Ηρωικά Χαμένοι
- La Odisea de los Giles
- Heroic Losers
- 2019
- Αργεντινή
- Ισπανικά
- Αστυνομική, Δραμεντί, Πολιτική, Σάτιρα
- 06 Αυγούστου 2020
Αύγουστος του 2001, στην Αλσίνα, μια μικρή, σχεδόν έρημη πόλη ανατολικά της Αργεντινής. Ο Φερμίν, πρώην ποδοσφαιριστής, και η γυναίκα του, Λίντια, αποφασίζουν να ιδρύσουν έναν αγροτικό συνεταιρισμό για να φέρουν πίσω στη πατρίδα τους ζωή και χρήματα. Μαζί τους ένας ηλικιωμένος αναρχικός και ασπαστής των θεωριών του Μπακούνιν, ένας σταθμάρχης τρένων, ένας ειδικός στα εκρηκτικά, ένας επιχειρηματίας, δυο αδέρφια, φίλοι του ζευγαριού και ένας αφελής μα αξιαγάπητος Χοσέ που θα συμπληρώσουν την ομάδα, η οποία θα συγκεντρώσει κοντά στα 160 χιλιάδες δολάρια. Μετά όμως από μια πονηρή κίνηση ενός τραπεζίτη, τα χρήματά τους θα δεσμευτούν όταν τον Δεκέμβριο του 2001 η κυβέρνηση της Αργεντινής θα εφαρμόσει ένα αυστηρό οικονομικό μέτρο, που θα μείνει στην ιστορία ως Κοραλίτο. Μετά από μια σειρά προδοσιών και νέων σχεδίων, το όνειρο μένει εκεί. Πόσο μακριά είναι όμως;
Σκηνοθεσία:
Sebastian Borensztein
Κύριοι Ρόλοι:
Ricardo Darin … Fermin Perlassi
Luis Brandoni … Antonio Fontana
Chino Darin … Rodrigo Perlassi
Veronica Llinas … Lidia Perlassi
Daniel Araoz … Rolo Belaunde
Carlos Belloso … Atanasio Medina
Rita Cortese … Carmen Largio
Andres Parra … Fortunato Manzi
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Sebastian Borensztein, Eduardo Sacheri
Παραγωγή: Fernando Bovaira, Leticia Cristi, Chino Darin, Ricardo Darin, Simon de Santiago, Axel Kuschevatzky, Matias Mosteirin, Federico Posternak, Hugo Sigman
Μουσική: Federico Jusid
Φωτογραφία: Rodrigo Pulpeiro
Μοντάζ: Alejandro Carrillo Penovi
Σκηνικά: Daniel Gimelberg
Κοστούμια: Julio Suarez
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: La Odisea de los Giles
- Ελληνικός Τίτλος: Ηρωικά Χαμένοι
- Διεθνής Τίτλος: Heroic Losers
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: La Noche de la Usina του Eduardo Sacheri.
Κύριες Διακρίσεις
- Καλύτερη ιβηρο-αμερικανική ταινία στα Goya.
- Επίσημη πρόταση της Αργεντινής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Παρότι ο Chino Darin είναι στη δουλειά από το 2011, αυτή είναι η πρώτη κινηματογραφική του συνεργασία με τον πατέρα του, Ricardo Darin.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/8/2020
Πέρα από όλα τα υπόλοιπα, από το πρώτο έως το τελευταίο της λεπτό η ταινία του Borensztein σού βγάζει μια έντονη συμπάθεια. Συμπάθεια επί των ηρώων της και των σκοπών τους, που συγγενεύουν άμεσα με αντίστοιχους του Ken Loach, από όπου και η ταινία πρέπει να δανείστηκε τον κεντρικό χαρακτήρα της. Υπάρχει όμως και βαθιά διαφορά ουσίας ανάμεσα στους δύο δημιουργούς.
Αυτό που διαφοροποιεί αισθητά μια δραμεντί του Loach με τη συγκεκριμένη ταινία, έγκειται στην αίσθηση του χιούμορ. Πριν από όλα βέβαια πρέπει να επισημάνουμε ότι πολύ κακώς προωθείται η ταινία ως κωμωδία, αφού αν πάτε με αυτό κατά νου, θα γνωρίστε την απογοήτευση από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Αυτό που υπάρχει ολούθε είναι οι απλόχερες ευκαιρίες για χιούμορ. Μονάχα που ο Borensztein τις αποφεύγει σαν «διάβολος το λιβάνι», και δυστυχώς χωρίς εμφανή αιτία. Χάνει έτσι την επαφή με κάτι που δημιουργικά θα ήταν πιο ολοκληρωμένο, πιο ουσιαστικό, χωρίς ποτέ να χρειάζεται να διακινδυνεύσει τον προλεταριακό χαρακτήρα του φιλμ.
Φυσικά τον αργεντίνο σκηνοθέτη δεν τον μάθαμε σήμερα, αλλά εδώ μπορούσε θεματικά να ποντάρει περισσότερα κι από την πιο στρωτή του ως τώρα δουλειά, το Η Αγελάδα που Έπεσε από τον Ουρανό. Μοιάζει όμως να κρύβει μέσα του μια έντονη πίκρα για όσα έχουν προηγηθεί στη χώρα του, που δεν τον αφήνει να απελευθερώσει την έμφυτη τάση του για σάτιρα και χιούμορ. Έτσι, αγγίζει και πάλι πιο τρυφερά τις δραματικές πτυχές του στόρι, ενώ χάνει ακόμα και την επαφή με τη σάτιρα, αφού προσωποποιεί έντονα το θέμα του σε σχέση με τους χαρακτήρες, αφήνοντας την κοινωνικο-πολιτική κατάσταση απλά ως απανταχού μπαγκράουντ, που θα μπορούσε εντέλει να ήταν και διαφορετικό (ο άνθρωπος είναι εδώ που ελέγχεται ως καλή-κακή μονάδα, και όχι το καθεστώς ή μια κοινή νοοτροπία). Ως προς αυτό, θα μπορούσε να πάρει μαθήματα από τον Γκορίτσα του Βαλκανιζατέρ…
Έχουμε λοιπόν ταυτόχρονα μια heist-movie που παραπέμπει -χωρίς να το κρύβει- στις παραδοσιακές των 1960, και μια ρεαλιστική αποτύπωση ανθρώπων που έχουν να ξεπεράσουν ο καθένας διαφορετικά τη οικονομικό κραχ. Αλλά επί του πρώτου, τίποτα δεν φέρει μια μοναδικότητα σεναριακή, αφού είναι μια ιστορία δίχως υπερβάσεις και εκπλήξεις, που αβίαστα πιστεύεις ότι συνέβη πραγματικά, ενώ επί του δεύτερου, κανείς από τους τόσο συμπαθείς χαρακτήρες δεν πράττει και πάλι κάτι το διαφορετικό, κάτι που θα «γράψει ιστορία».
Εκ της κατασκευής του, λοιπόν, το φιλμ θα σου κερδίσει την προσοχή, αλλά δύσκολα θα αποτυπωθεί και στη μνήμη. Λείπει το λαϊκό χιούμορ, η σπιρτάδα, κι εντέλει το οτιδήποτε που θα το ξεχώριζε ως δημιουργία, και όχι απλή αναπαράσταση γεγονότων. Πνιγμένο στη θάλασσα των ανωτέρων του επιρροών, καταλήγει μια καλή παρέα για τον προλετάριο που θέλει κι αυτός -δικαίως- να μη λογίζεται ως μέσος λούμπεν ηλίθιος, αλλά ως ο τρελός που θα βρει την άκρη. Κι αυτό το τελευταίο υπάρχει έντονα εντός του φιλμ, και είναι ένα απόφθεγμα που ξέχωρα αξίζει να κρατήσεις.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
