική μεταφορά του δεν εκπέμπει ούτε στιγμή μια αίσθηση ανάλογης διαχρονικότητας, ούτε δείχνει να στηρίζεται πίσω από ένα μύθο με πολλά χρόνια ύπαρξης. Αντιθέτως, δείχνει σαν και είναι ακόμη ένα animation από τον σωρό. Είναι πολύ πιθανό πως και αυτοί που μεγάλωσαν με τις περιπέτειες του συγκεκριμένου χαρακτήρα στο χαρτί και προσήλθαν με νοσταλγική διάθεση να απογοητεύθηκαν οικτρά από την ποιότητα του παραχθέντος προϊόντος. Γενικά, είναι πολύ λίγοι αυτοί που θα ικανοποιηθούν από το φιλμ. Ακόμη και τα παιδάκια που κακώς αντιμετωπίζονται υποτιμητικά ως ομάδα στόχευσης έχουν καλομάθει στις λείες επιφάνειες, τους δουλεμένους χαρακτήρες και τα λεπτομερή χωρικά περιβάλλοντα της Pixar ως επί το πλείστον και δευτερευόντως άλλων μεγάλων στούντιο του χώρου, οπότε διαχρονικά έχουν διαμορφώσει κάποιες βάσεις για ένα αισθητικό κριτήριο που καθιστά εύκολο για αυτά να ξεχωρίσουν και να απορρίψουν κάτι κατώτερο ποιοτικά. Ποσώς δε οι μεγάλοι που μπορεί να ευχαριστιούνται τις δημιουργίες αυτές ακόμη περισσότερο και από τους μικρούς…

Βαθμολογία: