Minions

Κριτικός: Πάνος Αχτσιόγλου

Έκδοση Κειμένου: 23/9/2015

Ύστερα από σχεδόν λαϊκή, απαίτηση οι μικροί δευτερεύοντες ήρωες της διπλής επιτυχίας της Universal “Despicable Me” (“Εγώ, ο Απαισιότατος” μεταφρασμένο στα ελληνικά) αποκτούν πλέον τη δική τους ταινία, ολοκληρώνοντας τη φρενίτιδα που έχει κατακλύσει τα μέσα της τεχνολογίας μετά την εμφάνισή τους και καθιστώντας τα παράλληλα κομμάτια της ποπ κουλτούρας των τελευταίων χρόνων. Ο λόγος για τα “Minions”, αυτά τα μικροσκοπικά κίτρινα κυλινδρικά πλασματάκια με την ακαταλαβίστικη γλώσσα, που προσέφεραν τη slapstick κωμική εκτόνωση των προηγούμενων δύο επιτυχημένων ταινιών. Συνεχίζοντας την τάση που θέλει τους δεύτερους ρόλους των animation να ανεξαρτητοποιούνται με ένα δικό τους φιλμ (βλέπε “Πιγκουίνοι της Μαδαγασκάρης”), ο γάλλος σκηνοθέτης και εξ αρχής οραματιστής των minions Πιέρ Κοφίν μαζί με τον Κάιλ Μπάλντα -σκηνοθέτη του “Λόραξ” και σχεδιαστή πολλών γνωστών καρτούν-, κατασκευάζουν μια ταινία για τις απόλυτες βήτα προσωπικότητες που βρίσκονται σε μόνιμη αναζήτηση του ενός και μοναδικού κακού εργοδότη. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Όλοι οι αφέντες τους παρουσιάζουν έναν ασυνήθιστα υψηλό δείκτη θνησιμότητας…

Οι δύο σκηνοθέτες επιχειρούν να ανακαλύψουν το παρελθόν των μικρών πλασμάτων, (μετά τους απολαυστικούς τίτλους αρχής όπου σχεδιάζεται η βιολογική τους εξέλιξη, πάντοτε ως παράσιτα) και την ατελείωτη προσπάθειά τους να βρουν και να εργαστούν για τον πιο μοχθηρό χαρακτήρα της ιστορίας. Οι σύντομες, αποσπασματικές αλληλουχίες στις οποίες οι μικροί κωμικοί ήρωες υπηρετούν ανά τους αιώνες διάφορους διάσημους κακούς -από τον T-Rex, έως τους Φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου-, ξεκάθαρα εμπνευσμένες από σκηνές βουβής κωμωδίας, υπόσχονται μια ευρηματική συνέχεια (βαδίζοντας ίσως στα χνάρια του υπερεπιτυχημένου “Shaun the Sheep”) η οποία όμως δυστυχώς δεν επιβεβαιώνεται, αφού το φιλμ τελικά κατασταλάζει σε ένα πιο συμβατικό καρτουνίστικο περιβάλλον που ουσιαστικά το δεσμεύει και το οδηγεί ως το φινάλε του. Η κινηματογραφική τόλμη των πρώτων λεπτών μοιάζει σιγά-σιγά να εξατμίζεται, αφού τη θέση του “απαισιότατου” Γκρου παίρνει τώρα το villain αστέρι Σκάρλετ Όβερκιλ (με τη φωνή της Σάντρα Μπούλοκ), η οποία έχει ένα περίπλοκο αλλά με αδύναμα κίνητρα σχέδιο, μετασχηματίζοντας ουσιαστικά την υπόθεση σε έναν κλώνο των προπορευόμενων δύο φιλμ. Οι δε συνεχόμενες αναφορές στις προηγούμενες ταινίες, όπως και τη τελική σύνδεση του ως prequel, το καθιστούν απλά ένα άτολμο παρακλάδι της βασικής ιστορίας, αποδεικνύοντας ότι κατά πάσα πιθανότητα οι μικροσκοπικοί κίτρινοι ήρωες με την αλλοπρόσαλλη γλώσσα λειτουργούν καλύτερα ως υποστηρικτικοί χαρακτήρες παρά ως βασική ατραξιόν.

Το φιλμ παρόλα αυτά συνεχίζει να παραμένει μια μεγάλη πρόκληση για τους δημιουργούς του, ιδίως λόγω της παντελούς απουσίας της γλωσσικής έκφρασης. Ο περιορισμός αυτός πάντως δεν δείχνει να αποτελεί πρόβλημα, με τη γλώσσα των minion (που ερμηνεύεται σχεδόν εξ ολόκληρου από τον Κοφίν και αποτελείται κατά ενενήντα τις εκατό από ασυναρτησίες διαχωρισμένες από γνωστές και διεθνοποιημένες λέξεις τύπου “μπανάνα”) να παραμένει ίσως ένα από τα σημαντικά ατού της ταινίας χωρίς να περιορίζει τη διασκέδαση άλλα ούτε και την κατανόηση της αφήγησης. Και σίγουρα, ένα κομμάτι της μεγάλης τους επιτυχίας βασίζεται στο κοντράστ της υπερβολικά χαριτωμένης τους εμφάνισης σε σχέση με τους απόλυτα σκοτεινούς σκοπούς που θέλουν να υπηρετούν. Όμως εδώ, η οποιαδήποτε ευρηματικότητά τους εξαντλείται στην αιώνια αναζήτηση του “boss” δείχνοντας τελικά πλήρως εξαρτημένα από τη θεματολόγια που τα γέννησε.

Ίσως τελικά το πρόβλημα της ταινίας να βρίσκεται στην κατάφωρη εμπορευματοποίηση των ηρώων του. Οι πιο αστείες σκηνές βρίσκονται ήδη άτεχνα αποτυπωμένες στα δεκάδες trailer που έχουν κυκλοφορήσει, στην προσπάθεια των διασήμων στούντιο να συντηρήσουν τo φαινόμενο. Ίσως πάλι το συγκεκριμένο εγχείρημα απλά να αφορά ένα νεαρότερο κοινό. Πάντως το αποτέλεσμα, χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί αποτυχημένο, εμφανίζεται τελικά μονοδιάστατο και άτολμο, καθώς η σαδομαζοχιστική φύση του κακού χρησιμοποιείται μόνο για να δημιουργήσει σασπένς (με τις σκηνές φρενήρους δράσης να διαδέχονται η μία την άλλη) χωρίς τελικά να βασίζεται στην κωμικότητα της μάζας -ή και της αναλωσιμότητας- των μικρών κίτρινων χαρακτήρων με τη μπλε στολή εργασίας. Μάλλον τα τσιράκια του “απαισιότατου” άξιζαν κάτι καλύτερο από αυτό το σχετικά ανέμπνευστο φιλμ. Ενδεχομένως να βρουν και πάλι το δρόμο τους ως βοηθοί του Gru στο “Desipcable me 3”, το οποίο προγραμματίσθηκε για το καλοκαίρι του 2017.

Βαθμολογία: