Ο Παρτιζάνος

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Partisan

Ελληνικός Τίτλος: Ο Παρτιζάνος

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για μουσική, σκηνικά, κοστούμια και ήχο στα εθνικά βραβεία της Αυστραλίας.
• Βραβείο φωτογραφίας για το παγκόσμιο τμήμα του φεστιβάλ Sundance.

Παραλειπόμενα

• Ντεμπούτο για τον Ariel Kleiman, που έγραψε το σενάριο μαζί με τη φιλενάδα του, Sarah Cyngler.
• Αρχικά ήταν να πρωταγωνιστεί ο Oscar Isaac.
• Οι εσωτερικές σκηνές είναι γυρισμένες στην Αυστραλία, αλλά τα εξωτερικά γυρίσματα έγιναν στη Γεωργία.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 6/8/2015

Ο Γκρέγκορι έχει μαζέψει πολλές γυναίκες μαζί με τα παιδιά τους σε ένα απομονωμένο καταφύγιο, τα οποία διαπαιδαγωγεί αποκλεισμένα από τον υπόλοιπο κόσμο, αυστηρά με τον δικό του τρόπο, και με βασικότερο κανόνα ότι κανείς δεν παραβιάζει τις εντολές του. Στον δικό του γιο, Αλεξάντερ, αναθέτει εκτελέσεις ανθρώπων. Εκείνος όμως, σταδιακά συνειδητοποιεί τι συμβαίνει και αρχίζει να αντιδράει.

Η ταινία του Άριελ Κλέιμαν είναι μια ιδιαίτερη ιστορία ενηλικίωσης. Η ιδέα του αποκλεισμού από τον κόσμο και της προσωπικής διαπαιδαγώγησης μου έφερε αρκετές φορές στο μυαλό το Miss Violence και τον Κυνόδοντα, μιας που η θεματική είναι πολύ κοντά. Με μια σκηνοθεσία που παραπέμπει σε μυστήριο και αναδεικνύει εξαρχής μια υποβόσκουσα δύναμη που δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί, ο Παρτιζάνος έχει την αμέριστη προσοχή μας, και γίνεται, το λιγότερο, πολύ ενδιαφέρον.

Ο πατρικός χαρακτήρας που ενσαρκώνει ο εξαιρετικός Βενσάν Κασέλ είναι σκληρός και αμείλικτος, διαθέτει όλα τα στοιχεία ενός αντιήρωα, τα οποία ο Κλέιμαν φροντίζει να μην αναδείξει ξεκάθαρα από την αρχή. Όμορφα χτισμένη είναι και η σχέση του με τον γιο του, ο οποίος έχει εξίσου πρωταγωνιστική εστίαση, με αποτέλεσμα εντέλει να καταλήγει ένας αγώνας επικυριαρχίας μεταξύ των δύο, ενώ η μητέρα πάντα διατηρεί παθητική στάση.

Η πρώτη δολοφονία που βλέπουμε να διαπράττει ο Αλεξάντερ είναι σύντομη και κοφτή, ώστε να το αισθάνεται σαν την εκτέλεση ενός απλού καθήκοντος. Στη δεύτερη τον βλέπουμε να μένει και να παρακολουθεί, ενώ ένας ποταμός αίματος σχηματίζεται γύρω από το θύμα του. Στρέφεται, λοιπόν, εναντίον του Γκρέγκορι, παίρνοντας την ευθύνη του νεογέννητου αδερφού του στα χέρια του. Ενστικτωδώς συνειδητοποιεί ότι κάνει κακό και τώρα θέλει να το διορθώσει.

Δυστυχώς, παρά τα θετικά της στοιχεία, η ταινία υπολείπεται σε δυναμική, δεν διαθέτει κάτι που θα την απογείωνε και θα την κρατούσε ζωντανή στον θεατή, με αποτέλεσμα σαν θέαση να αποτελεί μια πρόσκαιρη εμπειρία που σύντομα σβήνει. Όλο αυτό το πέπλο μυστηρίου παραμένει στάσιμο και άλυτο, χωρίς να οδηγεί την ιστορία σε καμία από τις κατευθύνσεις που θα μπορούσε να πάει. Είναι δηλαδή, μια σεναριακή δυσκαμψία που δεν επιτρέπει στο έργο αυτό να πάρει συγκεκριμένο δρόμο. Ως ιστορία ενηλικίωσης λειτουργεί, με ένα τέλος που κυμαίνεται με ακρίβεια σε αυτή την κατεύθυνση. Είναι όμως, μια απλοϊκή κατάληξη, δεδομένης της υποφαινόμενης αίσθησης πολυπλοκότητας που καλλιεργείται από την αρχή.

Βαθμολογία: