Κολλητές και αριστούχες φοιτήτριες, οι Έιμι και Μόλι πίστευαν ότι έχοντας τη μύτη τους χωμένη μονίμως στα βιβλία θα υπερτερούσαν των έξαλλων συμφοιτητών τους. Την παραμονή της αποφοίτησής τους, η πραγματικότητα τούς χτυπάει την πόρτα καθώς συνειδητοποιούν ότι έχουν χάσει πολλά όσο ήταν βουτηγμένες στα βιβλία τους. Αποφασισμένες να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο, προσπαθούν να χωρέσουν τέσσερα χρόνια διασκέδασης σε ένα μόνο βράδυ χαοτικής περιπέτειας, που κανένα βιβλίο δεν θα μπορούσε να τις προετοιμάσει γι’ αυτό.
Σκηνοθεσία:
Olivia Wilde
Κύριοι Ρόλοι:
Kaitlyn Dever … Amy Antsler
Beanie Feldstein … Molly Davidson
Jessica Williams … Κα Fine
Lisa Kudrow … Charmaine Antsler
Will Forte … Doug Antsler
Jason Sudeikis … διευθυντής Jordan Brown
Billie Lourd … Gigi
Diana Silvers … Hope
Noah Galvin … George
Molly Gordon … Annabelle ‘Triple A’
Skyler Gisondo … Jared
Mason Gooding … Nick Howland
Maya Rudolph … παρακινητική φωνή (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Susanna Fogel, Emily Halpern, Sarah Haskins, Katie Silberman
Παραγωγή: Chelsea Barnard, David Distenfeld, Jessica Elbaum, Megan Ellison, Katie Silberman
Μουσική: Dan The Automator
Φωτογραφία: Jason McCormick
Μοντάζ: Jamie Gross, Brent White
Σκηνικά: Katie Byron
Κοστούμια: April Napier
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Booksmart
- Ελληνικός Τίτλος: Booksmart
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Beanie Feldstein) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
- Υποψήφιο για Bafta σεναρίου.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη σκηνοθετική δουλειά για τη διάσημη ηθοποιό Olivia Wilde. Είχε όμως ήδη εμπειρία μέσω τεσσάρων μικρού μήκους.
- Το αρχικό σενάριο είχε γραφτεί από το 2009, και αφορούσε μια διασκευή του παιδικού βιβλίου Kate and Mona in the Jungle της Amy Aitken (έφυγε από τη ζωή το 2017). Η Susanna Fogel το έπιασε ξανά το 2014, για να το αλλάξει τελείως. Ακόμα περισσότερες αλλαγές έγιναν μέσα στο 2018, ακόμα και κατά τα γυρίσματα.
- Οι Eline Powell, Jacob Elordi και Caylee Cowan περάσαν ανεπιτυχώς από οντισιόν για να παίξουν.
- Η Wilde μοίραζε τον χρόνο της ανάμεσα στα γυρίσματα και στη φροντίδα των παιδιών της.
- Για την κινουμένων σχεδίων σκηνή με τις κούκλες χρειάστηκαν 5 μήνες δουλειάς και ένα επιτελείο 30 ανθρώπων.
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 11/6/2019
Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της ηθοποιού Olivia Wilde, το «Superbad» συναντά το «Lady Bird» ή η «αντρική» αμερικανική σεξοκωμωδία βρίσκει, στα χέρια ενός all-female δημιουργικού τιμ, την πιο (συναισθηματικά και κοινωνικά) ευαίσθητη εκδοχή της. Βεβαίως, οι εμφανώς ταλαντούχοι δημιουργοί του φιλμ δεν κάνουν ποτέ κάποια κινηματογραφική επανάσταση. Δεν ανατρέπουν ουσιαστικές προσδοκίες ή κλισέ, ούτε παίζουν με τους κανόνες του είδους με κάποιον αξιοσημείωτα καινοτόμο τρόπο, ωστόσο καταφέρνουν να κάνουν μια παλιά και γνώριμη φόρμουλα να μοιάζει εντυπωσιακά φρέσκια, κι αυτό είναι άξιο κάθε επαίνου.
Το φιλμ ξεχωρίζει -και μας κερδίζει- γιατί μοιάζει να αντιμετωπίζει κάθε δημιουργικό του τομέα με βαθύτατη ευαισθησία κι ενθουσιασμό -από τις παθιασμένες του ερμηνείες μέχρι την αφήγηση που, στο μεγαλύτερο μέρος της, εξισορροπεί τέλεια την «τεχνική» επιδεξιότητα με τη δραματική ειλικρίνεια. Το σενάριο τικάρει όλα τα γνωστά αφηγηματικά κουτάκια, μα το κάνει με έναν ασυνήθιστα διακριτικό τρόπο. Όλα τα «χτισίματα» χαρακτήρων, υποπλοκών ή ανατροπών γίνονται παντελώς ανεπαίσθητα, χωρίς να τα νιώσουμε ποτέ ως προετοιμασία μεταγενέστερων σεναριακών εξελίξεων, ενώ πολυάριθμοι χαρακτήρες αποκτούν διακριτές προσωπικότητες έχοντας εμφανιστεί σε μόλις δυο-τρεις σκηνές. Αυτή η αίσθηση του πηγαίου, του αβίαστου επιτυγχάνεται αφενός χάρη στον αντιπερισπασμό ενός πραγματικά εμπνευσμένου χιούμορ, μα κι αφετέρου γιατί η αφήγηση δεν χάνει ποτέ τη συγκέντρωσή της στον δραματικό της πυρήνα – τη σχέση των δύο πρωταγωνιστριών.
Η βασική διαφορά του φιλμ από τις συνήθεις στερεοτυπικά «αντρικές» αναγνώσεις της ίδιας συνταγής είναι ακριβώς ότι δεν αναζητά το στόρι του μέσα στις καταστάσεις, αλλά στους χαρακτήρες. Το δίδυμο των δύο ηρωίδων δίνει την αίσθηση μιας πραγματικής, απόλυτα πειστικής φιλίας με προϊστορία, με μυστικά, inside-jokes, τρυφερές αναμνήσεις κι ανομολόγητες πληγές, ενώ σύσσωμο το καστ δημιουργεί χαρακτήρες με σάρκα και οστά, που είναι αξιομνημόνευτοι παρά το συχνά περιορισμένο τους screen-time.
Κι αν όλα αυτά είναι πλαισιωμένα με οπτικά ευρήματα, έξυπνα gag και ιδιαίτερα συγκινητικές στιγμές προσωπικής αναζήτησης, απογοήτευσης κι επαναπροσδιορισμού, το σύνολο κομπιάζει -ως είθισται- ένα βήμα πριν την υπέρβαση. Και σε ένα φινάλε που προσεγγίζει με αρκετή ειλικρίνεια τα θέματα της αυτοανακάλυψης-ενηλικίωσης και της αλληλοκατανόησης-αποδοχής, οι δημιουργοί επιλέγουν την πατερίτσα της ασφάλειας και ολοκληρώνουν το φιλμ λέγοντας τα ως τότε ανείπωτα, ξεκαθαρίζοντας τα ως τότε υπαινισσόμενα. Καταλήγουν σε μερικές χολιγουντιανά γνώριμες σκηνές, κι εστιάζουν προς στιγμήν λίγο παραπάνω στην πλοκή απ’ ό,τι στους χαρακτήρες (σκηνή στο αστυνομικό τμήμα), χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως προδίδεται η πάντα τρυφερή επαφή με τον ψυχικό κόσμο των ηρωίδων.
Απλώς, όπως είπαμε εξαρχής, το φιλμ δεν μας χαράσσεται στον νου ως μια αληθινά προσωπική ανατροπή γνώριμων κινηματογραφικών συστατικών, παρά ως μια φρέσκια, εμπνευσμένη και καλοδουλεμένη αναδιατύπωση της συνταγής.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
