Μια ομάδα ηθοποιών αναγκάζονται εξαιτίας της πανδημίας να σχηματίσουν μια φούσκα σε ένα ξενοδοχείο, ώστε να ολοκληρώσουν ένα σίκουελ ενός franchise δράσης με ιπτάμενους δεινόσαυρους.
Σκηνοθεσία:
Judd Apatow
Κύριοι Ρόλοι:
Karen Gillan … Carol Cobb
Iris Apatow … Krystal Kris
Pedro Pascal … Dieter Bravo
Leslie Mann … Lauren Van Chance
Fred Armisen … Darren Eigen
David Duchovny … Dustin Mulray
Keegan-Michael Key … Sean Knox
Kate McKinnon … Paula
Guz Khan … Howie Frangopolous
Peter Serafinowicz … Gavin
Maria Bakalova … Anika
Rob Delaney … Marti
Galen Hopper … Carla
Benedict Cumberbatch … Benedict Cumberbatch
Beck … Beck
John Lithgow … Tom
Daisy Ridley … Kate
John Cena … Steve
James McAvoy … James McAvoy
Kathryn Drysdale … Minnie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Judd Apatow, Pam Brady
Παραγωγή: Judd Apatow
Μουσική: Andrew Bird
Φωτογραφία: Ben Smithard
Μοντάζ: Dan Schalk, James Thomas
Σκηνικά: Mark Tildesley
Κοστούμια: Lynsey Moore
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Bubble
- Ελληνικός Τίτλος: The Bubble
Παραλειπόμενα
- Η “ταινία μέσα στην ταινία” Cliff Beasts 6: Battle for Everest – Memories of a Requiem χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος προώθησης σε αρχικό στάδιο. Έμπνευση για αυτή στάθηκε το Jurassic World: Κυριαρχία, τα γυρίσματα του οποίου έγιναν υπό όρους πανδημίας.
- Ντεμπούτο για την Galen Hopper, που είναι κόρη του αείμνηστου Dennis Hopper.
- Μικρή διανομή στις αμερικανικές αίθουσες, και άμεσα στην πλατφόρμα του Netflix, για την οποία και γυρίστηκε από την Apatow Productions.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 7/4/2022
Ο Τζαντ Άπατοου ήταν από τους ανθρώπους που επηρέασαν τη σύγχρονη αμερικανική κωμωδία των αρχών των 2000. Τόσο το γράψιμο όσο κι ο τρόπος σκηνοθεσίας του Άπατοου έπαιξαν ρόλο στην αναγέννηση του είδους ή πιο σωστά στην αναδιαμόρφωση του κωμικού μοντέλου. Μπορεί βέβαια στην πορεία να υπήρξε μια σχετική κάμψη στη γραφή του, αλλά το ταλέντο του είναι φανερό και ο τρόπος του είναι συνήθως αναγνωρίσιμος. Στη νέα του ταινία, The Bubble, ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να διακρίνω τον Άπατοου στο σύνολο του φιλμ.
Η ταινία ασχολείται με μια ομάδα ηθοποιών, οι οποίοι στην αρχή της πανδημίας καλούνται να απομονωθούν σε μια έπαυλη, μακριά από τον κορονοϊό, ώστε να αρχίσουν τα γυρίσματα πάνω στο σίκουελ μιας επιτυχημένης σειράς ταινιών, με τον τίτλο Γκρεμοτέρατα. Οι συνέπειες της καραντίνας πάνω στους ανθρώπους αλλά και στη σόουμπιζ αρχίζουν να γίνονται εμφανείς σιγά σιγά.
Μάζεψε ο Άπατοου ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών και έφτιαξε μια σάτιρα πάνω στη σύγχρονη κινηματογραφική βιομηχανία, αλλά και κατ’ επέκταση πάνω σε ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο και τον τρόπο που έπρεπε να διαχειριστεί τα χρόνια της πανδημίας. Ο Ντέιβιντ Ντουκόβνι, η Λέσλι Μαν, ο Πέντρο Πασκάλ, η Κάρεν Γκίλαν, ο Κίγκαν Μάικλ Κίι, ο Φρεντ Άρμισεν και αρκετά ακόμα γνωστά ονόματα σε δεύτερους ρόλους ή κάποια σύντομα περάσματα (καλύτερο νομίζω αυτό του Τζέιμς ΜακΑβόι) εμφανίζονται στην οθόνη, αλλά το αποτέλεσμα είναι αρκετά άνισο. Υπάρχουν πάρα πολλά σκαμπανεβάσματα, όχι τόσο στην απόδοση των ηθοποιών, οι οποίοι επί το πλείστον είναι αρκετά καλοί, αλλά στην κωμική ροή της ταινίας, Υπάρχουν στιγμές που λες ότι “αυτός είναι Άπατοου”, αλλά υπάρχουν κι αρκετές ακόμα που θα μπορούσε να έχει σκηνοθετήσει και να έχει γράψει ο οποιοσδήποτε. Ας αναφέρουμε εδώ ότι συνεργάτης σεναριογράφος στην ταινία βρίσκεται στο πλευρό του Άπατοου η Παμ Μπρέιντι, η οποία, δόξα τω Θεώ, έχει κι αυτή ένα αρκετά καλό βιογραφικό στα κωμικά σενάρια (South Park, Team America, Hot Rod, Hamlet 2). Αυτό απογοητεύει ακόμα περισσότερο στο φινάλε.
Η σάτιρα δουλεύει καλά ανά διαστήματα, όπως στις σκηνές των γυρισμάτων ή τις συνομιλίες με τους υπεύθυνους του στούντιο, όπως επίσης καλά δουλεύει ανά διαστήματα και η κωμωδία. Ειδικά προς το τέλος, φαίνεται ότι βρίσκει πολύ καλό ρυθμό η ταινία αλλά είναι ήδη αργά. Ο δρόμος μέχρι να φτάσουμε στο τελευταίο εικοσάλεπτο έχει αρκετές λακκούβες και δεν τις αποφεύγει επιδέξια, όπως θα μπορούσε, ο σκηνοθέτης. Ίσως αν δεν υπήρχε το όνομα του Άπατοου στο τέλος να έβλεπα με μεγαλύτερη επιείκεια την προσπάθεια, όμως εδώ δεν μπορείς να παραβλέψεις κάτι τέτοιο. Δεν το βρήκα απογοητευτικό, αλλά μια συμπαθητική μετριότητα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
