Ο πρώην υπερ-κακοποιός Γκρου προσαρμόζεται στην οικογενειακή ζωή και στην τίμια εργασία. Όταν σε ένα μυστικό εργαστήριο γίνεται κλοπή, η ομάδα αντι-κακών αποφασίζει να πάρει τον Γκρου ως κατάσκοπο για την έρευνα. Μαζί με την εκκεντρική πράκτορα Λούσι Γουάιλντ, ο Γκρου καταλήγει πως ο νούμερο ένα ύποπτος είναι ο υποτιθέμενα νεκρός υπέρ-κακοποιός Ελ Μάτσο. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν τα minion απάγονται, φανερά για κακό σκοπό.

Σκηνοθεσία:

Pierre Coffin

Chris Renaud

Κύριοι Ρόλοι:

Steve Carell … Felonious Gru (φωνή)

Kristen Wiig … Lucy Wilde (φωνή)

Benjamin Bratt … Eduardo ‘El Macho’ Perez (φωνή)

Miranda Cosgrove … Margo (φωνή)

Russell Brand … Δρ Nefario (φωνή)

Steve Coogan … Silas Ramsbottom (φωνή)

Ken Jeong … Floyd Eagle-san (φωνή)

Elsie Fisher … Agnes (φωνή)

Dana Gaier … Edith (φωνή)

Pierre Coffin … τα Μίνιον (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Cinco Paul, Ken Daurio

Παραγωγή: Janet Healy, Christopher Meledandri

Μουσική: Heitor Pereira, Pharrell Williams

Μοντάζ: Gregory Perler

Σκηνικά: Yarrow Cheney, Eric Guillon

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Despicable Me 2
  • Ελληνικός Τίτλος: Εγώ, ο Απαισιότατος 2

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και τραγουδιού (Happy).
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένου σχεδίου.
  • Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας κινουμένου σχεδίου.

Παραλειπόμενα

  • Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό)
  • Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
  • Για τη φωνή του κακού ετοιμάζονταν ο Javier Bardem, αλλά αποχώρησε. Την ίδια τύχη είχε κι ο Al Pacino που πρόβαλε δημιουργικές διαφορές.
  • Μεγάλη εμπορική επιτυχία, με έσοδα 970,7 εκατομμύρια δολάρια, έναντι κόστους των 76.
  • Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Γιάννης Ζουγανέλης (Γκρου), Σάκης Μπουλάς (Ελ Μάτσο), Κατερίνα Γκίργκις (Λούσι), Ελένη Βογιατζή (Μάργκο), Μυρτώ Ορφανάκου (Ίντιθ), Βασιλική Σούτη (Άγνες), Ανδρέας Ευαγγελάτος (Δρ. Νεφάριο), Νίκος Νίκας (Σάιλας), Δημοσθένης Χαλκιόπουλος (Αντόνιο), Εβίτα Φιτσαντωνάκη (Σάνον), Ιφιγένεια Στάικου (αεροσυνοδός), Τάσος Κωστής (Φλόιντ), Ινώ Στεφανή, Αφροδίτη Αντωνάκη, Στέλιος Ψαρουδάκης, Πέτρος Σπυρόπουλος, Γιώργος Ματαράγκας, Στεφανία Χούγια, Ειρήνη Τσίγκα, Ντίνος Πικροδημήτρης, Έλλη Πικροδημήτρη, Φοίβη Ορφανάκου, Ολίνα Στουμπιτζόγλου. Σκηνοθετική επιμέλεια: Ακίνδυνος Γκίκας. Μετάφραση: Ελένη Κουβοπούλου.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Η ταινία έβγαλε μια μεγάλη επιτυχία, το τραγούδι Happy, σε σύνθεση κι ερμηνεία του Pharrell Williams. Ο ίδιος έγραψε ακόμα 4 τραγούδια για το φιλμ.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/10/2013

Αν βάλουμε τα δύο μέρη του «Απαισιότατου» σε συσχετισμό, θα λέγαμε «μία από τα ίδια». Αυτό είναι κάτι το κακό; Ουδόλως! Είναι σίγουρο πως όσοι έφυγαν ευχαριστημένοι από το πρώτο μέρος του ’10, θα φύγουν απόλυτα χορτασμένοι κι από αυτό το σίκουελ. Στο μικροσκόπιο, όμως, έχουμε διαφορές ή μάλλον διαφορετικά σημεία κριτικής αναφοράς, κάτι που μας αναγκάζει να αντιπαραθέσουμε επίμονα τα δύο αυτά μέρη. Το δεύτερο μέρος, λοιπόν, δεν έχει ένα στόρι που θα θεωρούνταν εμπνευσμένο, μάλλον κατώτερο κι από την απλά αναφορά πως δεν είναι ορίτζιναλ η ιδέα. Ένας, ουσιαστικά, νέος χαρακτήρας και σχετικά σχηματική πλοκή, απλά για να περάσει η ώρα. Πώς να το κάνουμε, ο Γκρου είχε άλλη δυναμική ως κακός, παρά τώρα που έγινε αγγελούδι. Από την άλλη, τα κύρια συστατικά που μας έκαναν να θαυμάσουμε το πρώτο, απλά υπάρχουν κι εδώ, άρα το σίκουελ δεν παίρνει τη βούλα της αυθεντικότητας. Έλα, όμως, που…

Εκεί που θα έλεγε κανείς πως με αυτά που αναφέραμε, η ποιότητα θα ήταν σε πτώση, το δεύτερο αυτό μέρος δεν σε αφήνει στιγμή ήσυχο. Όση ώρα κέρδισαν οι δύο σεναριογράφοι με το να μη σκέφτονται κάποιο πολύπλοκο στόρι, το ανάλωσαν σε γράψιμο ξεκαρδιστικών διαλόγων, με τη μία ατάκα να διαδέχεται την επόμενη. Σίγουρα πιο αστείο από το πρώτο μέρος και ίσως πιο κοντά στο ενήλικο κοινό, που δεν αρκέστηκε στο έξυπνο και μοντέρνο «παραμύθι» του πρώτου. Ειδικά τα Μίνιονς ξεσαλώνουν. Οι τραγουδιστικές τους επιδόσεις, δε, κάνουν τα Τσίπμανκς να ντρέπονται. Εξίσου αστείος ο νέος χαρακτήρας της Λούσι, που σπάει τα κατεστημένα του κλασικού «ερωτικού ενδιαφέροντος», όπως κι ο Γκρου είχε κάνει με αυτά του κλασικού «υπερ-κακού». Προς το φινάλε, αρχίζουν να μπαίνουν νέοι χαρακτήρες, ο καθένας με τη δική του πλάκα, και μετά την αποκορύφωση σε αφήνει με μια αίσθηση απόλυτης ικανοποίησης. Διόλου απαισιότατο, η καλύτερη επιλογή για να βγείτε με τα μικρά σας και να μην νοσταλγείτε την καφετέρια του Μινιόν…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

17 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *