Ο Πόλεμος των Κουμπιών

Δυο αντίπαλες παιδικές συμμορίες βρίσκονται σε πόλεμο. Η επίθεση γίνεται με ξύλινα σπαθιά και τα λάφυρά τους είναι τα κουμπιά, οι ζώνες και οι τιράντες των αιχμαλώτων, αναγκάζοντας έτσι τους χαμένους να επιστρέφουν στα σπίτια τους ταπεινωμένοι, για να φάνε ένα χέρι ξύλο από τους γονείς τους.

Σκηνοθεσία:

Yves Robert

Κύριοι Ρόλοι:

Andre Treton … Lebrac

Michel Isella … ‘Aztec’

Martin Lartigue … ‘Petit’ Gibus

Francois Lartigue … ‘Grand’ Gibus

Marie-Catherine Faburel … Marie-Tintin

Jean-Paul Queret … Bacaille

Daniel Janneau … ‘La Crique’

Christophe Bourseiller … Gaston

Jacques Dufilho … ο πατέρας του Aztec

Yvette Etievant … η μητέρα του Lebrac

Michel Galabru … ο πατέρας του Bacaille

Michele Meritz … η μητέρα του Aztec

Jean Richard … ο πατέρας του Lebrac

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Yves Robert, Francois Boyer

Παραγωγή: Leon Carre, Daniele Delorme, Yves Robert

Μουσική: Jose Berghmans

Φωτογραφία: Andre Bac

Μοντάζ: Marie-Josephe Yoyotte

Σκηνικά: Pierre-Louis Thevenet

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: La Guerre des Boutons
• Ελληνικός Τίτλος: Ο Πόλεμος των Κουμπιών
• Διεθνής Τίτλος: War of the Buttons

Άμεσοι Σύνδεσμοι

• Ο Πόλεμος των Κουμπιών (1994)
• Ο Πόλεμος των Κουμπιών (2011)
• Ο Πόλεμος των Κουμπιών (2011)

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: La Guerre des Boutons του Louis Pergaud.

Παραλειπόμενα

• Δεύτερη διασκευή του κλασικού αντιπολεμικού βιβλίου του 2012 (τρία μόλις χρόνια πριν σκοτωθεί ο Louis Pergaud πολεμώντας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), μετά από αυτήν του 1936 από τον Jacques Daroy (είχε κάνει μια σχετική επιτυχία). Αυτή όμως έμελλε να το καθιερώσει και κινηματογραφικά. Ακολούθησαν ακόμα τρεις: η μία στη Βρετανία το 1994 και ακόμα δύο γαλλικές μέσα στο ίδιο έτος (2011).
• Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, κάτι που ακολούθησε και η ταινία του 1936. Ο Yves Robert όμως πήρε αρκετές ελευθερίες σε σχέση το πρωτόλειο υλικό (προσαρμόζοντας και δικές του εμπειρίες από παιδί), και μεταξύ αυτών ήταν η μεταφορά της δράσης στη δεκαετία του 1950.
• Όταν ο Yves Robert παρουσίασε το σχέδιο του σε κάποιους παραγωγούς, όλοι έμειναν αμήχανοι τόσο λόγω της σύνοψης όσο και το ότι δεν προβλέπονταν να πρωταγωνιστούν διάσημοι ηθοποιοί. Αυτό ανάγκασε τον σκηνοθέτη στην ίδρυση της ανεξάρτητης εταιρίας παραγωγής La Gueville, από το όνομα ενός μικρού ποταμού κοντά στο σημείο που έμενε ο σκηνοθέτης με την οικογένεια του.
• Κάνοντας περιοδεία σε σχολικές κατασκηνώσεις, ο Robert φωτογράφησε περίπου χίλια παιδιά, από τα οποία επέλεξε κάπου 100 για τους ρόλους. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και δύο εγγόνια του διάσημου ζωγράφου Jacques-Henri Lartigue, που πήραν κεντρικούς ρόλους. Χωρίς να υπάρχει όμως κάποια αιτιολογία πάνω σε αυτό, κανένα από τα ονόματα των παιδιών αυτών δεν βρίσκεται στους τίτλους (με τον μικρό Martin Lartigue να ανακηρύσσεται αυτόματα από το κοινό ως κινηματογραφικός αστέρας).
• Όταν ολοκληρώθηκε η ταινία, ο δημιουργός της άρχισε να αναζητά διανομή, με όλες τις πόρτες να εμμένουν ερμητικά κλειστές. Αυτό τον έκανε να στραφεί στις ΗΠΑ, με τη Warner να χρηματοδοτεί την παραγωγή, και να της χαρίζει παγκόσμια προβολή και αποδοχή.
• Η Warner δεν είχε καμία πρόσβαση στις γαλλικές αίθουσες, με τον Robert να πετυχαίνει μόνος του να κάνει πρεμιέρα σε τρεις μόνο παριζιάνικες αίθουσες. Από στόμα σε στόμα, ήδη τη δεύτερη βδομάδα οι αίθουσες ήταν γεμάτες, και ολοένα και περισσότεροι κινηματογράφοι ζητούσαν την ταινία. Ειδικά μετά την εμφάνιση μιας σειράς αφισών του Raymond Savignac, το φιλμ ανάχθηκε σε φαινόμενο, κόβοντας συνολικά 9 εκατομμύρια εισιτήρια (ήταν η πιο εμπορική γαλλική ταινία της χρονιάς). Μέχρι και το 2020, η ταινία βρίσκονταν στην 33η θέση των εμπορικότερων εγχώριων ταινιών στη Γαλλία όλων των εποχών, ενώ όταν είχε κυκλοφορήσει βρέθηκε στην τρίτη.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Το τραγούδι που ερμηνεύουν τα παιδιά είναι το Le Chant du Depart, γραμμένο από τον Francis Lemarque. Δικό του είναι και το ομότιτλο “εμβατήριο” με τον Martin Lartigue.