Το Μπλε Δωμάτιο
- La Chambre Bleue
- The Blue Room
- 2014
- Γαλλία
- Γαλλικά
- Αισθηματική, Αστυνομική, Ερωτική, Θρίλερ, Μυστηρίου, Νουάρ
- 16 Ιουλίου 2015
Ο Ζουλιέν και η Εστέρ συναντιούνται κρυφά στο μπλε δωμάτιο ενός ξενοδοχείου και κάνουν έρωτα. Αυτό έχει συμβεί οχτώ φορές τους τελευταίους έντεκα μήνες. Την τελευταία φορά, μια συνηθισμένη κουβέντα μεταξύ εραστών ακολούθησε τον έρωτα τους. Τουλάχιστον, έτσι πιστεύει ο Ζουλιέν, αφού για την Εστέρ σήμαινε κάτι το διαφορετικό.
Σκηνοθεσία:
Mathieu Amalric
Κύριοι Ρόλοι:
Mathieu Amalric … Julien Gahyde
Lea Drucker … Delphine Gahyde
Stephanie Cleau … Esther Despierre
Laurent Poitrenaux … δικαστής Diem
Serge Bozon … ο αστυνομικός
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Stephanie Cleau, Mathieu Amalric
Παραγωγή: Paulo Branco
Μουσική: Gregoire Hetzel
Φωτογραφία: Christophe Beaucarne
Μοντάζ: Francois Gedigier
Σκηνικά: Christophe Offret
Κοστούμια: Dorothee Guiraud, Monica Neumaier
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: La Chambre Bleue
- Ελληνικός Τίτλος: Το Μπλε Δωμάτιο
- Διεθνής Τίτλος: The Blue Room
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Blue Room του Georges Simenon.
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
- Υποψήφιο για σενάριο στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Το βιβλίο του Georges Simenon από το 1964 είχε ήδη διασκευαστεί κινηματογραφικά το 2002 στο Μεξικό. Ο τίτλος ήταν La Habitacion Azul και σκηνοθέτης ο Walter Doehner.
- Ο Mathieu Amalric εργάζονταν πάνω σε μια πολύ φιλόδοξη διασκευή έργου του Stendhal, που όμως αποδείχτηκε υπερβολικά δαπανηρή για να πραγματοποιηθεί. Στράφηκε έτσι σε ένα αγαπημένο του μυθιστόρημα, αλλάζοντας τη δράση από τη δεκαετία του 1960 στο σήμερα, για λόγους μπάτζετ, πετυχαίνοντας να το ξεκινήσει με πενιχρά μέσα και ένα συνεργείο περίπου 15 ατόμων, που αρχικά συμμετείχαν εθελοντικά. Ευτυχώς για την ταινία βρέθηκε γρήγορα χρηματοδότηση από δύο φορείς, και επεκτάθηκαν τα γυρίσματα σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 6/3/2015
Ο Mathieu Amalric, μετά το Tournee, την πρώτη επιτυχημένη σκηνοθετική του απόπειρα, που εντυπωσίασε στις Κάννες, επιστρέφει και πάλι με τριπλό ρόλο, αυτό του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και πρωταγωνιστή, μεταφέροντας αυτή τη φορά στη μεγάλη οθόνη το επιτυχημένο μυθιστόρημα του Ζορζ Σιμενόν, γραμμένο το 1963. Μία ερωτική ιστορία, η οποία περιγράφει το παράνομο πάθος δύο ανθρώπων που καταλήγει σε φονικό.
Από το “Μπλε Δωμάτιο” μπορεί να λείπει η ένταση και ο ενθουσιασμός του Tournee όμως ο ερωτισμός περισσεύει. Πως θα μπορούσε όμως να είναι αλλιώς, αφού η κινητήριος δύναμη αυτής της ιστορίας είναι το πάθος και μόνο αυτό. Είναι το στοιχείο που καθορίζει πράξεις, συναισθήματα και ζωές. Η αφηγηματική τεχνική του Amalric λειτουργεί στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και η σεναριακή και σκηνοθετική οπτική του φανερώνουν την ιμπρεσιονιστική διάσταση που θέλει να δώσει ο δημιουργός στο έργο του, δομώντας το εξολοκλήρου στις εναλλασσόμενες και φευγαλέες εντυπώσεις που προκαλεί στο μάτι η σεναριακή αβεβαιότητα, η σκηνοθετική εναλλαγή ανάμεσα στην αμεσότητα και την αποστασιοποίηση και η ποικιλομορφία συναισθημάτων. Ο σκηνοθέτης απεικονίζει τον Julien ως ένα καφκικό ον, του οποίου η ενοχή ή όχι κρύβεται στις ερωτήσεις του ανακριτή και ο οποίος κινείται μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, ανάμεσα στη νοσταλγία, τη μνήμη και τη λήθη, για να προκαλέσει το θεατή και να αλλάζει συνεχώς την αντίληψη του για τα πεπραγμένα.
Εκεί που λανθάνει ωστόσο ο Amalric είναι στην απόφαση του να τοποθετήσει μία ιστορία (μελο)δράματος των `60 στο σήμερα. Οι ήρωες, όσο σύγχρονοι και αν είναι, δεν θα μπορέσουν ποτέ να δικαιολογήσουν απόλυτα το πάθος ανάμεσά τους, που μόνο στις αθώες, ενοχικές, ερωτικές εποχές εκείνων των χρόνων χωράει. Όπως θα χωρούσαν και οι πράξεις όλων των ηρώων -άνισα δομημένοι εν προκειμένω- που μπαίνουν ανάμεσα στο παράνομο ερωτικό ζευγάρι. Το σεναριακό πνεύμα και κατά επέκταση η ίδια η ιστορία, φαντάζει ξεπερασμένη και παλιακή, όμως με τις επεμβάσεις του Amalric μπορούν εύκολα να προσπεραστούν και τελικά η ταινία να αφήσει μεν την αίσθηση μιας απλοϊκής και ολίγον κλισέ τραγικής ερωτικής ιστορίας αλλά που στην κινηματογραφική της απόδοση αποπνέει ζωντάνια και νεωτερισμό, με τα τελευταία να ανάγονται σε αρκετά σημαντικούς λόγους για να τη δει κανείς. Με έναν ερωτισμό στις λογικές του διαστάσεις, μια στοχευμένη κινηματογραφική φιλοσοφία και με τη λογοτεχνική αύρα να είναι αισθητή σε κάθε πλάνο. Με αυτή την ταινία ο Amalric αποδεικνύει πως πέρα από καλός ηθοποιός είναι και ένας ενδιαφέρον, μα κυρίως επίκαιρος κινηματογραφιστής με έντονη καλλιτεχνική διορατικότητα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
