Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/7/2021

Ταινία με την ταινία, ο Πάνος Κούτρας προσάρμοζε αυτό το ανεξέλεγκτο «weird» που είχε μέσα του, αποκαλύπτοντας μια δημιουργική δύναμη που σε αυτή την πρωτόλεια δουλειά του είναι μάλλον θαμμένη βαθιά. Φυσικά και ήταν μεγάλος πειρασμός να κάνεις cult σινεμά εν έτει 1999, όπου η ελληνική φιλμογραφία μόλις συνέρχονταν από μια περίεργη φάση της, αλλά αν συγκρίνουμε το δικό μας αυτό b-movie με τα αντίστοιχα αμερικανικά των 1950, λογικά θα τρομάξουμε.

Για την ακρίβεια ούτε «b» έχουμε, αλλά κάτι προς το απώτερο «z». Η θέα του τεράστιου μουσακά παράγει έναν χαβαλέ, αλλά πολύ γρήγορα η εκμετάλλευση της γίνεται μονότονη και υπό τη συνοδεία του ίδιου -εξίσου «z»- μουσικού μοτίβου του Κωνσταντίνου Βήτα. Και το μυαλό μας καίγεται όχι από την εικόνα ενός μουσακά που κόβει βόλτες, αλλά από την παντελή έλλειψη λογικής επί όσων θα συνέβαιναν στην πραγματικότητα σε μια αντίστοιχη περίπτωση. Κάτι που ούτε η ασύδοτα χιουμοριστική λογική του φιλμ δικαιολογεί, μια και ο Κούτρας έχει τις κοινωνικές-κινηματογραφικές αδυναμίες του, και δεν αφήνεται ποτέ στην απόλυτη αναρχία. Απλά, αυτά τα μέσα είχε, με αυτά δούλεψε…

Μέσα σε ένα σενάριο που φανερώνει σύγχυση και ανακάτεμα στοιχείων που δεν δένουν ποτέ μεταξύ τους, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να κάνει παρωδιακό kaiju παλιών καιρών, σάτιρα επί των ελληνικών πεπραγμένων, και κοινωνικό σχόλιο για την LGBT κοινότητα. Ως προς το πρώτο χάνεται μέσα στο επαναλαμβανόμενο ανέκδοτο του, ως το προς το δεύτερο είναι πολύ κραυγαλέος για να ενοχλήσει τους «απάνω» (αλλού εύστοχος, αλλού τετριμμένος, και αλλού… για αλλού), ενώ επί του τρίτου χάνει το χιούμορ του και κάνει «ταινία μέσα σε ταινία».

Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο κρύβονται μερικά διαμαντάκια γέλιου, έστω και διάσπαρτα επί της ταινίας, που όμως ανανεώνουν το ενδιαφέρον του θεατή που αγαπάει τις cult θεάσεις. Κι αυτό το ανακάτεμα Almodovar-John Waters έχει τη χάρη του, αν και με τη σκηνή του φινάλε σε πιάνουν κάποιες υπαρξιακές αναζητήσεις του στιλ «τι βλέπω τόση ώρα»! Για να μη συζητήσουμε για τα εξωγήινα μοντέλα, που οι πιο παλιοί θα αναζητήσουν τις ομοιότητες με κάποιες «3d τσόντες» που έπαιζε στις αρχές του το Star…

Διασκεδαστικό αλλά μέσα σε όρια, κινηματογραφικά παράδοξο αλλά μόνο μέσα στα στενά ελληνικά πλαίσια, και άδοξα παραδομένο σε ένα σενάριο που θέλει να χωρέσει πολλά που όμως δεν έδεσαν ποτέ μεταξύ τους. Η δημιουργική σύγχυση είναι η φράση κλειδί για μια σύντομη κριτική επί της συγκεκριμένης ταινίας, αλλά από την άλλη είναι κρίμα να την κρίνουμε ολοκληρωμένα ως δημιουργία, αντί μιας σφαλιάρας επί ενός εθνικού κινηματογράφου που έπρεπε κάπως να ξεβαλτώσει σε πολλαπλά του επίπεδα.

Βαθμολογία: