The Last Face (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Ρεν Πίτερσεν είναι διευθύντρια μιας διεθνούς φιλανθρωπικής οργάνωσης που δραστηριοποιείται στη Λιβερία. Η Ρεν συνάπτει ερωτική σχέση με τον Μιγκέλ Λεόν, έναν πεισματάρη και παρορμητικό γιατρό, αλλά το κοινό τους πάθος για την αξία της ζωής συναντά ένα μεγάλο εμπόδιο: τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις τους για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί καλύτερα η πολιτική κατάσταση και ανθρωπιστική κρίση που τους περιβάλλει, απόψεις που δημιουργούν μια αξεπέραστη σύγκρουση.

Σκηνοθεσία:

Sean Penn

Κύριοι Ρόλοι:

Charlize Theron … Wren Petersen

Javier Bardem … Miguel Leon

Adele Exarchopoulos … Ellen

Jean Reno … Δρ Mehmet Love

Jared Harris … Δρ John Farber

Sibongile Mlambo … Assatu

Merritt Wever … Marlee

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Erin Dignam

Παραγωγή: Bill Gerber, Matt Palmieri, Bill Pohlad

Μουσική: Hans Zimmer

Φωτογραφία: Barry Ackroyd

Μοντάζ: Jay Cassidy

Σκηνικά: Andrew Laws

Κοστούμια: Diana Cilliers

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Last Face
Ελληνικός Τίτλος: The Last Face

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.

Παραλειπόμενα

Η Robin Wright είχε πάθος να κάνει αυτή την ταινία, και το 2004 ήταν η δυνατότερη της προσπάθεια. Είχε από τότε τον Javier Bardem και τον Sean Penn στο καστ. Δεν βρέθηκε όμως χρηματοδότηση, και το σχέδιο ναυάγησε. Όταν χώρισε η Wright με τον Penn, ο τελευταίος ανάστησε το σχέδιο δίχως αυτήν, τοποθετώντας στη θέση της τον τότε δεσμό του, Charlize Theron.
Μετά την απογοητευτική πρεμιέρα στις Κάνες, η ταινία βγήκε κατευθείαν σε DirecTV, έπειτα σε video-on-demand, και τέλος σε περιορισμένες αίθουσες.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/2/2018

Δεν ήταν περίεργο το ότι μια ταινία του Σον Πεν επιλέχτηκε να κάνει πρεμιέρα στις Κάννες, το περίεργο ήταν που άξιζε τα γιουχαΐσματα του εκεί κοινού. Γενικά, μονάχα ως παράδοξο μπορείς να εκλάβεις το πόσο κακή δουλειά έκανε ο δημιουργικότατος Πεν, με μοναδική δικαιολογία το ότι τα χειρότερα στοιχεία απορρέουν εκ του σεναρίου (ας μην το επέλεγε εξαρχής, θα μου πείτε…). Πρόκειται για μια ταινία που στηρίζεται παράλληλα σε δύο αντίρροπους άξονες: τον συναισθηματισμό μιας νέας ερωτικής σχέσης και τον δυναμισμό της κοινωνικής καταγγελίας. Το θέμα δεν είναι αν αυτά εντέλει αλληλεπίδρασαν ορθά επί της οθόνης, που λογικά θα ήταν το δύσκολο κομμάτι, αλλά το ότι αυτόνομα είναι σκέτο δράμα. Αφελής η καταγγελία, ανιαρό το love-story. Κι έτσι μένει απλά η φιλότιμη παρουσία του δίδυμου Χαβιέ Μπαρδέμ-Σαρλίζ Θέρον που χρυσώνει το χάπι, και ξεγελάει στα αρχικά στάδια πως δεν μπορεί να είναι τόσο αδιάφορη η ταινία.

Βαθμολογία: