Αντρέι Ταρκόφκσι. Σινεμά σαν Προσευχή
- Andrey Tarkovsky. A Cinema Prayer
- Andrej Tarkovskij. Il Cinema come Preghiera
- 2019
- Ιταλία, Ρωσία, Σουηδία
- Ρωσικά
- Βιογραφία, Ντοκιμαντέρ
- 08 Οκτωβρίου 2020
Το φιλμ καταγράφει τη ζωή και το έργο του εικονικού ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι (1932-1986). Δημιουργημένο από τον γιο του, αφήνει τον ίδιο τον πατέρα του να αφηγηθεί την ιστορία του, να μοιραστεί τις μνήμες του, αλλά και να εκφράσει τις απόψεις του πάνω στην τέχνη, την αντανάκλαση που είχε το έργο πάνω στο πεπρωμένο νεότερων δημιουργών, αλλά και την έννοια της ύπαρξης. Με χρήση σπάνιου αρχειακού υλικού, οπτικού και ηχητικού, ο θεατής αφήνεται να καταδυθεί στον μυστηριώδη κόσμο και τις κινηματογραφικές εικόνες του ποιητή της έβδομης τέχνης.
Σκηνοθεσία:
Andrey A. Tarkovskiy
Κύριοι Ρόλοι:
Andrey Tarkovsky … ο ίδιος (αρχείο)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andrey A. Tarkovskiy
Παραγωγή: Dimitri Klepatski, Peter Kropenin, Paolo Maria Spina, Andrey A. Tarkovskiy
Φωτογραφία: Aleksey Naydenov
Μοντάζ: Michal Leszczylowski, Andrey A. Tarkovskiy
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Andrey Tarkovsky. A Cinema Prayer
- Ελληνικός Τίτλος: Αντρέι Ταρκόφκσι. Σινεμά σαν Προσευχή
- Εναλλακτικός Τίτλος: Andrej Tarkovskij. Il Cinema come Preghiera
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ελεγεία της Μόσχας (1987)
Παραλειπόμενα
- Πρώτη σκηνοθετική δουλειά για τον γιο του Andrey Tarkovsky, Andrey A. Tarkovskiy. Πριν από πάνω από 20 έτη, είχε συμμετοχή ως μοντέρ σε τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ για τον πατέρα του.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/10/2020
Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε ολοκληρώνοντας το Σινεμά σαν Προσευχή, είναι το πόσο δυνατοί είναι οι πνευματικοί δεσμοί της οικογένειας των Tarkovsky. Και το πήγα αρκετά πίσω, ξεκινώντας με τον Aleksandr Tarkovsky, επαναστάτη κι ερασιτέχνη ηθοποιό, για να πάμε από τον Arseny Tarkovsky τον σπουδαίο ποιητή στον Andrei Tarkovsky και τώρα στον Andrey A. Tarkovskiy που σκηνοθετεί την εν λόγω δουλειά.
Το φιλμ δεν είναι η βιογραφία που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, ούτε λειτουργεί όπως πολλά ντοκιμαντέρ επί της μικρής οθόνης. Είναι ένα βήμα-βήμα οδοιπορικό μέσα στις εικόνες και τις πεποιθήσεις του ανθρώπου που έθεσε τα όρια του ποιητικού κινηματογράφου, με οδηγό το φάντασμα… του «Άμλετ». Ο γιος Tarkovsky πρέπει να μελέτησε πολλά χρόνια πάνω στη δομή που παραδίδει, γιατί εμπεριέχει μια έννοια αυτόνομης σινεφιλικής δημιουργίας, ακόμα κι αν είναι περισσότερο ένα ψηφιδωτό έτοιμων εικόνων και λέξεων. Υπερβατικός όπως και ο πατέρας του, επιλέγει να συμμαζέψει εκείνα τα κομμάτια που απαρτίζουν το «είναι» του καλλιτέχνη, παράλληλα με τη νοσταλγική παράθεση των εικόνων που σημάδεψαν εκείνον και όλους όσους είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε τα έργα του.
Δεν είναι ένα κλασικού τύπου ταξίδι μνήμης, όμως. Κι αυτό επειδή αυτή τη φορά ο ρώσος ποιητής είναι στο πλάι μας, και συμπληρώνει τις σκέψεις μας πάνω σε όσα είδαμε, ή νομίζαμε σε κάποιες των περιπτώσεων ότι είδαμε. Σαν να έρχεται από τον άλλο κόσμο για να ταξινομήσει ορθά τις εμπειρίες μας, και να τις συμπληρώσει με μικρούς στοίχους που δένουν τον συλλογισμό μας.
Να είμαι ειλικρινής; Δεν τυχαίνει να συμφωνώ στο απόλυτο με όσα άφησε παρακαταθήκη στο σκεπτικιστικό μου φάσμα ο Tarkovsky, ούτε είχα αντίθετη άποψη όταν αναγνώριζα ως αριστουργήματα, μικρά ή μεγάλα, όλα τα έργα του. Αλλά αυτό που επικυρώνεται και σε αυτή τη θέαση, είναι ότι οι «διαφωνίες» είναι τόσο λυτρωτικές, που αν δεν μπεις στον συγκεκριμένο διάλογο έχεις χάσει σημαντικό κομμάτι του ανθρώπινου πνεύματος.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
