Ο κινηματογραφικός παραγωγός Τζιάνι Φράντσι ερωτεύεται τη μιλανέζα πωλήτρια Κλάρα Μάνι, την παντρεύεται και της υπόσχεται μια λαμπρή καριέρα στο σινεμά. Μαγεμένος από την ομορφιά της, καταλήγει να γίνει ένας κτητικός και καταπιεστικός σύζυγος. Η Κλάρα, αν κι έχει άλλα όνειρα για την πορεία της στη μεγάλη οθόνη, αναγκάζεται να ακολουθήσει τις επιλογές του Τζιάνι με αποτέλεσμα να νοιώθει φυλακισμένη.
Σκηνοθεσία:
Michelangelo Antonioni
Κύριοι Ρόλοι:
Lucia Bose … Clara Manni
Gino Cervi … Ercole ‘Ercolino’ Borra
Andrea Checchi … Gianni Franchi
Ivan Desny … Bernardo ‘Nardo’ Rusconi
Alain Cuny … Lodi
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Michelangelo Antonioni, Suso Cecchi D’Amico, Francesco Maselli, Pier Maria Pasinetti
Στόρι: Michelangelo Antonioni
Παραγωγή: Domenico Forges Davanzati
Μουσική: Giovanni Fusco
Φωτογραφία: Enzo Serafin
Μοντάζ: Eraldo Da Roma
Σκηνικά: Gianni Polidori
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: La Signora Senza Camelie
- Ελληνικός Τίτλος: Η Κυρία Χωρίς Καμέλιες
- Διεθνής Τίτλος: The Lady Without Camelias
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Camille Without Camelias
Παραλειπόμενα
- Θεωρείται η πλέον άδικα ξεχασμένη ταινία του Michelangelo Antonioni.
- Gina Lollobrigida και Sophia Loren αρνήθηκαν τον πρώτο ρόλο.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 12/9/2009
Το 1953, το σινεμά στην Ιταλία είχε ξεφύγει από τα νεορεαλιστικά πρότυπα, κι ήδη εξελίσσονταν σε μια λαϊκή βιομηχανία θεάματος (δείτε πάνω σε αυτό και το Μπελίσιμα του Visconti). Πρώτο είδος μαζικής κατανάλωσης ήταν το μελόδραμα. Αυτό ακριβώς το κλίμα αγγίζει ο Antonioni στη δεύτερη ταινία της γνωστής του φιλμογραφίας, και μοιάζει να έχει τις σοβαρές του ενστάσεις. Η ταινία του έχει το περίβλημα μελοδράματος, αλλά δεν είναι ποτέ ένα. Είναι ένα στιβαρό δράμα που αναπτύσσει τη συναισθηματική ιστορία μιας γυναίκας και ταυτόχρονα την κινηματογραφική ιστορία μιας ολόκληρης χώρας.
Επηρεασμένος από το σοβαρό Χόλιγουντ, ο Antonioni αποκρυσταλλώνει τυπικούς χαρακτήρες, αφού προτιμά την ανάπτυξη τους από την ιστορία τους καθαυτού. Όλα γυρίζουν γύρω από τη βιομηχανία θεάματος. Ο σκηνοθέτης δεν τη σατιρίζει, όπως θα ήταν το εύκολο, ούτε καν την ξευτελίζει. Την κρίνει ως ένα μεγάλο καζάνι που ανακατεύει ψυχές, υπολήψεις και συναισθήματα. Μας κλείνει το μάτι πως δεν θα ακολουθήσει την πορεία των περισσότερων συνάδελφων του, κάτι που έγινε περίτρανα γνωστό από την επόμενη δεκαετία και την αρχή της περιπέτειας του στον σινεφιλισμό. Κι εδώ όμως είναι δραματικά σινεφιλικός, αρπάζει υψηλές ερμηνείες, κερδίζει φοβερά πλάνα, καθαρογράφει τους διαλόγους του.
Η ταινία δεν είναι ξέχωρη του συνόλου της φιλμογραφίας του Antonioni, όπως κάποιοι θα μπορούσαν βιαστικά να πουν. Ακόμα και η εμφάνιση της υπέροχης Lucia Bose έχει πολλά από τις ηρωίδες του σκηνοθέτη στα 1960. Ένα όμορφο πρόσωπο που αιχμαλωτίζεται από τα φώτα, πριν αυτά την κάψουν σαν τον Ίκαρο. Προσέξτε πολύ τη λεπτή δουλειά του φωτογράφου Enzo Serafin, ο οποίος χάθηκε σιγά-σιγά από τη σοβαρή φιλμογραφία για άγνωστους λόγους.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
