Ο Βενσάν Μπραζίλ είναι ένας επαγγελματίας δολοφόνος, πρόθυμος να δεχτεί οποιαδήποτε «δουλειά» αν η αμοιβή είναι καλή. Ο Ρόλαντ Φλιντ, από την άλλη, εγκατέλειψε τα δολοφονικά παιχνίδια, όταν ένας αδίστακτος έμπορος ναρκωτικών επιτέθηκε άγρια στη γυναίκα του, αφήνοντάς τη σε κώμα. Οι δρόμοι τους συναντιούνται, όταν τους ενώνει ένα κοινό συμβόλαιο θανάτου: ο ένας θέλει νεκρό τον ίδιο έμπορο ναρκωτικών για τα λεφτά και ο άλλος για εκδίκηση. Με ομοσπονδιακούς πράκτορες και άγρια μέλη του υποκόσμου να τους κυνηγούν, οι δύο δολοφόνοι ενώνουν απρόθυμα τις δυνάμεις τους για να εξολοθρεύσουν τον στόχο, προτού σκοτωθούν οι ίδιοι.
Σκηνοθεσία:
Ernie Barbarash
Κύριοι Ρόλοι:
Jean-Claude Van Damme … Vincent Brazil
Scott Adkins … Roland Flint
Ivan Kaye … Polo Yakur
Valentin Teodosiu … Blanchard
Kevin Chapman … Culley
Kris Van Damme … Schell
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Aaron Rahsaan Thomas
Παραγωγή: Justin Bursch, Brad Krevoy, Patrick Newall
Μουσική: Neal Acree
Φωτογραφία: Phil Parmet
Μοντάζ: Peter Devaney Flanagan
Σκηνικά: Paul Blanchard, John Welbanks
Κοστούμια: Ioana Corciova
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Assassination Games
- Ελληνικός Τίτλος: Παιχνίδια Δολοφόνων
- Εναλλακτικός Τίτλος: Weapon
Παραλειπόμενα
- Αρχικά ήταν να το σκηνοθετήσει ο Russel Mulcahy.
- Δίπλα στον Van Damme ήταν να βρίσκεται ο Steven Seagal, αλλά αποχώρησε. Εκείνη τη στιγμή, ήταν ο Vinnie Jones πρώτος υποψήφιος να τον αντικαταστήσει.
- Υπολογίστηκε ότι κόστισε 8 εκατομμύρια δολάρια, με τα έσοδα να είναι μόλις 110 χιλιάδες.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 1/4/2012
Μια ακόμη ταινία δράσης με τους Ζαν-Κλοντ Βαν Νταμ και Σκοτ Άντκινς, που ταλαντεύεται ανάμεσα στο να δώσει δράση με σκληροτράχηλους άντρες και συμμορίες, και ταυτόχρονα να κάνει δράμα χαρακτήρων… που λέει ο λόγος! Δήθεν, ο Βαν Νταμ, τώρα που πέρασαν τα χρόνια, μπορεί κάπως να βγάλει κάποια συναισθήματα (το παλεύει τουλάχιστον), αλλά για τον Άντκινς είναι ιδιαιτέρως δύσκολα τα πράγματα. Ο σκηνοθέτης Έρνι Μπαρμπαράς (στην πλέον ακριβή του δουλειά που έχει κάνει ποτέ) οργανώνει μερικές καλές σκηνές, αλλά όχι τόσες πολλές ή παραπάνω ενδιαφέρουσες από όσο θα μπορούσε αν δεν τα μπέρδευε (ασκόπως) με το «δραματικόν», θεωρώντας μάλιστα ότι τα χρώματα σέπιας στη φωτογραφία το ενισχύουν…
Βαθμολογία: