Ο Τζον Μπάξτερ, η γυναίκα του, Λόρα, και τα δυο τους παιδιά ζουν μια ήρεμη ζωή σε μια έπαυλη έξω από το Λονδίνο. Όταν όμως χάνουν από πνιγμό το μικρό τους κοριτσάκι μπροστά στα μάτια τους, ο πόνος αλλάζει τα πάντα στη ζωή τους. Το ζευγάρι μετακομίζει προσωρινά στη Βενετία, όπου ο Τζον έχει αναλάβει το έργο της αναστήλωσης ενός ναού. Εκεί, μια τυχαία γνωριμία της Λόρα με δύο ηλικιωμένες αδερφές καθώς και μια σειρά από περίεργες συμπτώσεις, θα τους φέρουν σε επαφή με έναν εφιαλτικό κόσμο, πέρα από τα όρια της πραγματικότητας.

Σκηνοθεσία:

Nicolas Roeg

Κύριοι Ρόλοι:

Julie Christie … Laura Baxter

Donald Sutherland … John Baxter

Hilary Mason … Heather

Clelia Matania … Wendy

Massimo Serato … επίσκοπος Barbarrigo

Renato Scarpa … επιθεωρητής Longhi

Leopoldo Trieste … διευθυντής ξενοδοχείου

Sharon Williams … Christine Baxter

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Allan Scott, Chris Bryant

Παραγωγή: Peter Katz

Μουσική: Pino Donaggio

Φωτογραφία: Anthony B. Richmond

Μοντάζ: Graeme Clifford

Σκηνικά: Giovanni Soccol

Κοστούμια: Anna Maria Feo

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Don’t Look Now
  • Ελληνικός Τίτλος: Μετά τα Μεσάνυχτα

Σεναριακή Πηγή

  • Διήγημα: Don’t Look Now της Daphne Du Maurier.

Κύριες Διακρίσεις

  • Βραβείο Bafta φωτογραφίας. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Donald Sutherland), πρώτο γυναικείο ρόλο (Julie Christie), μοντάζ και ήχο.

Παραλειπόμενα

  • Το διήγημα της Daphne du Maurier ανήκει στη συλλογή Not After Midnight, and Other Stories του 1971. Παρότι αποτελείται από 5 διαφορετικές ιστορίες, η επιτυχία της ταινίας επέφερε την επανέκδοση ως Don’t Look Now, and Other Stories.
  • Το ζευγάρι των Natalie Wood, Robert Wagner είχε αρχικά προταθεί για τους δύο κεντρικούς ρόλους, αλλά ο Roeg ήθελε τις τελικές επιλογές από την πρώτη στιγμή.
  • Ο Sutherland συμφωνούσε να βρίσκεται στο καστ, αλλά πρότεινε αλλαγές στο σενάριο σχετικά με την παρουσίαση της μεταφυσικής μαντείας. Ο σκηνοθέτης δεν ήθελε ούτε να το συζητήσει, κι έβαλε τελεσίγραφο στον ηθοποιό.
  • Ο Roeg και η Christie, μετά από επιθυμία του πρώτου, συμμετείχαν σε σεάνς στο Λονδίνο πριν τα γυρίσματα.
  • Ο Renato Scarpa δεν μιλούσε ούτε λέξη στα αγγλικά, κι έτσι στην ουσία δεν καταλάβαινε τι έλεγαν οι γύρω του.
  • Παρά την επιτυχημένη προετοιμασία σε πισίνα, η μικρή Sharon Williams έκανε σαν υστερική στο γύρισμα της σκηνής του πνιγμού, και εντέλει χρησιμοποιήθηκαν τρία κοριτσάκια σε παρακείμενη δεξαμενή.
  • Μεγάλη εντύπωση έκανε στην εποχή της η ρεαλιστική σεξουαλική σκηνή. Είχε προκαλέσει ντόρο ακόμα και πριν κυκλοφορήσει η ταινία. Το BBC επέλεξε να την κόψει για την τηλεοπτική προβολή, προκαλώντας την αγανάκτηση θεατών.
  • Η ταινία πήγε αρκετά καλά στα ταμεία, αλλά χρειάστηκαν να περάσουν χρόνια για να αναγνωριστεί ως ένα από τα κλασικότερα βρετανικά θρίλερ.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ενώ ήταν ήδη πετυχημένος στην Ιταλία, ως συνθέτης και τραγουδιστής, ο Pino Donaggio δεν είχε συνθέσει ποτέ για τον κινηματογράφο. Η επιλογή του έγινε κάπως “μεταφυσικά”. Ο υπεύθυνος κάστινγκ Ugo Mariotti έτυχε να τον εντοπίσει σε κανάλι της Βενετίας, κάτι που το θεώρησε ως “σημάδι”. Η δουλειά του εντέλει βραβεύτηκε, ενώ ακολούθησε μακρά πορεία στη σύνθεση για το σινεμά, μεταξύ άλλων με τη χρόνια συνεργασία του με τον Brian De Palma.

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 24/6/2020

Ο Nicolas Roeg έπλασε, εν έτει 1973, μια ταινία αγνού τρόμου για όλες τις χίμαιρες που δεν σταματάμε -ποτέ- να κυνηγάμε, και για εκείνες τις ουτοπίες που -θα- μας ξεφεύγουν μέσα από χέρια, όνειρα και σώματα. Και απέδειξε ότι οι ταινίες τρόμου κι αν για λίγο ξαποσταίνουν, αρκεί μια μικρή αισθητική σινεφιλική επανάσταση για να τις ξυπνήσει.

Ο Roeg, λοιπόν, με όχημα την ιστορία ενός ζευγαριού σε πένθος για την αδικοχαμένη κόρη τους, μιλάει για βαθιές βουτιές σε επιβεβαιωμένα παρελθόντα και αβέβαια μέλλοντα. Όταν το ζευγάρι θα αποφασίσει να βρει το δικό του μέλλον κρυμμένο στα στενοσόκακα, τα κανάλια και την απόλυτη ομορφιά της Βενετίας, ο Roeg θα χαρίσει στην κινηματογραφική ιστορία μία από τις πλέον εικονικές ερωτικές σκηνές, αλλά κι ένα σύμπαν αθόρυβου πλην απόλυτα αισθητού τρόμου. Και με τα σκηνοθετικά του μέσα να βρίσκουν την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο υπερβατικό και τον ρεαλισμό, ανανεώνει απόλυτα ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος. Ενώ με ένα σενάριο που ποντάρει στα ερωτηματικά και -ποτέ- στις απαντήσεις, βρίσκει τη δική του ξεχωριστή και περίοπτη θέση σε σινεφιλικά μυαλά.

Το Μετά τα Μεσάνυχτα είναι εντέλει ένα αξεπέραστο κινηματογραφικό διαμάντι. Ένα διαμάντι που, ναι, ακόμα και σήμερα ξέρει να μας τυφλώνει με τη λάμψη, μόνο, των πραγματικών -καλλιτεχνικών- επαναστάσεων.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

25 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *