Μια σειρά γεγονότων θα αλλάξει δραστικά τις ζωές των κατοίκων τριών ορόφων μιας πολυκατοικίας στη Ρώμη, αποκαλύπτοντας τις δυσκολίες τού να είναι κάποιος γονιός και φίλος με τους γείτονες του, σε έναν κόσμο όπου ο φόβος και η μνησικακία εξουσιάζουν τη συμβίωση όλων μας. Κι ενώ οι άντρες είναι αιχμάλωτοι της ισχυρογνωμοσύνης τους, οι γυναίκες, η κάθε μία με ξεχωριστό τρόπο, προσπαθούν να διορθώσουν αυτές τις κατακερματισμένες ζωές, ώστε να βγει στην επιφάνεια η αγάπη που πίστευαν πλέον ότι είχε χαθεί για πάντα.
Σκηνοθεσία:
Nanni Moretti
Κύριοι Ρόλοι:
Margherita Buy … Dora
Nanni Moretti … Vittorio
Alessandro Sperduti … Andrea
Riccardo Scamarcio … Lucio
Elena Lietti … Sara
Alba Rohrwacher … Monica
Adriano Giannini … Giorgio
Denise Tantucci … Charlotte
Anna Bonaiuto … Giovanna
Paolo Graziosi … Renato
Stefano Dionisi … Roberto
Tommaso Ragno … Luigi
Teco Celio … Saverio
Francesco Acquaroli … ψυχίατρος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Nanni Moretti, Federica Pontremoli, Valia Santella
Παραγωγή: Nanni Moretti, Domenico Procacci
Μουσική: Franco Piersanti
Φωτογραφία: Michele D’Attanasio
Μοντάζ: Clelio Benevento
Σκηνικά: Paola Bizzarri
Κοστούμια: Valentina Taviani
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Tre Piani
- Ελληνικός Τίτλος: Τα Τρία Πατώματα
- Διεθνής Τίτλος: Three Floors
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Shalosh Qomot του Eshkol Nevo.
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
- Υποψήφιο για σενάριο στα David di Donatello.
Παραλειπόμενα
- Αυτή είναι η πρώτη φορά στη μακρά του καριέρα που ο Nanni Moretti δεν δουλεύει πάνω σε ένα αυθεντικό σενάριο.
- Αρχικά ήταν να τιτλοφορηθεί La Nostra Strada (“ο δρόμος μας”).
- Χωρίς να αποσπάσει τις υψηλότερες των κριτικών ή κάποιο βραβείο, την πρεμιέρα στις Κάνες ακολούθησε 11λεπτο χειροκρότημα.
Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης
Έκδοση Κειμένου: 29/6/2022
Η ιστορία τριών οικονομικά ευκατάστατων οικογενειών που ζουν σε τρία διαμερίσματα στην ίδια πολυκατοικία, και οι ζωές τους περιπλέκονται με ιδιαίτερο τρόπο.
Ο Νάνι Μορέτι επέστρεψε στις μεγάλου μήκους ταινίες μετά το «Η Μητέρα μου» το 2015 με ένα ακόμη δράμα που επιχειρεί να εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων. Τα καταφέρνει όμως;
Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο «Τα Τρία Πάνω Δωμάτια» του ισραηλινού Εσκόλ Νέβο. Η κάθε μία οικογένεια βιώνει ένα δράμα μέσα από το οποίο βλέπουμε σύγκρουση χαρακτήρων, μυστήριο, ανατροπές και έντονες συναισθηματικά σκηνές. Η μία ιστορία αφορά τον Λούτσιο και τη Σάρα, ένα ζευγάρι που έχει μια μικρή κόρη και λόγω των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων χρειάζονται μια μπέιμπι-σίτερ. Έτσι, αφήνουν την κόρη τους με το ηλικιωμένο ζευγάρι που μένει δίπλα τους, την Τζιοβάνα και τον Ρενάτο. Ωστόσο, ο Λούτσιο υποπτεύεται ότι ο Ρενάτο, ο οποίος έχει άνοια, κακοποιεί την κόρη του, και προσπαθεί με όποιον τρόπο μπορεί να ανακαλύψει αν αυτό αληθεύει.
Στην άλλη ιστορία πρωταγωνιστεί ο δικαστής Βιτόριο, που τον υποδύεται ο ίδιος ο Μορέτι, που αρνείται πεισματικά να βοηθήσει τον γιο του, Αντρέα, ο οποίος σκότωσε μια γυναίκα οδηγώντας μεθυσμένος. Η στάση του αυτή τον κάνει να έρθει σε σύγκρουση με τη γυναίκα του, Ντόρα, που θέλει να επιτύχει μια πολύ πιο ελαφριά ποινή για τον γιο της. Στην τρίτη ιστορία παρακολουθούμε τη Μόνικα, η οποία είναι ετοιμόγεννη, χωρίς την παρουσία του άντρα της, και θα αναγκαστεί να γεννήσει μόνη της. Μετά τη γέννα φαίνεται να έρχεται αντιμέτωπη με την επιλόχειο κατάθλιψη και τη μοναξιά της.
Ο Μορέτι επιλέγει έναν σχετικά ισορροπημένο ρυθμό, άλλες φορές αργό, άλλες φορές πιο γρήγορο, ανάλογα με τη βαρύτητα που έχουν οι σκηνές, ενώ η χρωματική παλέτα των σκηνών είναι αρκετά γκριζαρισμένη και ψυχρή ώστε να ταιριάξει με το μελοδραματικό ύφος της ταινίας. Εν μέρει, το έντονα μελοδραματικό ύφος είναι κι αυτό που κάνει την ταινία να «αστοχήσει» συγκριτικά με άλλες παρόμοιες δουλειές του Μορέτι, καθώς δίνεται μεγάλη βάση στις ανατροπές και στις σεναριακές υπερβολές που θα προκαλέσουν έκπληξη και θα εκμαιεύσουν συναισθήματα, χωρίς να δίνει ανάλογο βάρος στην ανάλυση των χαρακτήρων και της ψυχοσύνθεσης τους.
Το στοίχημα που κερδίζει ο Μορέτι είναι κυρίως το ερμηνευτικό, με όλους τους ηθοποιούς και τον ίδιο να ερμηνεύουν ταιριαστά με την ένταση που απαιτούν οι σκηνές. Από όλους ξεχωρίζει η Άλμπα Ρορβάκερ, που υποδύεται τη Μόνικα όπου η ιστορία της είναι και η μόνη στην οποία ο Μορέτι προσπαθεί να αποδώσει οπτικά την ψυχοσύνθεση ενός χαρακτήρα.
Γενικά, τα «Τρία Πατώματα» είναι ένα μελόδραμα που πατάει πάνω στις ανατροπές σε κάθε στόρι και στα συναισθήματα που προκαλούν οι σκηνές έντασης που περιλαμβάνει. Όμως, χωρίς να δίνεται βάση στην ανάλυση των χαρακτήρων, η προσπάθεια γρήγορα αρχίζει να γέρνει από το δράμα στη σαπουνόπερα. Σίγουρα η ταινία έχει έντονες και δυνατές, όπως λέμε, σκηνές, αρκετές να κρατήσουν τον θεατή, και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί «φθηνή» προσπάθεια, όμως παράλληλα αποτυγχάνει να εμβαθύνει, πράγμα που θα ήταν αρκετά σημαντικό σε ορισμένες από τις ιστορίες, στις οποίες δεν εξυπηρετούν οι κάπως υπερβολικές και κλισέ αναπαραστάσεις χαρακτήρων που χρησιμοποιεί.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
οι τρεις ύπνοι